کارابینر ۹۸کا

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

کارابینر ۹۸کا (به آلمانی: Karabiner 98 kurz) (به معنای کارابین ۹۸ کوتاه) یک تفنگ گلنگدنی با مهمات کالیبر ۷٫۹۲ در ۵۷ میلی‌متری است که در ماه ژوئن سال ۱۹۳۵ میلادی به عنوان سلاح سازمانی ارتش آلمان برگزیده شد. این سلاح یکی از آخرین تفنگ‌های نظامی طراحی شده توسط شرکت موزر بود. با وجود طراحی و تولید تفنگ‌های نیمه خودکار و تمام خودکار، این تفنگ تا پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ میلادی، به عنوان تفنگ سازمانی اصلی ارتش آلمان باقی ماند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

میلیون‌ها قبضه از این سلاح توسط شوروی به غنیمت گرفته شد که بسیاری از آن‌ها به عنوان کمک به دیگر کشورها اعطا شد. از کارابینر ۹۸کا در چندین جنگ دیگر پس از جنگ جهانی دوم نیز استفاده گردید.ابزار نشانه‌گیری ناکارآمد و غیر عملی گ۹۸ که در عقب قرار داشت در کارابینر ۹۸کا با نمونه مرسوم برگه ای مماس جایگزین شد. نشانه عقبی کارابینر ۹۸کا مسطح تر بود و بر خلاف نمونه قبلی مانع دید اطراف نمی‌شد. در ابتدا نشانه آهنی کارابینر ۹۸کا در بخش جلویی یک علامت سر باز و در بخش عقبی از نوع مماس بود. از سال ۱۹۳۹ بخش جلویی نشانه سر بسته شد تا هم در شرایط نامطلوب روشنایی جلوی درخشندگی را بگیرد و هم از علامت محافظت کند. این خط استاندارد نشانه‌گیری با وجود عناصر درشت در آن، برای عملیات‌های میدانی با نور کم مناسب بود اما هدف قرار دادن اهداف کوچکتر را سخت‌تر می‌نمود. مقیاس برد در خط نشانه‌گیری تولیدات اولیه این تفنگ برای تعیین برد در حالت دراز کش در بخش پایینی عنصر مماس نشانه‌گیری حک شده بود.
قنداق
تولیدات اولیه کارابینر ۹۸کا دارای قنداق یک تکه ثابت از چوب درخت گردو بودند. از سال ۱۹۳۷ قنداق این تفنگ‌ها با توجه به نتیجه آزمایش‌ها به صورت چند لایه ساخته شد. چرا که این تخته‌های چند لایه قوی تر، مقاوم تر و ارزان‌تر از نمونه‌های یک تکه بودند و در آن‌ها دیگر نیازی به درختان بسیار بزرگ نبود. با این حال این قنداق‌های چند لایه به دلیل تشکیل شدن از مواد متراکم سنگین تر از قنداق‌های یک تکه بودند. علاوه بر استفاده از چوب درخت گردو و راش (درخت)، به تعداد کمتری از چوب درخت نارون نیز در تولید این قنداق‌ها استفاده شد.
انتهای قنداق نیمه تپانچه ای کارابینر ۹۸کا (با توجه به انحنای آن) در همه نمونه‌ها به یک شکل نبود. تا ابتدای سال ۱۹۴۰ انتهای قنداق دارای یک صفحه مسطح بود. پس از سال ۱۹۴۰ انتهای بعضی از قنداق‌ها به شکل گود ساخته شد تا جدا شدن قنداق جلوگیری شود. در همه تولیدات از یک صفحه فلزی در انتهای قنداق استفاده شد.