مسلمانان و انکار هولوکاست

[فلانی]

انکار هولوکاست در غرب از همان خاتمه جنگ جهانی دوم به صورت یک جریان محدود، حاشیه ای و منزوی وجود داشته است، اما امروز در خاورمیانه ما شاهد بروز گسترده این پدیده هستیم که در سخنرانی ها و بیانیه های مقامات دولتی، در رسانه های حکومتی، در مقالات روزنامه ها و در قطعنامه های سازمانهای صنفی به اشکال گوناگون رخ می نماید. بسیاری در کشورهای اسلامی این داعیه محوری انکارگران را باور کرده اند که هولوکاست داستانی است که یهودیان برای پیش راندن منافعشان جعل کرده اند.
جالب اینجا است که انکارگران هولوکاست در غرب که عموما در نظر مورخان و روشنفکران بی اعتبار و از نظر اجتماعی مطرود هستند، فعالانه تلاش کرده اند تا با بهره برداری از نزاع اعراب و اسراییل، تبلیغات خود را به خورد مسلمانان بدهند. این در حالی است که بسیاری از نظامهای حاکم بر کشورهای اسلامی نه تنها انکار هولوکاست را تقبیح نمی کنند، بلکه گاه در اشاعه آن کوشا هستند.


هرچند انکار هولوکاست در کشورهای اسلامی نخستین بار در دهه 1970 بروز نمود، تنها در سالهای پایانی قرن بیستم بود که پرداختن به این موضوع در رسانه های عمومی خاورمیانه رواج یافت. انکارگران هولوکاست که در اروپا تحت تعقیب قرار می گرفتند به کشورهای اسلامی پناه می بردند. به این ترتیب ولفگانگ فروهلیش و یورگن گراف به ایران گریختند و صداهای بسیاری در خاورمیانه در حمایت از روژه گارودی، کمونیست سابق فرانسوی، بلند شد، چرا که دادگستری فرانسه وی را به خاطر دامن زدن به کینه و نفرت نژادی محکوم کرد.


یکی از مهمترین علائم ارتباط فزاینده میان انکارگران هولوکاست در غرب و جهان عرب در دسامبر 2000 آشکار شد، چرا که "انستیتوی بازبینی تاریخ" که نهادی است که توسط تعدادی نژادپرست آمریکایی در آن کشور ایجاد شده، اعلام کرد که در آوریل 2001 یک کنفرانس برای انکار هولوکاست در بیروت برگزار خواهد کرد. بسیاری از چهره های برجسته فرهنگی و علمی در جهان عرب با برگزاری این کنفرانس در یک کشور عربی به مخالفت برخاستند و دامنه این مخالفتها چنان بالا گرفت که دولت لبنان کنفرانس مزبور را لغو کرد.


با سخنرانی های علنی رییس جمهور ایران محمود احمدی نژاد در سال 2005، انکار هولوکاست در کشورهای اسلامی اوج جدیدی گرفت. در دسامبر 2006 وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران اقدام به برپایی یک کنفرانس بین المللی برای انکار هولوکاست نمود که مدعوین آن شامل نژادپرستانی مانند دیوید دیوک رهبر سابق کوکلوکس کلان آمریکا و یا انکارگران اروپایی مانند روبرت فوریسون فرانسوی می شدند.
گسترش پدیده انکار هولوکاست در کشورهای اسلامی در سالهای اخیر را می توان به حمایت فزاینده برخی حکومتها از این پروژه، رشد اسلام رادیکال و وخیم تر شدن نزاع اعراب و اسراییل نسبت داد. برای آنان که خواهان افزایش نفوذ خود به بهای بی ثبات ساختن منطقه و تیره کردن چشم انداز صلح هستند، انکار هولوکاست به یک ابزار سیاسی ظاهرا کم هزینه و پرحاصل تبدیل شده است. بگذریم که چوب این چنین سیاستهای مغایر اخلاق را مانند همیشه توده های مردم می خورند