مصائب تمرین رکابزنان در جاده های پرخطر ایران

[ρσєѕɪ]

تعداد رکابزنانی که در تمرینات جاده به دلیل نبود اسکورت جانشان را از دست می دهند یا دچار سانحه شدید می‌شوند رو به افزایش است بدون اینکه چاره ای برای این معضل اندیشیده شود.

به گزارش ایسنا، آمار تلفات دوچرخه سواران در جاده های ایران در حال افزایش است و هر سال شاهد فوت یا جراحت شدید یک دوچرخه سوار به علت تمرین در جاده های ایران هستیم.

به گفته اهالی دوچرخه سواری رکابزنانی که مجبور هستند در جاده تمرین کنند بارها احتمال داشته تصادف کنند اما خطر از بیخ گوششان گذشته است. در این میان کسانی هم بوده اند که جانشان را از دست داده اند یا راهی بیمارستان شده اند.

علی نوروزیان رکابزن جوانی بود که در سال ۹۴ حین تمرین در جاده تصادف کرد و جان خود را از دست داد.

کسری باقرپور ملی پوش دوچرخه سواری ایران در حین تمرین تصادف کرد و از ناحیه کتف و پای راست آسیب دید.

مهدی بیدرام دیگر رکابزن ملی پوش جوان ایران بود که او نیز در تمرین دچار سانحه شد و ترقوه و مهره کمر او دچار شکستگی شد.

در آخرین اتفاق، مهیار فرزانه حین تمرین در جاده بر اثر تصادف با خودروهای عبوری در گذشت.

دلیل اصلی این اتفاقات تلخ نبود اسکورت همراه رکابزنان در حین تمرین است که بارها در موردان صحبت شده است اما این مسئله همچنان حل نشده به قوت خود باقی است و مسئولان بعد از حادثه تنها با ارسال یک پیام تسلیت و ابراز همدردی اکتفا می کنند. این در حالی است که اگر فکری برای حل این معضل نشود باز هم می بینیم رکابزنانی بیشتری جانشان را در حین تمرین از دست می دهند.

*بیشتر رانندگان یا سبقت از راست می گیرند و یا از گوشی همراه خود استفاده می کنند

محمد گنج خانلو رکابزن ملی پوش ایران در این مورد به ایسنا گفت: خیلی از رانندگان فکر می کنند ما برای بازی کردن به جاده ها می آییم در حالی که این شغل ما است و باید تمرین کنیم تا بتوانیم آماده شویم. جدا از اینکه خود رکابزنان هم باید رعایت کنند و وسط خیابان نروند اما بیشتر این اتفاقات به دلیل سبقت از راست و یا استفاده از گوشی همراه توسط راننده است. هر استانی هیات دوچرخه سواری دارد و من نمی دانم وظیفه اش چیست؟ در ایران اصلا چیزی به اسم اسکورت نداریم حتی در همین تهران به این بزرگی اسکورت وجود ندارد و بدون اسکورت هم رفتن به تمرین خیلی خطرناک است.

او افزود: در تهران رکابزنان دور مجموعه آزادی تمرین می کنند یک بخشی از آن با اتوبان تداخل دارد و آن قسمت خیلی خطرناک است در حالی که می توانند تابلویی نصب کنند که هشدار دهد در این محل دوچرخه سوار رد می شود و راننده ها مراقب باشند. من خودم وقتی می بینیم ما با چه مشکلاتی درگیر هستیم و نه امنیت داریم و نه بیمه چگونه می توانم افراد جوان و نوجوان را تشویق کنم به سمت دوچرخه سواری بیایند.

*معضل اسکورت حل نشود افراد بیشتری جانشان را از دست می دهند

سعید صفرزاده دیگر ملی پوش ایران نیز بیان کرد: ما باید در جاده تمرین کنیم. قبلا در تبریز که دو تیم پتروشیمی و شهرداری فعال بودند هر زمان به تمرین می رفتیم، موتور سوار و ماشین ما را اسکورت می کردند و میزان خطر پایین می آمد اما الان که این دو تیم فعالیتی ندارند ما هم مجبوریم خودمان تنها به تمرین برویم. اگر هم هر رکابزنی بخواهد برای خودش اسکورت داشته باشد هزینه آن بالا است. به نظرم تنها کاری که می توان کرد این است هیات دوچرخه سواری هر استان ساعتی را برای تمرین دوچرخه سواران همراه با اسکورت در نظر بگیرد و از همه رکابزنان بخواهد همان ساعت با اسکورت به تمرین بروند و برگردند.

او ادامه داد: اتفاقا سه روزپیش نیز خطر از بیخ گوش من در تمرین گذشت و نزدیک بود با خودرویی که لایی می کشید و سبقت از سمت راست داشت برخورد کنم اما خدا را شکر این اتفاق رخ نداد. با این وجود تا ۵-۶ دقیقه از شوک اتفاق پاهایم سست شده بود. به نظرم اگر این معضل اسکورت حل شود بازهم از این خبرهای ناراحت کننده که جان یک رکابزن از دست رفته می‌شنویم.

*تا زمانی که فرزندم از تمرین برگردد استرس داریم

پیش از این نیز پدر مهدی بیدرام که دچار سانحه شده بود به ایسنا گفته بود: ما همیشه نگران فرزندمان هستیم و ۴-۵ ساعتی که تمرین می رود همیشه در استرس هستیم که به سلامت برگردد. چرا نباید فکری برای این رکابزنان شود یا جای مناسبی برای تمرین آنها باشد؟ خانواده ها واقعا همیشه نگران هستند اما کسی اهمیتی نمی‌دهد فقط تبلیغ می‌کنند اما حمایتی نیست که ورزشکار دلگرم شود.