بازی آنلاین
آپلود عکس
06-07-2012، 12:37
ایران کشوری است که هنوز در حال خلاص شدن از شر شوکهای پس از جنگ با عراق است. این جنگ که در شهریور ۱٣۵۹( سپتامبر۱۹۸۰) آغاز شد و ۸ سال به طول انجامید، هنوز هم مستقیماً برای بسیاری از ایرانیان، سختیها و مصیبتهای زیادی دربر دارد. مصیبتها و سختیهایی که به شکل گیری جامعه فعلی ایران منجر شده، و به طور قطع بر احساس فعلی ایران در مورد جامعه جهانی، تاثیر گذاشته است.
گرچه گفته می شود که در این جنگ نیم ملیون نفر کشته شده اند، اما این برآورد محافظه کارانه است و بسیاری معتقدند که تعداد کشته ها حدود یک ملیون تن بوده است. در عین حال یک و نیم ملیون نفر نیز، در سرزمین خود آواره شدند.
ایران تنها کشوری بوده که توسط عراق و در مقابل چشم جامعه جهانی با سلاحهای کشتار جمعی مورد حمله قرار گرفته، بدون این که این جامعه به آن هیچ کمکی بکندبرای نخستین بار از زمان جنگ جهانی اول، رژیم صدام حسین در جنگش با ایران هم برای کشتار غیر نظامیان و هم به قتل رساندن نظامیان، در سطحی گسترده از سلاحهای شیمیایی استفاده کرد که به نقل از سازمان غیر دولتی "انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی" ضایعاتی معادل ۱۰۰ هزار برجا گذاشت.
هم اینک نیز در ایران بین ۴۵ تا ۵۲ هزار نفر دچار عوارض خطرناک ناشی از این حملات هستند. بسیاری از این افراد غیر نظامیانی بودند که نقشی در جنگ نداشتند و صرفا سرگرم زندگی روزمره خویش بودند.
مساله مهم این است که در تاریخ معاصر، ایران تنها کشوری بوده که توسط عراق و در مقابل چشم جامعه جهانی با سلاحهای کشتار جمعی مورد حمله قرار گرفته، بدون این که این جامعه به آن هیچ کمکی بکند.
بر اساس گزارش انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی حملات شیمیایی صدام به غیرنظامیان و تمام کردهایی که در سراسر مرز ایران و عراق زندگی می کردند، در بهار ۱۳۶۶(۱۹۸۷) آغاز شد و منطقه بانه در کردستان هدف بمبهای خردلی قرار گرفت.
در ۷ تیر(۲۸ ژوئن) همان سال، ۴ بمب روی شهر کوهستانی سردشت در نزدیکی مرز دو کشور، ریخته شد که محتوی ۲۵۰کیلو گاز خردل بودند. این بمبها در مناطق پرجمعیت مرکز شهر افکنده شدند، که بیشترین خسارات را وارد کنند.
ناکارایی سازمان ملل به هر شکل در متوقف ساختن تخطی عراق از قوانین بین المللی، به سوء ظن شدید ایران، منجر شده است
سردشت نخستین شهر جهان بود که با این گاز مورد حمله قرار گرفت و از ۲۰هزار نفر جمعیت آن هنوز ۵ هزار تن - یعنی یک چهارم سکنه آن-، دچار بیماریهای خطرناک ناشی از این حملات هستند.
تا ماه اسفند همان سال (مارس ۱۹۸۸)، غیر نظامیان اطراف بانه مورد این گونه حملات قرار گرفتند و در همان ماه، بسیاری از روستاهای اطراف آن به طور مکرر زیر چنین حملاتی بودند. این تهاجمات تا اوایل تیرماه ماه ۱۳۶۷( ژوئن همان سال) ادامه یافت.
البته عراق از همان ابتدای جنگ، نظامیان ایران را مورد حملات شیمیایی خود قرار داده بود و ایران بارها به این دلیل که چنین حملاتی نقض آشکار پروتکل سال ۱۹۲۵ ژنو محسوب می شد، به سازمان ملل متحد شکایت کرده بود. این سازمان بازرسانی را برای مشاهده شواهد به ایران اعزام نمود که نتیجه مشاهداتشان به صدور دو قطعنامه انجامید که در آنها استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی ذکر شده بود.
