وقتی این بازی و بازی های مشابهش  را نصب میکنی، با موجودی مواجه می شوی  که رنگش قهوه ای است  و چشم های بزرگی دارد. روی صفحه ی گوشیت  ایستاده و با آن چشم های درشت نگاهت می کند و منتظر است تا پدر و مادرش را پیدا کند.

وقتی که مادر یا پدرش شدی، دیگر همه ی مسئولیتش  بر گردن توست . باید سر وقت به او غذا بدهی ، سر وقت با او بازی کنی، بخوابانی اش، تمیزش کنی و...

وقتی که مرحله ات بالا رفت، با جمع آوری سکه  می توانی برایش خرید کنی و توقعاتش  را برآورده کنی  و خلاصه هر کاری که می شود برای  یک بچه انجام داد!

شاید کسی  نداند روزی که "پل سالامه" این  بازی ساده را طراحی کرد، چه مخاطبینی برایش در نظر گرفت  و جامعه ی هدفش چه کسانی بودند اما امروز می بینیم که محبوبیت این موجود کوچک  و عجیب ، مرز سنی و جنسیتی را شکانده و هر کس با هر تحصیلات  و سن و جنسیتی، یک بچه ی قهوه ای نیازمند  به رسیدگی و توجه توی گوشی و تبلتش دارد و در برابر او احساس مسئولیت می کند.

یک عاشقانه مثلا آرام!

میگوید: "من اگر این ترم مشروط شدم تقصیر پسرمه!" منظورش از "پسرم" پو است. می گوید که "پو" یش چاق و تپلی است که به تازگی برایش یک کت و شلوار خریده و یک سبیل کلفت! می گوید:"مردی شده برای خودش!"

در دنیایی که تکنولوژی بازی های  رایانه ای  هر روز پیشرفته تر و پیچیده تر می شود  و با قدرت هر چه تمام تر، محصولات را با گرافیک بالا و داستان های جذاب و رنگ و لعاب فراوان به مخاطبین  خود عرضه می کند، گل کردن بازی های آرام و بی دغدغه ، کمی عجیب و قابل تامل به نظر می رسد.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

این بازی ها با یک برنامه ریزی دقیق و استفاده از علوم روانشناسی و جامعه شناسی ، روی احساسات فرد انگشت می گذارد  و از خاصیت وابستگی انسان به موجودات اطرافش  استفاده می کنند به طوری که حتی اگر بخواهی هم دیگر نمیتوانی از آنها دست بکشی.

کارشناسان معتقدند که بازی های رایانه ای در دنیای امروز نوعی رسانه ی نوین هستند.خاصیت  رسانه این است که مطلب ، موضوع یا مفهومی را برای مخاطب تبیین کند.این رسانه های نوین ، علاوه بر تاثیر گذاری  و فرستادن و دریافت پیام  از سوی مخاطب ، وظیفه ی بزرگ دیگری هم دارند.این وظیفه ، تلاش برای ماندگاری است.هر چه یک رسانه ماندگارتر باشد و بتواند مخاطب را مدت زمان بیشتری از آن خود کند، موفق تر است.

این بازی های آرام عاشقانه، که با تکیه بر احساسات و وابستگی انسان ها به موجوداتی که دوستشان دارند طراحی و ساخته شده ، به این هدف دست یافته اند و چنان در لایه های  زندگی فرد وارد شده اند، که بعد از مدتی خود فرد هم متعجب می شود که چه طور شد که موجود "صفرویکی" بی جان، توانسته بخش عمده ای  از احساسا ت یک انسان را  به خودش معطوف کند.

واقعی شدن "پو" و راه یافتن او به زندگی  و احساساتمان نشان می دهد که هدف گذاری  و برنامه ریزی  طراح و سازنده ، بسیار دقیق و موفق بوده است. موارد زیر ، کامنت های مخاطبین این بازی و ابراز احساسات آنها نسبت به این موجود ناشناخته  است:

*پوی من دختر است! الان دوازده مرحله است که دارمش و براش یه چیزایی خریده ام .رنگش هم نارنجی است  و البته خیلی شکمو! تحمل ندارم، پس کی بزرگ می شود؟

*بچه من 98 سالش است.داره می ترکه از بس چاق شده.به خدا از کارو زندگی منو انداخته .

*من برای پو اسم گذاشتم .اسمش رو گذاشتم پژمان که با بقیه فرق کنه.

*وقتی سیر شده و میخوام بهش غذا بدم  و اون میگه:"نه" دلم میخواد بپرم بغلش کنم.

عکسش را میگیرند و در فضای مجازی منتشر می کنند، هم و غمشان خریدن لباس و عینک و کلاه و ...است.تلاش میکنند بزرگش کنند و بهترین چیزها را بدهند بخورد، به هم که می رسند از سن وسال فرزندخوانده مجازیشان می گویند و اتفاق هایی که برایش افتاده...این ابراز احساسات نسبت به چیزی که جان وهویت ندارد و معلوم نیست از کجا پیدایش شده واقعا عجیب به نظر میرسد.    

رحیمی کارناس روانشناسی در مورد تاثیر اینگونه بازی ها در زندگی انسان می گوید: " یکی از بزرگترین آسیبهای این بازیئ ها این است که افراد گذشت زمان را به هیچ وجه احساس نمی کنند و وقتی به خود مبیایند که ستاعتهای زیادی از وقتشان صرف آن شده است.

علاوه بر  این طبق تحقیقات افرادی که وابسته به این بازی ها می شوند درون گرا شده و منزوی می شوند و رفته رفته در برقراری ارتباط اجتماعی کم توان و یا نا توان می گردند. این روانشناس خطر خیال پردازی و دور شدن از دنیای حقیقی را مهم و غیرقابل انکار می داند و می گوید: وقتی بچه مجازی نیازهای مادی توقعی از پدر و مادرش ندارد و با اندکی غذا و کمی بازی می توانیم راضی نگهش داریم ناخوداگاه این تذکر و ذهنیت در زندگی عادی برای انسان نهادینه می شود و تحملش در برابر خواسته های دیگر را از دست می دهد و توجهی به نیازهای معنوی اطرافیان به خصوص فرزند را از دست می دهد"

رحیمی معتقد است پیشرفت تکنولژی سبب دور شدن اعضای خانواده از یکدیگر می شود به طوری که هر یک از افراد خانواده به خاطر مشغول بودن به تماشای تلوزیون و درگیر بودن با ریاانه و اینترنت و بازی های رایانه کمتر وقت می کنند با یکدیگر بنشینند و صحبت کنند و این خود باعث سرد شدن رابطه والدین و فرزندان شده است به گونه ای که آنان کمتر حوصله یکدیگر را دارند به هر صورت شمشیر دو لبه تکنولژی هر روز یک وجه و یک بعد از زندگی انسان را هدف قرار می دهد و با رسوخ به تمامی ابعاد زندگی نسان قدرتش را به رخ می گشد قدرتی که مخاطبان را منفعل کرده و آنان را در جریانی قرار داده که نتیجه جز قدرتمند شدن رسانه های نوین ندارد باید مراقب باشیم چراکه"پو" همین موجود کوچک دوست داشتنی با آن نگاه مظلوم ولبخند شاد، در کمین ماست!