بازی آنلاین
آپلود عکس
دراماتیست در تعریف معمول به کسی گفته می شود که قوه و استعداد خلق شخصیت های گوناگون و غور و تفحص در روحیات و عمیق ترین ژرفای تیپ های مختلف شخصیتی را دارد و از این توانایی به طور رسمی در نمایشنامه ها یا رمان ها و داستان ها برای خلق شخصیت ها و کنکاش در روان بشر و عمیق ترین لایه های آن استفاده می کند.
دراماتیست حرفه ای از این قوه و استعداد خود که علاوه بر نبوغ فردی با تلاش و مطالعه و سال ها ممارست کسب شده به رسمی و همگانی استفاده می کند؛ یعنی مخاطب می داند که آنچه او نوشته صرفا یک داستان است و تمامی شخصیت ها زاییده تخیل او هستند. یعنی او مثل یک کاسب می ماند که جواز کسب دارد و فعالیتش کاملا قانونی است.
اما گاه در کنار دراماتیست های حرفه ای دراماتیست های آماتور ظاهر می شوند که این کار را نه به عنوان یک حرفه که صرفا به عنوان یک تفنن و تفریح بکار می گیرند. این نوع افراد که معمولا قوه و استعدادشان هم بسی کم مایه است، توانایی خود را برای سرکار کار گذاشتن دیگران و نوعی سرگرمی و به اصطلاح اینترنتی آن ترول بکار می گیرند. یعنی بدون آگاهی مخاطب به خلق شخصیت های دروغین دست می زنند.
این دست افراد وقتی مقابل افراد عادی قرار بگیرند به سادگی می توانند خیل کثیری از افراد را سر کار بگذارند و احیانا اگر کسی هم دستشان را بخواند آنقدر ذوق زده می شود که فورا آن را اعلان رسمی و همگانی می کند انگار قاره آمریکا را دوباه کشف کرده!
اما از سویی دیگر، وقتی این دراماتیست های آماتور و ناشی مقابل دراماتیست های حرفه ای قرار می گیرند تنها مایه خنده و زحمت انها می شوند. به عبارتی دست روزگار اگر بد بیاورد آنها به تور یک دراماتیست حرفه می خورند و او که خود ذغال فروش است و به ریزترین دقایق و ظرافت های روان های بشری اگاه، خیلی زود خطوط مشابهت و گاف های شخصیت پردازی را در آنها کشف می کند. اما این دراماتیست چون این ناشی گری ها برایش عادی است و می داند این هم جزوی از روان کج و معوج بشری است، در نگاه اول تنها به آن خنده ای می زند و از آن لذت هنری و ادبی می برد. و وهله دوم از این دست افراد زحمت و مشقت می بیند. چون این دراماتیست های ناشی تصور می کنند زیرک ترین انسان های دنیا هستند و بقیه افراد ابله...البته شاید در مقام یک دراماتیست آماتور تصورشان درست باشد. اما وقتی در مقابل یک دراماتیست حرفه ای قرار می گیرند فرد مقابل چون به روان آنها آگاه هست نه تنها سعی نمی کند به کار آنها خدشه ای وارد کند بلکه طوری رفتار می کند انگار اصلا چیزی نمی داند و خلق شخضیت های آنها در نهایت حرفه گری رخ داد. پس با آنها کاملا مدارا میکند. اما این افراد آماتور چون نمی توانند به رازهای تسخیزناپذیر روان دراماتیست های حرفه پی ببرند تصور می کنند او ابله ترین انسان روی زمین است! و بیش از همه آنها را باور کرده!
از سویی، چون این دراماتیست های حرفه ای خودشان ذغال فروش اند، البته به طور رسمی و بدون آنکه کسی را سر کار بگذارند، در مقابل این آماتورها که قاچاقی این کار را انجام می دهند و قصدشان مردم آزاری است و خیلی خودشان باهوش تصور می کنند نوعی عذاب وجدان هم دارند. چون از یک طرف اگر دست آنها را رو کنند ذوق هنری آنها را در نطفه خفه کرده اند و از سویی اگر به آنها پر و بال بدهند باز هم نوعی تمسخر و به بازی گرفتن آنها محسوب می شود!