لذا می توان مشاهده کرد که ناکارایی سازمان ملل به هر شکل در متوقف ساختن تخطی عراق از قوانین بین المللی، به سوء ظن شدید ایران، منجر شده است. به علاوه، از آنجا که این قدرتهای غربی بودند که عراق را به سلاحهای مذکور مجهز می کردند و در واقع، فناوری مورد نیاز عراق برای تولید این بمبها را در اختیارش می گذاشتند، ایران - احتمالاً کاملاً معقول-، به این نتیجه رسید که وقتی پای دفاع از کشوری که دنیا به آن علاقه خاصی ندارد در میان باشد، جهان مایل نیست از قوانین بین المللی حمایت کند.
کما اینکه آقای هاشمی رفسنجانی، رئیس وقت مجلس ایران، دو ماه پس از اعلام آتش بس اظهار داشت که جنگ به ما آموخت که قوانین بین المللی چیزی جز نوشته ای روی کاغذ نیستند.
بی تفاوتی آن زمان جامعه جهانی، پیامدهای غم انگیز دیگری نیز داشت که همانا حملات شیمیایی تکان دهنده به کردهای عراق و به ویژه در حلبچه بود. این حملات که در اسفند ۱۳۶۶(مارس ۱۹۸۸)، به مدت سه روز با بمبهای حاوی گازهای خردل و فلج کننده اعصاب انجام شد، بلافاصله به مرگ حدود ۵ هزار نفر، و در نهایت به کشته شدن ۱۲ هزار تن منجر شد.
اما، حتی اینک هم که کردهای عراقی برخی از شواهد مبنی بر این حملات را در دادگاه صدام مشاهده می کنند، قربانیان ایرانی حملات شیمیایی به چیزی گرفته نمی شوند.
هر از گاهی که من با این قربانیان دیدار و گفتگو می کنم، شکایت دارند که این مساله که دنیا آنها را نادیده می گیرد و صدام را به خاطر کاری که در حقشان انجام داده مجازات نمی کند، تحمل این سرنوشت را برایشان بسیار دشوار تر می کند. چرا که به رغم بزرگداشت مناسب و درخور سالگرد حمله به حلبچه، کردهای ایران هنوز هم پس از حدود ۲۰ سال که از بمباران شیمیایی سردشت می گذرد، در سکوت رنج می کشند.
نگذارید که این اتفاق تکرار شود و ما ناچار شاهد این باشیم که این گلها- فرزندانمان-، جلوی چشممان پرپر شوندمن چند روزی به همراه مسئولان سازمان غیر دولتی "انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی" به مریوان و روستاهای مورد حمله قرار گرفته اطراف بانه و سردشت رفتم، و با قربانیان گفتگو کردم. استقبال شایانی که از ما به عمل آمد، به وضوح فراوان نشان داد که این افراد تا چه حد مورد بی توجهی همه قرار گرفته اند.
تجربه ما به ویژه در قلعه جی بسیار عمیق و رقت انگیز بود. چرا که مردم در حالی که دور ما حلقه زده بودند، جراحات، جمع شدگی، چین و چروک خوردگی و سوختگی پوستشان، و عکسهایی را به ما نشان می دادند که جراحات آن زمانشان را هویدا می کرد.
ایشان همچنین به ما نامه ها و عریضه هایی می دادند که در آن از مصائبی گفته بودند که بر سرشان آمده بود. آنها در حالی که دست مرا می کشیدند و نمی گذاشتند بروم، مرتب می گفتند چرا دنیا آنان را به عنوان قربانی به رسمیت نمی شناسد. آنها می پرسیدند: "چرا در حالی که ما قربانی هستیم، دنیا فکر می کند مهاجمیم؟
این سلاحهای شیمیایی نخستین بار بر علیه ایرانیان مورد استفاده قرار گرفت و هنوز که هنوز است برخی از قربانیان آنها، شناسایی نشده اند. حتی گاز خردلی را که عراقیها مورد استفاده قرار دادند، نسبت به آنچه در جنگ جهانی اول مصرف شده بود، شکلی متفاوت و به مراتب پیچیده تر و کشنده تر داشت.
