بدترین سال‌های تاریخ بریتانیا

[B I N A M]

۱۰۶۶ میلادی

در این سال دو هجوم عمده به داخل بریتانیا انجام شد ؛ نخست در شمال جزیره شاه هارولد – که آن زمان در بریتانیا حکومت می کرد – با حمله‌ی سربازان نروژی به فرماندهی برادرش مواجه شد. در همان سال ، نیروهای دوک‌نشین نورماندی نیز از جنوب به بریتانیا یورش بردند و موفق شدند با شکست دادن هارولد ، بر تمامی خاک انگلستان تسلط یابند؛ در نتیجه‌ی این تهاجم ، جمعیت بومی بریتانیا که همان اقوام آنگلوساکسون بودند – به تدریج حقوق و امتیازات اجتماعی خود را از دست داده و در جمعیت مهاجم ادغام شدند.

۱۲۰۸ میلادی

شاه جان

در زمان سلطنت شاه جان ، هنگامی که پاپ از او خواست که استفان لانگتون را به عنوان اسقف اعظم کانتربری برگزیند ، شاه بریتانیا این خواسته را نپذیرفت. اختلاف میان پاپ و شاه جان تا حدی بالا گرفت که کلیسای کاتولیک رم رسماً انگلستان را از شمار کشورهای تحت حمایت خود خارج کرد. این بدین معنا بود که دیگر هیچ کدام از خدمات کلیسا در انگلستان انجام نمی شد، هیچ ازدواج شرعی انجام نمی گرفت و هیچ نوزادی نیز غسل تعمید نمی شد. این رویداد باعث خشم عمومی مردم انگلستان علیه شاه جان شد ؛ آنها او را مسئول قطع حمایت پاپ می دانستند.

۱۳۱۶ میلادی

در قرن چهاردهم میلادی زمین‌های کشاورزی بازدهی خود را از دست داد و عموماً برداشت محصول به شدت کاهش یافت. در سال ۱۳۱۶ برای دومین سال متوالی بود که این اتفاق ناخوشایند ادامه یافت؛ به نحوی که کشاورزان برای سال بعد ، بذری نداشتند تا بکارند. هزاران نفر از قحطی جان باختند. در برخی مناطق ، مردم به آدم‌خواری روی آوردند. از نظر سیاسی نیز این رویداد یک فاجعه بود. در جنوب ولز – در شهر بریستول – فردی به نام لیولین برن (Llywelyn Bren) شورشی دهقانی به راه انداخت؛اگرچه این قیام بلافاصله سرکوب شد.در همین سال نیز اسکاتلندی‌ها در نبرد کلز (Kells) ارتش انگلستان را در هم شکستند.

۱۳۴۸ میلادی

طاعون به دنبال قربانیان جدید

بدون تردید می توان بدترین سال تاریخ بریتانیا را همین سال دانست؛ زمانی که طاعون از مرزهای این کشور گذشت. سال قبل ، مرگ سیاه به ایتالیا نیز رسیده بود و در آنجا حدود ۴۰ درصد از ساکنان شهری را از میان برد. به تدریج این بیماری وارد فرانسه شد و در سپتامبر ۱۳۴۸ به بریتانیا رسید. طاعون نیمی از جمعیت انگلستان را از بین برد. علاوه بر این ، به دلیل سیل فزاینده مردگان ، اعتقادات دینی مردم نیز خدشه دار گردید و تعداد جادوگران و ساحران افزایش یافت.

۱۴۸۵ میلادی

شاه ریچارد سوم در جنگ داخلی

دوران کوتاه سلطنت شاه ریچارد سوم با آشفتگی کامل خاتمه یافت. طی دو سال حکومت او، بسیاری از اشراف‌زادگان قدیمی مناصب خویش را از دست دادند و افرادی که مورد علاقه شاه بودند ، به قدرت رسیدند. در این سال ، هنری تئودور به عنوان مدعی سلطنت وارد میدان شد و توانست تاج و تخت انگلستان را تصاحب کند.

۱۵۹۶ میلادی

ممکن است که بسیاری از افراد به قرن شانزدهم به عنوان عصر طلایی انگلستان نگاه کنند ؛ دوره‌ای که شکسپیر با نمایش‌نامه‌هایش همه را به وجد می آورد ، کاشفان انگلیسی به سرزمین‌های ناشناخته قدم می گذاشتند و فلاسفه و دانشمندان شهیری ظهور کردند. اما در این دوره ، جنبه منفی نیز به چشم می آید. قحطی شدید موجب مرگ هزاران نفر شد. تخمین زده شده که ۳۰ هزار نفر در لندن بی‌خانمان بودند. همچنین به دلیل مشکلات اقتصادی ناشی از قحطی ، حقوق کارگران نیز به دو سوم قبل کاهش یافت.

۱۶۴۳ میلادی

جنگهای داخلی میان شاه انگلستان و پارلمان این کشور ، به اوج رسیده بود. همچنین بار دیگر ، گرسنگی در میان عوام بیداد می کرد. وضعیت آب و هوایی نیز چندان مساعد نبود. دهه ۱۶۴۰ در زمره‌ی سردترین سالهای هزاره دوم میلادی بود.

۱۸۴۸ میلادی

در این سال ، سلسله انقلاباتی در سرتاسر اروپا رخ داد. دولت فرانسه سقوط کرد ؛ در مجارستان شورش همگانی علیه حکومت اتریش آغاز شد و آنارشیست‌ها بر فعالیت خویش افزودند. همچنین، قحطی بزرگ در ایرلند به اوج رسید و صدها هزار نفر در نتیجه‌ی این اتفاق ، جان خود را از دست دادند. بسیاری از مردم ایرلند مجبور به مهاجرت شدند.

۱۹۱۶ میلادی

نبرد سم

در این سال، به دلیل ادامه‌ی جنگ جهانی اول ، سربازگیری اجباری شد ، مالیات ۲۵ درصد افزایش یافت و بمباران هوایی بریتانیا توسط آلمان آغاز شد. در نبرد سُم (Somme) – که در ۱ ژوئیه آغاز شد – قفط در همان روز اول نبرد ، حدود ۲۰ هزار سرباز بریتانیایی کشته و ۴۰ هزار نفر نیز مجروح شدند.

۱۹۴۰ میلادی
هنوز یک سال از جنگ جهانی دوم گذشته بود ، که جیره‌بندی مواد غذایی آغاز شد. در ماه می، نیروهای بریتانیایی پس از ناکامی مقابل آلمانی‌ها ، به بندر دونکرک عقب نشینی کردند؛ چندین فروند کشتی بریتانیایی به دست آلمانی‌ها افتاد ، تعدادی از جزایر بریتانیا در دریای مانش اشغال شد و نبرد هوایی بریتانیا آغاز شد. لندن به مدت ۵۷ شب پیاپی توسط نیروی هوایی آلمان موسوم به لوفت وافه (Luftwaffe ) بمباران گردید.