بازی آنلاین
آپلود عکس
11-03-2012، 21:34
زبان‌های زیادی ادّعا شده که سخت‌ترین زبان دنیا هستند. قضاوت‌ها هم معمولاً بر دو پایه‌ی است…
زبان‌های زیادی ادّعا شده که سخت‌ترین زبان دنیا هستند. قضاوت‌ها هم معمولاً بر دو پایه‌ی است: راحتی یادگیری برای کودکانِ تازه به دنیا آمده و هم‌چنین میزانِ چالش برانگیزی یک زبان برای کسی که آن را می‌خواهد به عنوانِ زبان دوّم یاد بگیرد، صورت می گیرد.
زبان به مثابه زبان دوّم فرد
آشکار است که میزانِ سختیِ یک زبان برای یادگیرنده بستگی به فاکتورهای زیادی دارد که مهم‌ترینِ آن‌ها زبانِ مادریِ خودِ شخص است. بنابراین درست کردن یک جدولِ یونیورسال مربوط به سخت‌ترین زبان‌های دنیا کاری بی‌معنی خواهد بود. برایِ مثال برای یک انگلیسی‌زبان یادگیری زبانِ فریسان -زبانی که در ناحیه‌ای در هلند رایج است- بسیار راحت‌تر از یک ژاپنی‌زبان خواهد بود. پس، درجه‌یِ سختیِ زبانِ دوّم با گنجینه‌یِ لغت، دستور زبان، ساختارِ جمله، ساختارِ زبان، فرهنگ و خیلی چیزهایِ دیگرِ مربوط به آن زبان، رابطه‌ی مستقیمی دارد. لازم به توضیح است که، این درجه‌یِ «نزدیکی» بینِ دو زبان همیشه هم مربوط به هم‌خانواده بودنِ زبان‌ها نیست. برایِ مثال انگلیسی‌زبان‌ها اغلب می‌گویند زبانِ اسپانیایی را خیلی راحت می‌توانند یاد بگیرند. این به دلیلِ نزدیکیِ فونولوژی این دو زبان است.
میزانِ در دسترس بودنِ گویش‌وران
از این نظر زبانِ سنتینلی سخت‌ترین زبان دنیا باید باشد. چون ساکنانِ جزیره‌ی سنتینلِ شمالی برایِ چند صد سال ارتباطِ خود با جهانِ خارج را قطع کرده‌اند و هیچ کس را هم به جزیره‌شان راه نمی‌دهند. بنابراین هیچ کس در هیچ کجایِ جهان به غیر از جزیره‌ی سنتیل قادر به یادگیریِ آن زبان نیست!
برایِ انگلیسی‌زبان‌ها
دیپلمات‌هایِ انگلیسی‌زبان اطّلاعاتِ جالبی در این خصوص ارائه می‌کنند:
نتایجِ تحلیلِ ۶۳ زبان از سویِ انستیتو سرویسِ امور خارجه‌یِ دپارتمانِ دولتیِ ایالاتِ متّحده زبان در این زمینه برایِ یادگیری خواندن و نوشتن در ۸۸ هفته نشان می‌دهد زبان‌های «عربی، چینیِ یو، چینیِ ماندارین، ژاپنی و کره‌ای» سخت‌ترین زبان‌ها هستند. که از زبانِ ژاپنی در این میان به عنوانِ پیچیده‌ترین زبان میشود.
ریچارد برِشت از مرکزِ ملّی زبان‌هایِ خارجی می‌‌گوید: «بدون هیچ سؤالی ژاپنی سخت‌ترین زبان است. خیلی دوست داشتم این زبان رو یاد می‌گرفتم ولی اون خیلی افسرده‌کننده ست.» و اضافه می‌کند دپارتمان دولتی به دانشجویانِ خود مدّت زمانی سه برابر بیش‌تر از زمانی که برایِ یادگیریِ زبان‌هایی مثلِ اسپانیایی یا فرانسوی می‌دهد، فرصت ارائه می‌کند.
برایِ ایرانی‌ها
شاید نزدیک‌ترین زبان به زبانِ فارسی (به غیر از زبان‌هایِ هم‌خانواده‌ی فارسی در داخلِ ایران هم‌چون کردی، لری، گیلکی، مازنی و …) زبانِ عربی باشد. دلیلِ عمده‌یِ این مسئله هم وجودِ واژگان بسیار زیادِ عربیِ دخیل در فارسی ست. این وضعیّت هم‌چنین با میزانِ کم‌تری در موردِ زبانِ ترکی هم صادق است. از این نظر یادگیریِ عربی با توجّه به پیوندهایِ مذهبی و فرهنگی بینِ سه فرهنگِ عربی، ترکی و فارسی، چندان برایِ فارسی‌دان‌ها سخت نیست.
