امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

داستان عاشقانه غمگین

#1
Heart 
ﺩﺭﺧﺸﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ
ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺷﻘﯿﻘﻪ‌ﻫﺎﯾﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ‌ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﯽ‌ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺳﻔﯿﺪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺖ.
ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﺯﺩ: ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ…
ﺍﻣﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ‌ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ، ﻓﮑﺮ ﺍﻭ، ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ.
ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ‌ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺭﺅﯾﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﯽ‌ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ‌ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻧﻔﺴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪ. ﯾﺎﺩ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻭﻗﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺮﯾﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻢ .ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ‌ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺑﺴﺎﺯﻡ. ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺧﺸﺶ ﻧﮕﯿﻨﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ.
ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﺒﺮﺩ. ﺁﺧﺮ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ. ﯾﮏ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮﺵ‌ﺗﯿﭗ ﮐﺮﺩﻡ. ﺟﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ. ﭼﻘﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ‌ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﯿﭻ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺳﯿﺪﻡ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ. ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ. ﮐﻤﯽ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ‌ﻃﻮﺭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‌ﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﮐﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺍﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﻮﺩ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﻤﻪ‌ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ. ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻢ‌ﮐﻢ ﺣﺮﻓﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺒﻢ ﺑﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ، ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:«ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ. ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ. ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ‌ﯼ ﺩﯾﮕﻪ…»
ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺸﻨﯿﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻗﻠﺒﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ‌ﺗﭙﯿﺪ. ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ‌ﺁﻣﺪ. ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ:«ﭼﯽ؟؟؟ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ…»
ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:«ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ. ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﻠﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ‌ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ. ﺍﺻﻼ‌ً ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤ

ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎﺭﮎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﮐﻼ‌ﻍ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻤﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻬﺸﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻣﯽ‌ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ، ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﯽ‌ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﺭﮊﻩ ﻣﯽ‌ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻭﻗﺖِ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻧﮕﺮﺍﻥ، ﮐﻼ‌ﻓﻪ، ﻋﺼﺒﯽ‌ ﺷﺪﻡ. ﺷﺎﺧﻪ‌ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻩ، ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽ‌ﭘﮋﻣﺮﺩ.
ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﺎﻕ ﺷﺪ. ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﻢ ﺭﺍ ﺳﺮِ ﮐﻼ‌ﻍ‌ﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﮔﻞ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ، ﭘﺎﻣﺎﻝ‌ﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ، ﺑﻬﺶ ﮔَﻨﺪ ﺯﺩﻡ. ﮔﻞ‌ﺑﺮﮒ‌ﻫﺎﺵ ﮐَﻨﺪﻩ، ﭘﺨﺶ، ﻟﻬﯿﺪﻩ ﺷﺪ.
ﺑﻌﺪ، ﯾﻘﻪ‌ﯼ ﭘﺎﻟﺘﻮﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ‌ ﺩﺍﺩﻡ، ﺩﺳﺖ‌ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺐ‌ﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻡ، ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ. ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭِ ﭘﺎﺭﮎ، ﺻِﺪﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻨﺪ ﻗﺪﻡ‌ﻫﺎﯾﺶ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺲ‌ﻧﻔﺲ‌ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺷﻨﯿﺪﻡ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ. ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻋﻮﺍ، ﻣﺮﺍﻓﻌﻪ، ﻗﻬﺮ. ﺍﺯ ﭘﺎﺭﮎ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻡ. ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﺬﺷﺘﻢ. ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪ. ﺻﺪﺍ ﭘﺎﺷﻨﻪ‌ﯼ ﭼﮑﻤﻪ‌ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻨﯿﺪﻡ. ﻣﯽ‌ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ.
ﺁﻥ‌ﻃﺮﻑِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ، ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻮﺩ. ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ، ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ، ﺑﺮﻭﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ.
ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﺗﺮﻣﺰﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻧﺎﻟﻪ‌ﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﻮﯼ ﮔﻮﺵ‌ﻫﺎﯾﻢ، ﺗﻮﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﯾﺨﺖ.
ﺗﻨﺪﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺩﯾﺪﻣﺶ. ﭘﺨﺶ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ‌ﺭﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ‌ﺍﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﯼ ﺳﺮِ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ‌ﺯﺩ.
ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ، ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻮﯼ ﮐﻨﺎﺭِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺭﻓﺖ.
ﺗﺮﺱ‌ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻫﻮﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ، ﮔﯿﺞ ﻭ ﻣﻨﮓ ﺑﺎﻻ‌ ﺳﺮﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺑﺴﺘﻪ‌ﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺎﺩﻭﭘﯿﭻ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺤﮑﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﺵ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻓﺖ، ﺭﻭﯼ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ‌ ﺷﺪﻩ، ﺳﺎﻋﺘﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ: ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ: ﭘﻨﺞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ.
ﮔﯿﺞ، ﺩﺭﺏ ﻭ ﺩﺍﻏﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ‌ﯼ ﺑﺨﺖ‌ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ: ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮﺩ!
 

ﺑﻄﺮﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ
ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ. ﭘﺴﺮ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﮐﻼ‌ﺱ ﺑﻮﺩ. ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺩﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ.
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻼ‌ﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﯽ، ﺩﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ‌ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﺷﯿﺸﻪ‌ﺍﯼ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ‌ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﯿﺎﻩ ﻭﻟﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ‌ﺯﺩ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﺧﻂ ﻣﯽ‌ﺷﺪ.
ﺩﺭ ۱۹ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻧﻤﺮﻩ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﻓﺖ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﻭﻟﻨﺘﺎﯾﻦ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ‌ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ‌ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ‌ﺯﺩﻧﺪ، ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ‌ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ…
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺩﺳﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯽ‌ﺷﺪ، ﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻮﻕ‌ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﮏ‌ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻧﮑﺮﺩ.
ﺩﺧﺘﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻓﺎﺭﻍ‌ﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﻄﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﻗﻔﺴﻪ‌ﺍﺵ ﺑﻪ ﺷﺶ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺴﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ، ﺩﺧﺘﺮ ﮐﺎﺭﺕ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ، ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺑﻨﻮﺷﺪ، ﻣﺴﺖ ﺷﺪ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ، ﺩﺭ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﺶ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ. ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﺶ، ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻮﺷﺖ:«ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ…» ﻭ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﮐﺮﺩ.
ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼ‌ﺕ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻭﺭﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﻠﺒﮑﺎﺭﺍﻧﺶ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﺶ ﺭﻓﺖ. ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﮕﺎﻫﯽ، ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺮﻑ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺰﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﺕ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺲ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﭘﺴﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:«ﻣﺴﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ.»
ﺯﻥ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ‌ﻫﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻮﻝ ﻭ ۲۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺳﻬﺎﻡ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﮔﻔﺖ:«ﺩﻭﺳﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟» ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺕ ﻃﻮﻻ‌ﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ.
ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ، ﭘﺴﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ، ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻧﻮﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ‌ﺍﺵ ﻧﺮﻓﺖ.
ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ‌ﺍﺵ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ‌ﺳﺎﺧﺖ. ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ‌ﺍﺵ، ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:«ﺩﺭ ﻗﻔﺴﻪ ﺧﺎﻧﻪ‌ﺍﻡ ﺳﯽ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ، ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟» ﭘﺴﺮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ.
ﻣﺮﺩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ‌ﺍﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻮﻩ‌ﺍﺵ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:«ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ، ﻧﻮﺷﺘﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭼﯿﺴﺖ؟»
ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ، ﻣﺒﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﯿﺪ:«ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ؟» ﮐﻮﺩﮎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:«ﺍﺯ ﺑﻄﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻡ. ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ، ﺭﻭﯾﺶ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ، ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﺪ؟»
ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ:«ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ‌ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺑﯽ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ.»

ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭﺍﻗﻌﯽ
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻧﺸﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ «ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﻏﯿﺮﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ!» ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ‌ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﻫﺪﯾﻪ‌ﺍﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ، ﺑﺮﺧﯽ «ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻞ ﻭ ﻫﺪﯾﻪ» ﻭ «ﺣﺮﻑ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ» ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ «ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺗﺤﻤﻞ ﺭﻧﺞ‌ﻫﺎ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ» ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ.
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻧﺸﺎ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ، ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﮐﻼ‌ﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺍﻧﺸﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﯿﺠﺎﻥ‌ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ:
«ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺯﯾﺴﺖ‌ﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺗﭙّﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭﺟﺎ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ.
ﯾﮏ ﻗﻼ‌ﺩﻩ ﺑﺒﺮ ﺑﺰﺭﮒ، ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻮﻫﺮ، ﺗﻔﻨﮓ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺭﻧﮓ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺒﺮ، ﺟﺮﺋﺖ ﮐﻮﭼﮏ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺒﺮ، ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﺮﺩ ﺯﯾﺴﺖ‌ﺷﻨﺎﺱ ﻓﺮﯾﺎﺩﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺑﻼ‌ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺿﺠﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺯﻥ ﺭﺳﯿﺪ. ﺑﺒﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ…»
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﺸﺎﯼ ﻫﻢ‌ﮐﻼ‌ﺳﯽ‌ﻣﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ.
ﺭﺍﻭﯼ ﺍﻣﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:«ﺁﯾﺎ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﯿﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ‌ﺍﺵ ﭼﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﺯﺩ؟»
ﺑﭽﻪ‌ﻫﺎ ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻧﺪ:«ﺣﺘﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ…»
ﺭﺍﻭﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:«ﻧﻪ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ: ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻧﺴﻢ ﺑﻮﺩﯼ. ﺍﺯ ﭘﺴﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﮐﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮﺩ.»
ﻗﻄﺮﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺷﮏ، ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻢ‌ﮐﻼ‌ﺳﯽ‌ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﯿﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:«ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺴﺖ‌ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺑﺒﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ، ﺑﺎ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺎﻧﺶ ﭘﯿﺸﻤﺮﮒ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﺍﯾﻦ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ‌ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﯽ‌ﺭﯾﺎﺗﺮﯾﻦ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﻏﯿﺮﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ…
 
←ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ→
 
مجموعه داستان عاشقانه غمگین بسیار تأثیرگذار
 ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ
ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺴﺮﯼ ﺣﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮﺩ، ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮﺍ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﻭﺍﺳﻪ ﭼﯽ ﻋﺎﺷﻘﻤﯽ؟
ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﺩﻟﯿﻠﺸﻮ ﻧﻤﯽ‌ﺩﻭﻧﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﻭﺳِﺖ ﺩﺍﺭﻡ!
ـ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎﺭﯼ؛ ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻭﺳﻢ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽ‌ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﻋﺎﺷﻘﻤﯽ؟
ـ ﻣﻦ ﺟﺪﺍً ﺩﻟﯿﻠﺸﻮ ﻧﻤﯽ‌ﺩﻭﻧﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ‌ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ!
ـ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ؟ ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻡ ﺩﻟﯿﻠﺘﻮ ﺑﮕﯽ
ـ ﺑﺎﺷﻪ… ﺑﺎﺷﻪ! ﻣﯿﮕﻢ؛ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺍﺑﻬﺘﯽ، ﺻﺪﺍﺕ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﯿﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯿﺪﯼ، ﺩﻭﺳﺖ‌ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ، ﺑﺎﻣﻼ‌ﺣﻈﻪ ﻫﺴﺘﯽ، ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ…
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍﺿﯽ ﻭ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ، ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﭘﺴﺮ ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻤﺎ ﺭﻓﺖ.
ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺎﻣﻪ‌ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ:
ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ‌ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻣﺖ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ، ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ؟ ﻧﻪ! ﭘﺲ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻤﺎﻧﻢ!
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺩﻥ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﻼ‌ﺣﻈﻪ ﮐﺮﺩﻥ‌ﻫﺎﯾﺖ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻥ‌ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺎﺷﯽ، ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﺖ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﻧﻪ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﺨﻨﺪﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ! ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺎﺷﻢ!
ﺍﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﻣﺜﻞ ﺁﻥ‌ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﯼ، ﭘﺲ ﺍﻻ‌ﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
ﺍﻣﺎ ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺸﻖ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ؟ ﻧﻪ! ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ! ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ…
 

سلام اگه از داستان خوشتون اومد و باز هم خواستین بزارم سپاس رو بزن
↖↯↯ﺳﻌــــﯽ ﻧﮑــــــﻦ ﻣـــــــــﻨﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﺰﻧﯽ…
ﺧﯿــــــــــــﻠﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ✘ﻣـــــــــــﻦ✘
ﺩﻭﺭﻩ ﺩﯾـــــﺪﻥ..↯↯⇧⇩
↙↯↯ﮔــﻔﺘﻢ ﺩﺭﺟــﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺷــﯽ..!!✘✘✘
پاسخ
 سپاس شده توسط حسین کرمانشاهان
آگهی
#2
سپاس ها باید ببشتر از 5باشن تا ادامه ی همه.ی موصثاعات رو بعرستم
↖↯↯ﺳﻌــــﯽ ﻧﮑــــــﻦ ﻣـــــــــﻨﻮ ﺩﻭﺭ ﺑﺰﻧﯽ…
ﺧﯿــــــــــــﻠﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ✘ﻣـــــــــــﻦ✘
ﺩﻭﺭﻩ ﺩﯾـــــﺪﻥ..↯↯⇧⇩
↙↯↯ﮔــﻔﺘﻢ ﺩﺭﺟــﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺷــﯽ..!!✘✘✘
پاسخ


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.


پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 2 مهمان