این غیر نظامیان به صورت آزمایشی مورد حمله قرار گرفتند و از آنجا که چنین حمله ای بی سابقه بود، به سختی می توان پیش بینی کرد که سرنوشت این قربانیان با گذشت زمان چگونه خواهد شد و چه بلایی به سرشان خواهد آمد.
از آنجا که راهی وجود ندارد که تعیین کرد چه تعداد از افراد دیگری در معرض مواد شیمیایی قرار گرفته اند که به مرور زمان عوارض بیماریهای ناشی از آن را بروز خواهند داد، رقم ۴۵ هزار مبتلا نمی تواند دقیق باشد.
بنا بر ارقام ارائه شده، ایران همه ساله مبلغ ۶۷ ملیون دلار صرف مبتلایان شیمیایی خود می کند، اما مخارج غیر مستقیم بسیار زیادی نیز وجود دارد که از جمله می توان به هزینه های مربوط به لطمات روانی قربانیان و فرزندان آنها اشاره کرد.
گرچه هنوز پژوهشی در مورد تغییر زنجیره اسیدهای هسته ای حامل خصوصیات وراثت (DNA) صورت نگرفته و شواهد تایید شده ای دال بر چنین تغییری در دست نیست، ولی از آنجا که گاز خردل می تواند به چنین تغییری منجر شود، تولد نسلهای معلول و ناقص از زمان جنگ تاکنون، ممکن است دلیل همین عارضه باشد.
همچنین با این که تا کنون تحقیقی در باره تاثیر این بمبارانها بر محیط زیست انجام نشده، اما بازهم شواهد تایید نشده زیادی وجود دارد که حاکی از آن است که ابتلا به سرطان در افرادی که در این گونه محیطها زندگی می کنند، بیشتر است.
این در حالی است که حتی آنهایی که مورد معالجه قرار گرفته اند نیز، زندگی سختی را می گذرانند. چرا که احتمال کمی وجود دارد که گاز خردل، بلافاصله آثار مرگبار خود را آشکار کند.
اما یک ساعت پس از استنشاق، چشم، پوست، گلو و ریه را می سوزاند و سبب تهوع می شود. همچنین در درون انسان باقی می ماند، همراه با خون در بدن می گردد و به نحوی شدید سبب از کار افتادگی اعضاء و جوارح می شود.
آن افراد از من تمنا کردند که اسمشان را بنویسم، سرگذشتشان را به غرب برسانم و به مردم اینجا بگویم که ایشان، به چه درد و رنجهایی مبتلا هستند. شاید که این اطلاع سبب شود که از تکرار این گونه فجایع در آینده، پیشگیری شود.
می خواهم اين نوشته را با گفته های پروین واحدی به پایان برسانم. او که در هنگام حمله به سردشت ۱۹ ساله بود، در آان حمله ۱۱عضو نزدیک خانواده از جمله مادر، پدر، دو برادر، خاله، عمه، دایی، عمو، پسرعمو و دختر عموهایش را از دست داد و ۸۵ درصد پوستش زنده زنده سوخت.
هنوز هم، هر از گاهی تاولهای ناشی از این حملات شیمیایی روی پوستش به وجود می آید. او به تنگی نفس شدید مبتلاست، تنها یک ریه دارد و گاز دارد اندامهای اصلی بدنش را از کار می اندازد.
پروین از هر سه ماه، دو ماهش را در بیمارستان بستری می شود و از آنجا که نمی تواند به خوبی نفس بکشد، شبها قادر نیست بخوابد. به گفته وی پسران نوجوانش به خاطر صدمات او، دچار ضربات روحی شده اند و خودش تنها می تواند با مصرف دارو و مایعات به زندگی ادامه دهد.