این است که این دراماتیست آماتور خیلی مایه زحمت دراماتیست های حرفه ای می شوند و آنها در مقابل این موجودات نه راه پس دارند و نه راه پیش.
دراماتیست حرفه ای از این قوه و استعداد خود که علاوه بر نبوغ فردی با تلاش و مطالعه و سال ها ممارست کسب شده به رسمی و همگانی استفاده می کند؛ یعنی مخاطب می داند که آنچه او نوشته صرفا یک داستان است و تمامی شخصیت ها زاییده تخیل او هستند. یعنی او مثل یک کاسب می ماند که جواز کسب دارد و فعالیتش کاملا قانونی است.
اما گاه در کنار دراماتیست های حرفه ای دراماتیست های آماتور ظاهر می شوند که این کار را نه به عنوان یک حرفه که صرفا به عنوان یک تفنن و تفریح بکار می گیرند. این نوع افراد که معمولا قوه و استعدادشان هم بسی کم مایه است، توانایی خود را برای سرکار کار گذاشتن دیگران و نوعی سرگرمی و به اصطلاح اینترنتی آن ترول بکار می گیرند. یعنی بدون آگاهی مخاطب به خلق شخصیت های دروغین دست می زنند.
این دست افراد وقتی مقابل افراد عادی قرار بگیرند به سادگی می توانند خیل کثیری از افراد را سر کار بگذارند و احیانا اگر کسی هم دستشان را بخواند آنقدر ذوق زده می شود که فورا آن را اعلان رسمی و همگانی می کند انگار قاره آمریکا را دوباه کشف کرده!
اما از سویی دیگر، وقتی این دراماتیست های آماتور و ناشی مقابل دراماتیست های حرفه ای قرار می گیرند تنها مایه خنده و زحمت انها می شوند. به عبارتی دست روزگار اگر بد بیاورد آنها به تور یک دراماتیست حرفه می خورند و او که خود ذغال فروش است و به ریزترین دقایق و ظرافت های روان های بشری اگاه، خیلی زود خطوط مشابهت و گاف های شخصیت پردازی را در آنها کشف می کند. اما این دراماتیست چون این ناشی گری ها برایش عادی است و می داند این هم جزوی از روان کج و معوج بشری است، در نگاه اول تنها به آن خنده ای می زند و از آن لذت هنری و ادبی می برد. و وهله دوم از این دست افراد زحمت و مشقت می بیند. چون این دراماتیست های ناشی تصور می کنند زیرک ترین انسان های دنیا هستند و بقیه افراد ابله...البته شاید در مقام یک دراماتیست آماتور تصورشان درست باشد. اما وقتی در مقابل یک دراماتیست حرفه ای قرار می گیرند فرد مقابل چون به روان آنها آگاه هست نه تنها سعی نمی کند به کار آنها خدشه ای وارد کند بلکه طوری رفتار می کند انگار اصلا چیزی نمی داند و خلق شخضیت های آنها در نهایت حرفه گری رخ داد. پس با آنها کاملا مدارا میکند. اما این افراد آماتور چون نمی توانند به رازهای تسخیزناپذیر روان دراماتیست های حرفه پی ببرند تصور می کنند او ابله ترین انسان روی زمین است! و بیش از همه آنها را باور کرده!
از سویی، چون این دراماتیست های حرفه ای خودشان ذغال فروش اند، البته به طور رسمی و بدون آنکه کسی را سر کار بگذارند، در مقابل این آماتورها که قاچاقی این کار را انجام می دهند و قصدشان مردم آزاری است و خیلی خودشان باهوش تصور می کنند نوعی عذاب وجدان هم دارند. چون از یک طرف اگر دست آنها را رو کنند ذوق هنری آنها را در نطفه خفه کرده اند و از سویی اگر به آنها پر و بال بدهند باز هم نوعی تمسخر و به بازی گرفتن آنها محسوب می شود!
این است که این دراماتیست آماتور خیلی مایه زحمت دراماتیست های حرفه ای می شوند و آنها در مقابل این موجودات نه راه پس دارند و نه راه پیش.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
