سینمای موج نو چیست؟

[The moon]

نقطه آغاز جنبش ﻣﻮﺝ ﻧﻮﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎ، کشور ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ۱۹۵۰ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺤﺮﯾﺮﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺎﯾﻪ ﺩﻭ ﺳﯿﻨﻤﺎ -از جمله آندره بازن- ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﺮﺍﯾﺖ ﯾﺎﻓﺖ.

ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﻭﺭﻩٔ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۸ ﺗﺎ ۱۹۶۲ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺨﺼﻪﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻣﻮﻟﻒ ﻭ ﻣﯿﺰﺍﻧﺴﻦ ﺑﻮﺩ. ﻓﯿﻠﻢﺳﺎﺯﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻓﯿﻠﻢﺳﺎﺯﯼ ﺩﻫﻪٔ ۵۰ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺍﯾﯽ ﻭ ﻫﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ، ﺭﻭﯼﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ. ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﯾﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻭ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺷﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ ﺍﺩﺑﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ. ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﻪﻫﺎﯼ ﻋﺎﻣﻪﭘﺴﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻫﻪٔ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﺯﺩﻩ ﻣﯽﺷﺪ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩٔ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﯾﻼﺕ ﺟﻨﺴﯽ ﮐﻪ (به پندار فیلمسازان) ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺪﯾﺪﻩٔ «عشق ﺁﺯﺍﺩ» ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺭﻭﺍﺝ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﻮﯾﺖ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪ. ﻧﻘﺶ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﺗﺮ ﻭ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﭗ ﮐﺎﺕ ﻭ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻨﻄﺒﻖ ﺩﺭ ﺗﺪﻭﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ. ﺩﻭﺭﺑﯿﻦﻫﺎﯼ ﺳﺒُﮏ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺩﯾﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﯿﺎﻓﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﻮﺩ.

ﺩﻭﺭﻩٔ ﺩﻭﻡ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ۱۹۶۶ ﺗﺎ ۱۹۶۸ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺳﯿﺎﺳﯽﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﺪئوﻟﻮﮊﯼ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﺗﺮ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﻫﺎﯼ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﯼ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺴﺎﯾﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﺎﺳﺖﻭﺭﺯﯼ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ، ﺑﻠﻮﻍ، ﻣﺼﺮﻑﮔﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﻭﯾﺘﻨﺎﻡ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﺭﻭﺍﺝ ﯾﺎﻓﺖ. ﺭﻭﯾﻪٔ ﻓﯿﻠﻢﺳﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﺁﻥ، ﺭﻭﯾﻪٔ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺼﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻼ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﻫﺎﻟﯿﻮﻭﺩﯼ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪﺍﺕ ﻋﻈﯿﻢ، ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺖ، ﺣﺬﻑ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺩﯾﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺿﺪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﻓﯿﻠﻢﺳﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ، ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺭ ﺁﻣﺪ. ﺗﻨﺶﻫﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻨﺶﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺴﻞﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻥﺗﺮ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺎﯾﻪٔ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽﺩﺍﺩ .

ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺳﻮﮊﻩﻫﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﺳﺒﮏ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﻬﯿﻪٔ ﻓﯿﻠﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ، ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ (ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﺩ). ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺩﺭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺶ ﻓﯿﻠﻢ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﺍشت.
ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ۱۹۵۰ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪٔ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺮﻭﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ «ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﺍ ﺗﺮﻭﻓﻮ» ﺑﺎ ﻓﯿﻠﻢ «ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺿﺮﺑﻪ»، ﻭ «ﮊﺍﻥ ﻟﻮﮎ ﮔﺪﺍﺭ» ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪﺵ «ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ» ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻋﺼﯿﺎﻥﮔﺮﺍﻧﻪ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﺪﯾﻦ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪٔ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ «ﮊﺍﮎ ﺭﯾﻮﺕ»، ﺍﺭﯾﮏ ﺭﻭﻣﺮ، ﮐﻠﻮﺩ ﺷﺎﺑﺮﻭﻝ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﯿﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﺁﻟﻦ ﺭﻧﻪ، ﮊﺍﮎ ﺩﻣﯽ، ﮔﯽ ﺩﻭﺑﻮﺭ ﻭ ﺁﻧﯿﺲ ﻭﺍﺭﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ.

ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ، ﻧﻘﺶ ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﻪﻧﻮﯾﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﺎﻥ ﻫﺎﻟﯿﻮوﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻟﻔﺮﺩ ﻫﯿﭽﮑﺎﮎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩٔ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩٔ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻭﺯ ﺟﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﻭﺯ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻨﻮﺯ ﻳﮏ ﺩﻫﻪ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻳﮏ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ/ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻪ ۱۹۶۸ ﻳﮑﺒﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻱ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﮑﻤﻴﻦ ﺩﻭﺭه ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﮐﻦ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺎﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﺍ ﺗﺮﻭﻓﻮ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻲ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﭘﺸﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﺑﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺟﺎﺭﻱ ﮐﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎﻱ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ. ﺟﺒﻬﺔ ﻣﺘﺤﺪﻱ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻓﻮﺭﺍً ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻴﻠﻮﺵ ﻓﻮﺭﻣﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮ ﭼﮏ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ. ﺭﻭﻣﻦ ﭘﻮﻻﻧﺴﮑﻲ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﻮﺩﺍﺭ ﻭ ﻟﻠﻮﺵ ﻭ ﻟﻮﺋﻲ ﻣﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲِ ﻳﮏ ﺻﻒ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺗﺤﺖ ﻳﮏ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺤﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ . ﺻﻒ ﺑﻨﺪﻱ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﻭ ﺟﺎﻧﺒﺪﺍﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﺓ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻏﺎﺯ، ﻧﻘﺎﻁ ﺍﻭﺝ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻭ ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺗﺶ ﺑﺮ ﺳﺒﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻬﺶ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﺩﺭ ﻓﺮﻡ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ ﻳﺎﻓﺖ.

موج نو ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﯿﺎﺕ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩٔ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺟﻬﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ. ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﯿﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ایران شد.

ﻣﻮﺝ ﻧﻮﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺸﯽ ﺩر ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ ﭼﻬﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﮔﺎﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻣﻬﺮﺟﻮﯾﯽ، ﻗﯿﺼﺮ ﺍﺯ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﺻﺮ ﺗﻘﻮﺍﯾﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭘﯿﺶﺗﺮ، ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺩﻫﻪ ﭼﻬﻞ، ﺑﺎ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﺧﺸﺖ ﻭ ﺁﯾﻨﻪ (ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ) ﻭ ﺷﺐ ﻗﻮﺯﯼ (ﻓﺮﺥ ﻏﻔﺎﺭﯼ) ﺩﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻓﯿﻠﻤﻔﺎﺭﺳﯽ ﻇﻬﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﻓﺖ؛ ﺟﺒﻬﻪٔ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﯽ ﺑﺎ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﮔﺒﺎﺭ، ﭼﺸﻤﻪ، ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩ، ﺷﺎﺯﺩﻩ ﺍﺣﺘﺠﺎﺏ، ﺩﺍﯾﺮﻩ ﻣﯿﻨﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﭽﯽ، ﻭ ﺟﺒﻬﻪٔ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺳﻮﯾﻪﻫﺎﯼ ﭘﺮﺭﻧﮓ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺭﻓﯿﻖ، ﺭﺿﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﻭ ﮔﻮﺯﻥﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻋﻈﯿﻢ «ﻗﯿﺼﺮ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
ﻧﺴﻞ ﺳﯿﻨﻤﺎﮔﺮﺍﻥ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻫﻨﺮ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪﺷﺪﺕ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺷﺎﺧﺼﻪٔ ﺍﺻﻠﯽ ﺳﯿﻨﻤﺎﯼ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻋﻤﯿﻘﺶ ﺑﺎ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺩﺍﻧﺴﺖ. | ayenehschool.ir