پروین به من گفت: "برو به همه بگو هرچند که آب از سر ما گذشته و نمی توان برای ما کاری کرد، ولی نگذارید که این اتفاق تکرار شود و ما ناچار شاهد این باشیم که این گلها- فرزندانمان-، جلوی چشممان پرپر شوند."
گرچه گفته می شود که در این جنگ نیم ملیون نفر کشته شده اند، اما این برآورد محافظه کارانه است و بسیاری معتقدند که تعداد کشته ها حدود یک ملیون تن بوده است. در عین حال یک و نیم ملیون نفر نیز، در سرزمین خود آواره شدند.
ایران تنها کشوری بوده که توسط عراق و در مقابل چشم جامعه جهانی با سلاحهای کشتار جمعی مورد حمله قرار گرفته، بدون این که این جامعه به آن هیچ کمکی بکندبرای نخستین بار از زمان جنگ جهانی اول، رژیم صدام حسین در جنگش با ایران هم برای کشتار غیر نظامیان و هم به قتل رساندن نظامیان، در سطحی گسترده از سلاحهای شیمیایی استفاده کرد که به نقل از سازمان غیر دولتی "انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی" ضایعاتی معادل ۱۰۰ هزار برجا گذاشت.
هم اینک نیز در ایران بین ۴۵ تا ۵۲ هزار نفر دچار عوارض خطرناک ناشی از این حملات هستند. بسیاری از این افراد غیر نظامیانی بودند که نقشی در جنگ نداشتند و صرفا سرگرم زندگی روزمره خویش بودند.
مساله مهم این است که در تاریخ معاصر، ایران تنها کشوری بوده که توسط عراق و در مقابل چشم جامعه جهانی با سلاحهای کشتار جمعی مورد حمله قرار گرفته، بدون این که این جامعه به آن هیچ کمکی بکند.
بر اساس گزارش انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی حملات شیمیایی صدام به غیرنظامیان و تمام کردهایی که در سراسر مرز ایران و عراق زندگی می کردند، در بهار ۱۳۶۶(۱۹۸۷) آغاز شد و منطقه بانه در کردستان هدف بمبهای خردلی قرار گرفت.
در ۷ تیر(۲۸ ژوئن) همان سال، ۴ بمب روی شهر کوهستانی سردشت در نزدیکی مرز دو کشور، ریخته شد که محتوی ۲۵۰کیلو گاز خردل بودند. این بمبها در مناطق پرجمعیت مرکز شهر افکنده شدند، که بیشترین خسارات را وارد کنند.
ناکارایی سازمان ملل به هر شکل در متوقف ساختن تخطی عراق از قوانین بین المللی، به سوء ظن شدید ایران، منجر شده است
سردشت نخستین شهر جهان بود که با این گاز مورد حمله قرار گرفت و از ۲۰هزار نفر جمعیت آن هنوز ۵ هزار تن - یعنی یک چهارم سکنه آن-، دچار بیماریهای خطرناک ناشی از این حملات هستند.
تا ماه اسفند همان سال (مارس ۱۹۸۸)، غیر نظامیان اطراف بانه مورد این گونه حملات قرار گرفتند و در همان ماه، بسیاری از روستاهای اطراف آن به طور مکرر زیر چنین حملاتی بودند. این تهاجمات تا اوایل تیرماه ماه ۱۳۶۷( ژوئن همان سال) ادامه یافت.
البته عراق از همان ابتدای جنگ، نظامیان ایران را مورد حملات شیمیایی خود قرار داده بود و ایران بارها به این دلیل که چنین حملاتی نقض آشکار پروتکل سال ۱۹۲۵ ژنو محسوب می شد، به سازمان ملل متحد شکایت کرده بود. این سازمان بازرسانی را برای مشاهده شواهد به ایران اعزام نمود که نتیجه مشاهداتشان به صدور دو قطعنامه انجامید که در آنها استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی ذکر شده بود.