زبانِ ژاپنی
ژاپنی‌ها سه خط برایِ زبانِ خودشان ابداع کرده اند: کانجی، هیراگانا و کاتاکانا. با کانجی، که شاملِ ده تا پانزده هزار کاراکتر است، کلماتی که از زبانِ چینی وارد شده، با هیراگانا کلمات اصیلِ ژاپنی و با کاتاکانا هم کلماتِ دخیل از زبانِ انگلیسی و دیگر زبان‌ها را می‌نویسند. از این نظر ژاپنی پیچیده‌ترین زبانِ دنیاست. بیش‌ترِ کلمات در زبانِ ژاپنی داراریِ دو تلفّظ هستند: تلفّظِ چینی و تلفّظِ ژاپنی. با صداهای کاملاً متفاوت. بنابراین یادگیریِ ژاپنی مثل این است که بخواهید دو زبان را در یک زبان یاد بگیرید!
تلفّظِ همه‌یِ ۸ حروفِ کانجی «شین» است. با معانیِ کاملاً بی‌ربط به هم. معنیِ آن‌ها «والدین، قلب، کِشِش، درست، تازه، ایمان، پیشرفت و خدا» است. نکته‌یِ جالب این که، بر خلافِ چینی، در ژاپنی تغییرِ تونِ صدا برایِ ایجادِ تمایز میانِ کلمات وجود ندارد و بنابراین تلفّظى همه‌ی این کلمات دقیقاً مثلِ هم است.
زبانِ ماندارین:
«فرق عمده‌یِ زبانِ چینی ماندارین با اکثر زبان‌هایِ دیگرِ جهان در آهنگین بودن آن می‌باشد.بدین صورت که هر هجا در این زبان، در ۴ آهنگ و تعدادی ازهجاها نیز به صورتِ استثنائی در ۵ آهنگ تلفّظ می‌شوند. تعدادِ کاراکترهایِ(علائم نگارشی)این زبان، که در چینی به آن‌ها خَنزی گفته میشود، به طورِ سنّتی بالغ بر هفتاد تا هشتاد هزارعدد می‌باشد، که البته امروزه همگیِ آن‌ها (جز برای کاربردهای ادبی و مطالعاتی) منسوخ شده‌اند و در حال حاضر یک چینی یا یک خارجی که می‌خواهد چینی بیاموزد، برای آن‌که بتواند بگوید سواد کامل دارد، باید تنها حدودِ ده هزار کاراکتر را بتواند بخواند و بنویسد. امروزه برای آوانویسی این زبان از سیستمی مبتنی بر الفبایِ لاتین به نام پین این(pin yin)استفاده میشود.
زبان‌های زیادی ادّعا شده که سخت‌ترین زبان دنیا هستند. قضاوت‌ها هم معمولاً بر دو پایه‌ی است: راحتی یادگیری برای کودکانِ تازه به دنیا آمده و هم‌چنین میزانِ چالش برانگیزی یک زبان برای کسی که آن را می‌خواهد به عنوانِ زبان دوّم یاد بگیرد، صورت می گیرد.
زبان به مثابه زبان دوّم فرد
آشکار است که میزانِ سختیِ یک زبان برای یادگیرنده بستگی به فاکتورهای زیادی دارد که مهم‌ترینِ آن‌ها زبانِ مادریِ خودِ شخص است. بنابراین درست کردن یک جدولِ یونیورسال مربوط به سخت‌ترین زبان‌های دنیا کاری بی‌معنی خواهد بود. برایِ مثال برای یک انگلیسی‌زبان یادگیری زبانِ فریسان -زبانی که در ناحیه‌ای در هلند رایج است- بسیار راحت‌تر از یک ژاپنی‌زبان خواهد بود. پس، درجه‌یِ سختیِ زبانِ دوّم با گنجینه‌یِ لغت، دستور زبان، ساختارِ جمله، ساختارِ زبان، فرهنگ و خیلی چیزهایِ دیگرِ مربوط به آن زبان، رابطه‌ی مستقیمی دارد. لازم به توضیح است که، این درجه‌یِ «نزدیکی» بینِ دو زبان همیشه هم مربوط به هم‌خانواده بودنِ زبان‌ها نیست. برایِ مثال انگلیسی‌زبان‌ها اغلب می‌گویند زبانِ اسپانیایی را خیلی راحت می‌توانند یاد بگیرند. این به دلیلِ نزدیکیِ فونولوژی این دو زبان است.
میزانِ در دسترس بودنِ گویش‌وران
از این نظر زبانِ سنتینلی سخت‌ترین زبان دنیا باید باشد. چون ساکنانِ جزیره‌ی سنتینلِ شمالی برایِ چند صد سال ارتباطِ خود با جهانِ خارج را قطع کرده‌اند و هیچ کس را هم به جزیره‌شان راه نمی‌دهند. بنابراین هیچ کس در هیچ کجایِ جهان به غیر از جزیره‌ی سنتیل قادر به یادگیریِ آن زبان نیست!
