05-03-2012، 22:26
این دوره از نظر زمانی بین دوره رنسانس و دوره کلاسیک قرار دارد. این دوره را در موسیقی، به سه دورهٔ آغازین (۱۶۰۰-۱۶۴۰
)، میانی (۱۶۴۰-۱۶۸۰) و پایانی (۱۶۸۰-۱۷۵۰) تقسیم می*کنند. با این که امروزه آثار دورهٔ پایانی باروک معروف*ترین آثار این سبک هستند، اما دورهٔ آغازین، با موسیقی*دانانی چون مونته*وردی یکی از انقلابی*ترین دوره*های تاریخ موسیقی است.
در دورهٔ آغازین، موسیقی بر اساس متن*هایی بسیار پرشور و احساس نگاشته می*شد و تعجب*ای نیست که موسیقی*دانان
ایتالیایی آن زمان، اپرا را به وجود آوردند. در دورهٔ آغازین، آهنگ*سازان بافت هوموفونیک را بر بافت پلی*فونیک رنسانس ترجیح
دادند؛ هر چند در دورهٔ پایانی، بار دیگر موسیقی*دانان به پلی*فونی بازگشتند. آهنگ*سازان دورهٔ آغازین، دیسونانس*ها را با
آزادی بیش*تری به کار گرفتند. بر تضادهای صوتی نیز تأکید می*شد؛ حال آن که در رنسانس، سازها -اگر به کار گرفته
می*شدند- ملودی آوازخوان را مضاعف می*کردند (مشابه آن چه در اغلب موارد در موسیقی سنتی ایرانی شنیده می*شود)،
اما در دورهٔ آغازین باروک صداهای آوازی با خط*هایی کلودیک که ویژهٔ ساز به نگارش درآمده بود، همراهی می*شد.
در دورهٔ میانی باروک، سبک موسیقایی نویی که از ایتالیا نشأت گرفته بود، در تمام کشورهای اروپایی گسترش یافت. مدهای
قرون وسطایی یا کلیسایی، اندک اندک جای خود را به گام*های ماژور و مینور سپردند. دیگر ویژه*گی برجستهٔ باروک میانی،
اهمیت بی*سابقهٔ موسیقی سازی بود که در این میان، سازهای خانوادهٔ ویولن محبوب*ترین سازها بودند.
در دورهٔ پایانی، بسیاری از جنبه*های هارمونی پدید آمد. در این دوره، موسیقی سازی اهمیتی هم*پایهٔ موسیقی سازی
یافت. در این دوره، بار دیگر موسیقی پلی*فونیک اوج گرفت و آهنگ*سازی مانند یوهان سباستیان باخ، به اوج استادی در
این امر رسیدند.
)، میانی (۱۶۴۰-۱۶۸۰) و پایانی (۱۶۸۰-۱۷۵۰) تقسیم می*کنند. با این که امروزه آثار دورهٔ پایانی باروک معروف*ترین آثار این سبک هستند، اما دورهٔ آغازین، با موسیقی*دانانی چون مونته*وردی یکی از انقلابی*ترین دوره*های تاریخ موسیقی است.
در دورهٔ آغازین، موسیقی بر اساس متن*هایی بسیار پرشور و احساس نگاشته می*شد و تعجب*ای نیست که موسیقی*دانان
ایتالیایی آن زمان، اپرا را به وجود آوردند. در دورهٔ آغازین، آهنگ*سازان بافت هوموفونیک را بر بافت پلی*فونیک رنسانس ترجیح
دادند؛ هر چند در دورهٔ پایانی، بار دیگر موسیقی*دانان به پلی*فونی بازگشتند. آهنگ*سازان دورهٔ آغازین، دیسونانس*ها را با
آزادی بیش*تری به کار گرفتند. بر تضادهای صوتی نیز تأکید می*شد؛ حال آن که در رنسانس، سازها -اگر به کار گرفته
می*شدند- ملودی آوازخوان را مضاعف می*کردند (مشابه آن چه در اغلب موارد در موسیقی سنتی ایرانی شنیده می*شود)،
اما در دورهٔ آغازین باروک صداهای آوازی با خط*هایی کلودیک که ویژهٔ ساز به نگارش درآمده بود، همراهی می*شد.
در دورهٔ میانی باروک، سبک موسیقایی نویی که از ایتالیا نشأت گرفته بود، در تمام کشورهای اروپایی گسترش یافت. مدهای
قرون وسطایی یا کلیسایی، اندک اندک جای خود را به گام*های ماژور و مینور سپردند. دیگر ویژه*گی برجستهٔ باروک میانی،
اهمیت بی*سابقهٔ موسیقی سازی بود که در این میان، سازهای خانوادهٔ ویولن محبوب*ترین سازها بودند.
در دورهٔ پایانی، بسیاری از جنبه*های هارمونی پدید آمد. در این دوره، موسیقی سازی اهمیتی هم*پایهٔ موسیقی سازی
یافت. در این دوره، بار دیگر موسیقی پلی*فونیک اوج گرفت و آهنگ*سازی مانند یوهان سباستیان باخ، به اوج استادی در
این امر رسیدند.