لذا می توان مشاهده کرد که ناکارایی سازمان ملل به هر شکل در متوقف ساختن تخطی عراق از قوانین بین المللی، به سوء ظن شدید ایران، منجر شده است. به علاوه، از آنجا که این قدرتهای غربی بودند که عراق را به سلاحهای مذکور مجهز می کردند و در واقع، فناوری مورد نیاز عراق برای تولید این بمبها را در اختیارش می گذاشتند، ایران - احتمالاً کاملاً معقول-، به این نتیجه رسید که وقتی پای دفاع از کشوری که دنیا به آن علاقه خاصی ندارد در میان باشد، جهان مایل نیست از قوانین بین المللی حمایت کند.
کما اینکه آقای هاشمی رفسنجانی، رئیس وقت مجلس ایران، دو ماه پس از اعلام آتش بس اظهار داشت که جنگ به ما آموخت که قوانین بین المللی چیزی جز نوشته ای روی کاغذ نیستند.
بی تفاوتی آن زمان جامعه جهانی، پیامدهای غم انگیز دیگری نیز داشت که همانا حملات شیمیایی تکان دهنده به کردهای عراق و به ویژه در حلبچه بود. این حملات که در اسفند ۱۳۶۶(مارس ۱۹۸۸)، به مدت سه روز با بمبهای حاوی گازهای خردل و فلج کننده اعصاب انجام شد، بلافاصله به مرگ حدود ۵ هزار نفر، و در نهایت به کشته شدن ۱۲ هزار تن منجر شد.
اما، حتی اینک هم که کردهای عراقی برخی از شواهد مبنی بر این حملات را در دادگاه صدام مشاهده می کنند، قربانیان ایرانی حملات شیمیایی به چیزی گرفته نمی شوند.
هر از گاهی که من با این قربانیان دیدار و گفتگو می کنم، شکایت دارند که این مساله که دنیا آنها را نادیده می گیرد و صدام را به خاطر کاری که در حقشان انجام داده مجازات نمی کند، تحمل این سرنوشت را برایشان بسیار دشوار تر می کند. چرا که به رغم بزرگداشت مناسب و درخور سالگرد حمله به حلبچه، کردهای ایران هنوز هم پس از حدود ۲۰ سال که از بمباران شیمیایی سردشت می گذرد، در سکوت رنج می کشند.
نگذارید که این اتفاق تکرار شود و ما ناچار شاهد این باشیم که این گلها- فرزندانمان-، جلوی چشممان پرپر شوندمن چند روزی به همراه مسئولان سازمان غیر دولتی "انجمن حمایت از قربانیان شیمیایی" به مریوان و روستاهای مورد حمله قرار گرفته اطراف بانه و سردشت رفتم، و با قربانیان گفتگو کردم. استقبال شایانی که از ما به عمل آمد، به وضوح فراوان نشان داد که این افراد تا چه حد مورد بی توجهی همه قرار گرفته اند.
تجربه ما به ویژه در قلعه جی بسیار عمیق و رقت انگیز بود. چرا که مردم در حالی که دور ما حلقه زده بودند، جراحات، جمع شدگی، چین و چروک خوردگی و سوختگی پوستشان، و عکسهایی را به ما نشان می دادند که جراحات آن زمانشان را هویدا می کرد.
ایشان همچنین به ما نامه ها و عریضه هایی می دادند که در آن از مصائبی گفته بودند که بر سرشان آمده بود. آنها در حالی که دست مرا می کشیدند و نمی گذاشتند بروم، مرتب می گفتند چرا دنیا آنان را به عنوان قربانی به رسمیت نمی شناسد. آنها می پرسیدند: "چرا در حالی که ما قربانی هستیم، دنیا فکر می کند مهاجمیم؟
این سلاحهای شیمیایی نخستین بار بر علیه ایرانیان مورد استفاده قرار گرفت و هنوز که هنوز است برخی از قربانیان آنها، شناسایی نشده اند. حتی گاز خردلی را که عراقیها مورد استفاده قرار دادند، نسبت به آنچه در جنگ جهانی اول مصرف شده بود، شکلی متفاوت و به مراتب پیچیده تر و کشنده تر داشت.