برایِ انگلیسی‌زبان‌ها
دیپلمات‌هایِ انگلیسی‌زبان اطّلاعاتِ جالبی در این خصوص ارائه می‌کنند:
نتایجِ تحلیلِ ۶۳ زبان از سویِ انستیتو سرویسِ امور خارجه‌یِ دپارتمانِ دولتیِ ایالاتِ متّحده زبان در این زمینه برایِ یادگیری خواندن و نوشتن در ۸۸ هفته نشان می‌دهد زبان‌های «عربی، چینیِ یو، چینیِ ماندارین، ژاپنی و کره‌ای» سخت‌ترین زبان‌ها هستند. که از زبانِ ژاپنی در این میان به عنوانِ پیچیده‌ترین زبان میشود.
ریچارد برِشت از مرکزِ ملّی زبان‌هایِ خارجی می‌‌گوید: «بدون هیچ سؤالی ژاپنی سخت‌ترین زبان است. خیلی دوست داشتم این زبان رو یاد می‌گرفتم ولی اون خیلی افسرده‌کننده ست.» و اضافه می‌کند دپارتمان دولتی به دانشجویانِ خود مدّت زمانی سه برابر بیش‌تر از زمانی که برایِ یادگیریِ زبان‌هایی مثلِ اسپانیایی یا فرانسوی می‌دهد، فرصت ارائه می‌کند.
برایِ ایرانی‌ها
شاید نزدیک‌ترین زبان به زبانِ فارسی (به غیر از زبان‌هایِ هم‌خانواده‌ی فارسی در داخلِ ایران هم‌چون کردی، لری، گیلکی، مازنی و …) زبانِ عربی باشد. دلیلِ عمده‌یِ این مسئله هم وجودِ واژگان بسیار زیادِ عربیِ دخیل در فارسی ست. این وضعیّت هم‌چنین با میزانِ کم‌تری در موردِ زبانِ ترکی هم صادق است. از این نظر یادگیریِ عربی با توجّه به پیوندهایِ مذهبی و فرهنگی بینِ سه فرهنگِ عربی، ترکی و فارسی، چندان برایِ فارسی‌دان‌ها سخت نیست.
زبانِ ژاپنی
ژاپنی‌ها سه خط برایِ زبانِ خودشان ابداع کرده اند: کانجی، هیراگانا و کاتاکانا. با کانجی، که شاملِ ده تا پانزده هزار کاراکتر است، کلماتی که از زبانِ چینی وارد شده، با هیراگانا کلمات اصیلِ ژاپنی و با کاتاکانا هم کلماتِ دخیل از زبانِ انگلیسی و دیگر زبان‌ها را می‌نویسند. از این نظر ژاپنی پیچیده‌ترین زبانِ دنیاست. بیش‌ترِ کلمات در زبانِ ژاپنی داراریِ دو تلفّظ هستند: تلفّظِ چینی و تلفّظِ ژاپنی. با صداهای کاملاً متفاوت. بنابراین یادگیریِ ژاپنی مثل این است که بخواهید دو زبان را در یک زبان یاد بگیرید!
تلفّظِ همه‌یِ ۸ حروفِ کانجی «شین» است. با معانیِ کاملاً بی‌ربط به هم. معنیِ آن‌ها «والدین، قلب، کِشِش، درست، تازه، ایمان، پیشرفت و خدا» است. نکته‌یِ جالب این که، بر خلافِ چینی، در ژاپنی تغییرِ تونِ صدا برایِ ایجادِ تمایز میانِ کلمات وجود ندارد و بنابراین تلفّظى همه‌ی این کلمات دقیقاً مثلِ هم است.
زبانِ ماندارین:
«فرق عمده‌یِ زبانِ چینی ماندارین با اکثر زبان‌هایِ دیگرِ جهان در آهنگین بودن آن می‌باشد.بدین صورت که هر هجا در این زبان، در ۴ آهنگ و تعدادی ازهجاها نیز به صورتِ استثنائی در ۵ آهنگ تلفّظ می‌شوند. تعدادِ کاراکترهایِ(علائم نگارشی)این زبان، که در چینی به آن‌ها خَنزی گفته میشود، به طورِ سنّتی بالغ بر هفتاد تا هشتاد هزارعدد می‌باشد، که البته امروزه همگیِ آن‌ها (جز برای کاربردهای ادبی و مطالعاتی) منسوخ شده‌اند و در حال حاضر یک چینی یا یک خارجی که می‌خواهد چینی بیاموزد، برای آن‌که بتواند بگوید سواد کامل دارد، باید تنها حدودِ ده هزار کاراکتر را بتواند بخواند و بنویسد. امروزه برای آوانویسی این زبان از سیستمی مبتنی بر الفبایِ لاتین به نام پین این(pin yin)استفاده میشود.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
