استارت با لوییز سوارز نازپرورده مادربزرگ!

[Ѧℳℐℝ]

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.




در این مطلب صحبت های جالبی را از زبان لوییز سوارز ستاره لیورپول و این روزهای لیگ برتر انگلیس و جهان میخوانید.
یکی از هفت قربانی
استارت زندگی من در سالتوی اروگوئه و در 24 ژانویه 1987 زده شد. وقتی هفت سالم بود به مونته ویدئو رفتم و به جایی که حرفه فوتبال را آغاز کردم. آنجا بزرگترین تغییر زندگی من رخ داد و در ادامه زندگی تغییرات دیگری را هم تجربه کردم. من فرزند وسطی در بین هفت فرزند خانواده بودم. در واقع سه بچه بزرگتر و سه بچه کوچکتر از من بودند. شاید تصور بکنید که چه خانوده پر جمعیتی بودیم اما راستش خیلی با هم در خانه جمع نمی شدیم، یک زندگی معمولی داشتیم با کلی آرزوهای قربانی شده.

جهش های دوسالانه
استارت فوتبالیم از بچگی زده شد طوری که در 4 سالگی هنگامی که با توپ می دویدم سریعتر از هر حالت دیگری بود. اما این 14سالگی بود که فوتبال برایم جدی تر و رسمی تر شد. آن زمان از سوی مونته ویدئو انتخاب شدم. ظرف دو سال از سوی مدیریت انتخاب شدم تا به تیم اول باشگاه ملحق شوم و دو سال بعد نیز در سن 18 سالگی اولین قهرمانی در اروگوئه را با آنها تجربه کردم.
به دنبال همسر آینده

آن موقع هنوز احساس شادمانی من کامل نشده بود که صوفیا که در حال حاضر همسرم و آن زمان همسایه ما بود، از آنجا به بارسلونا رفتند و برای یک سال بین ما فاصله افتاده بود. اما من دست بردار نبودم و نمی خواستم او را از دست بدهم، به همین علت وقتی که اولین پیشنهاد بازی از اروپا را دریافت کردم درنگ نکردم. تنها چیزی که در ذهنم می گذشت این بود که کنار صوفیا باشم، راهی هلند شدم تا در گرونیگن بازی کنم. آن زمان 19 سالم بود اما همسر آینده ام درست در کنارم بود.
مشکلی به نام زبان و روز موعود
استارت کارم در خارج از کشور بسیار سخت بود آن موقع هلندی یا حتی انگلیسی هم بلد نبودم و ارتباط با دیگران برایم بسیار سخت بود. ضمن آنکه باید زمان کافی می گذاشتم تا خودم را با لیگ همراه و برای آنها آماده کنم. آنچه در ذهنم همیشه شفاف و روشن بود اراده قوی برای تسلیم نشدن بود و همیشه به خودم می گفتم باید فرصتی برای اثبات خودم پیدا کنم، بنابراین مبارزه کردم و به کار سخت ادامه دادم تا بهترین روز زندگی ام از راه فرا رسید. در مسابقه ای که در 10 دقیقه پایانی به زمین رفتم دو گل زدم و یک ضربه پنالتی هم گرفتم. از آن روز به بعد زندگی من روند دیگری پیدا کرد.
آن تماس غیره منتظره

سخت می شد باور کنم که این فرصت را یافته ام در هلند در یک تیم دسته اول بازی کنم. وقتی به گذشته نگاه می کنم یاد همه دوستانی که با هم بزرگ شدیم می افتم، آن کوچه و خیابان های کثیف مونته ویدئو که در آن بازی می کردیم. من هیچ حمایت خاصی نشدم و به همین علت به دستاورد هایم خیلی افتخار می کنم. ماجرا ادامه داشت تا روزی که تماسی از یک باشگاه فوق العاده اروپایی یعنی آژاکس داشتم. انگاری رویاهایم رنگ حقیقت به خود گرفته بودند و گامی بلند در حرفه ام برداشته بودم، باز هم بدون لحظه ای تردید راهی آمستردام شدم.
بچه داری یک فرزند طلاق

دو سال بعد از ازدواج من و صوفیا خانواده ها فشار آوردند که باد بچه دار شویم و اینگونه بود که سرانجام دلفی متولد شد. من پدر خوشبختی هستم و به داشتن چنین دختری زیبایی افتخار می کنم. او در آگوست سال 2010 متولد شد و از آن روز زندگی ما را غرق شادی و مسرت شد. چیزی که ما قبل از آن تجریه نکرده بودیم من وقتی 9 ساله بودم والدینم از هم جدا شدند و ما بچه ها با مادرمان ماندیم و به همین علت می فهمم داشت خانواده کامل برای دخترم چه معنایی خواهد داشت و من این را از او دریغ نخواهم کرد.
نژاد مختلط
من از آن بچه هایی هستم که از اختلاط فرهنگ ها متولد شده ام. پدربزرگم سیاه پوست بود و مادربزرگم آن روزها به من بچه مخلوط می گفت. مادربزرگم همیشه حواسش به ما نوه ها بود و هیچ وقت اجازه نمی داد در حرف هایم از الفاظ زشت استفاده کنم. در واقع همه ما نازپرورده های مادربزرگ بودیم. وقتی سال 2013 پسرمان بنیامین به جمع ما اضافه شد احساس می کردم چقدر شبیه آن روزهای من است.

تعطیلات در سیرک
معمولا فرصت کمی برای با هم بودن در خانواده ما وجود دارد. به همین دلیل من سعی می کنم در هر زمانی که خانه هستم کاری کنم که به همه ما خوش بگذرد. صوفیا نیز در این زمینه بسیار تلاش می کند، او بار نبودن مرا در خانه به دوش می کشد و بسیار از او متشکرم که همه چیز را به خوبی در کنترل دارد. این اواخر همه با هم به سیرک رفتیم که برای من تجربه بسیار خارق العاده ای بود. همیشه آن را در تلویزیون دیده بودم و این بار واقعا آن همه شگفتی را از نزدیک می دیدم که برای همه ما بسیار جالب و مهیج بود. وقتی همه خانواده ام در آن لحظات شادمانه می خندیدند احساس می کردم خوشبختی با خانواده چه مفهوم دلپذیری دارد.
رفتارهای حرفه ای
فوتبال منشا اتفاقات است، گاهی اوقات برخی از آنها اصلا خوشایند نیستند. 21 آوریل سال گذشته برای من یکی از اتفاق های بد رقم خورد. درگیری من و برانیسلاو ایوانوویچ شایسته آن سروصدا و تنبیه به آن شدت نبود، قبول دارم که هر بازیکنی در هر سطحی از فوتبال باید یک الگوی کامل باشد اما گاهی اتفاقی در زمین می افتد که شما کنترل خود را از دست می دهید، کما اینکه ایوانوویچ اصلا از من عذرخواهی نکرد. درست است که باید مسئولیت شناس بود و حرفه ای رفتار کنم اما گاهی اوقات چنین مسائلی در حرفه ما عادی است.