این غیر نظامیان به صورت آزمایشی مورد حمله قرار گرفتند و از آنجا که چنین حمله ای بی سابقه بود، به سختی می توان پیش بینی کرد که سرنوشت این قربانیان با گذشت زمان چگونه خواهد شد و چه بلایی به سرشان خواهد آمد.
از آنجا که راهی وجود ندارد که تعیین کرد چه تعداد از افراد دیگری در معرض مواد شیمیایی قرار گرفته اند که به مرور زمان عوارض بیماریهای ناشی از آن را بروز خواهند داد، رقم ۴۵ هزار مبتلا نمی تواند دقیق باشد.
بنا بر ارقام ارائه شده، ایران همه ساله مبلغ ۶۷ ملیون دلار صرف مبتلایان شیمیایی خود می کند، اما مخارج غیر مستقیم بسیار زیادی نیز وجود دارد که از جمله می توان به هزینه های مربوط به لطمات روانی قربانیان و فرزندان آنها اشاره کرد.
گرچه هنوز پژوهشی در مورد تغییر زنجیره اسیدهای هسته ای حامل خصوصیات وراثت (DNA) صورت نگرفته و شواهد تایید شده ای دال بر چنین تغییری در دست نیست، ولی از آنجا که گاز خردل می تواند به چنین تغییری منجر شود، تولد نسلهای معلول و ناقص از زمان جنگ تاکنون، ممکن است دلیل همین عارضه باشد.
همچنین با این که تا کنون تحقیقی در باره تاثیر این بمبارانها بر محیط زیست انجام نشده، اما بازهم شواهد تایید نشده زیادی وجود دارد که حاکی از آن است که ابتلا به سرطان در افرادی که در این گونه محیطها زندگی می کنند، بیشتر است.
این در حالی است که حتی آنهایی که مورد معالجه قرار گرفته اند نیز، زندگی سختی را می گذرانند. چرا که احتمال کمی وجود دارد که گاز خردل، بلافاصله آثار مرگبار خود را آشکار کند.
اما یک ساعت پس از استنشاق، چشم، پوست، گلو و ریه را می سوزاند و سبب تهوع می شود. همچنین در درون انسان باقی می ماند، همراه با خون در بدن می گردد و به نحوی شدید سبب از کار افتادگی اعضاء و جوارح می شود.
آن افراد از من تمنا کردند که اسمشان را بنویسم، سرگذشتشان را به غرب برسانم و به مردم اینجا بگویم که ایشان، به چه درد و رنجهایی مبتلا هستند. شاید که این اطلاع سبب شود که از تکرار این گونه فجایع در آینده، پیشگیری شود.
می خواهم اين نوشته را با گفته های پروین واحدی به پایان برسانم. او که در هنگام حمله به سردشت ۱۹ ساله بود، در آان حمله ۱۱عضو نزدیک خانواده از جمله مادر، پدر، دو برادر، خاله، عمه، دایی، عمو، پسرعمو و دختر عموهایش را از دست داد و ۸۵ درصد پوستش زنده زنده سوخت.
هنوز هم، هر از گاهی تاولهای ناشی از این حملات شیمیایی روی پوستش به وجود می آید. او به تنگی نفس شدید مبتلاست، تنها یک ریه دارد و گاز دارد اندامهای اصلی بدنش را از کار می اندازد.
پروین از هر سه ماه، دو ماهش را در بیمارستان بستری می شود و از آنجا که نمی تواند به خوبی نفس بکشد، شبها قادر نیست بخوابد. به گفته وی پسران نوجوانش به خاطر صدمات او، دچار ضربات روحی شده اند و خودش تنها می تواند با مصرف دارو و مایعات به زندگی ادامه دهد.
پروین به من گفت: "برو به همه بگو هرچند که آب از سر ما گذشته و نمی توان برای ما کاری کرد، ولی نگذارید که این اتفاق تکرار شود و ما ناچار شاهد این باشیم که این گلها- فرزندانمان-، جلوی چشممان پرپر شوند."
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
