کشف اسرار پشت بازوهای مارپیچی کهکشان ها

[Apathetic]

محققان با استفاده از شبیه سازی رایانه ای موفق به حل اسرار نحوه شکل گیری بازوهای کهکشان مارپیچی شدند.



محققان با استفاده از شبیه سازی رایانه ای موفق به حل اسرار نحوه شکل گیری بازوهای کهکشان مارپیچی شدند. 

حدود ۷۰ درصد کهکشان های نزدیک راه شیری از نوع مارپیچی هستند و راه شیری نیز یکی از نمونه کهکشان های مارپیچی محسوب می شود که منظومه شمسی و زمین در نزدیکی یکی از بازوهای آن واقع شده اند؛ این بازوها از مرکز مارپیچی شکل کهکشان کشیده شده اند و شامل تعداد زیادی ستارگان جوان و بزرگ هستند. 

اما با وجود شکل مشترک کهشکان های مارپیچی، هرکدام از آنها دارای مشخصه های خاص خود هستند و نحوه شکل گیری این بازوها به یکی از مسائل پیچیده اخترفیزیک تبدیل شده است و هنوز پاسخ دقیقی برای تغییر شکل یافتن بازوها در طول زمان پیدا نشده است. 

منشأ و نحوه شکل گیری بازوهای مارپیچی در کهکشان های دیسکی از جمله محل های مورد بحث اخترفیزیکدانان طی چند دهه محسوب می شود؛ یکی از نظریه های مطرح مدعی ایجاد و از بین رفتن آنها در طول زمان است و نظریه دوم مدعی است که مواد شکل دهنده بازوها (شامل ستارگان، گاز و گرد و غبار) تحت تأثیر تفاوت در گرانش می توانند باعث حفظ طولانی مدت بازوهای مارپیچی شوند. 

محققان دانشگاه ویسکانسین – مدیسون و مرکز تحقیقات اخترفیزیک اسمیت سونیان برای پاسخگویی به این سوالات، بدنبال استفاده از یک شبیه سازی قدرتمند رایانه برای دنبال کردن حرکت ۱۰۰ میلیون ذرات ستاره ای و سایر نیروهای اخترفیزیکی مرتبط با این ساختارهای مارپیچی هستند. 

نتایج برنامه شبیه سازی حاکی از حل مسأله نحوه شکل گیری و تاریخچه بازوهای مارپیچی در کهکشان های دیسکی دارد؛ این نتایج جدید بین دو نظریه مطرح قرار می گیرند که نشان می دهد، بازوها در نتیجه نفوذ ابرهای غول پیکر مولکولی (مناطق شکل گیری ستارگان یا مهدهای کهکشانی) بوجود می آیند. 

«النا دی اونگیا» سرپرست تیم تحقیقاتی و از محققان اخترفیزیک دانشگاه مدیسون تأکید می کند: برای نخستین بار نشان دادیم که بازوهای مارپیچی برخلاف نظریه های مطرح، ویژگی های ناپایدار و زودگذری نیستند و از دوام و جاودانگی طولانی برخوردارند. 

نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است.