تعیین چگونگی و زمان مرگ خورشید

[کــــــــــⓐرمَن]

تعیین چگونگی و زمان مرگ خورشید تعیین شد

دانشمندان پیش بینی جدیدی درباره پایان خورشید و زمان مرگ این ستاره انجام داده‌اند، پایانی که در زمان وقوعش انسانی وجود ندارد تا تماشاگر باشد.

براساس گزارش ساينس الرت، اخترشناسان تا پيش از اين تصور می كردند خورشيد در زمان مرگش به يک سحابی سياره نما تبديل خواهد شد، حبابی درخشان از گاز و غبار، تا اينكه شواهد نشان دادند چنين پايانی بايد عظيم تر از اين باشد.



اكنون گروهی بين‌المللی از اخترشناسان اين پايان را دوباره بررسی كرده‌اند و دريافته‌اند سحابی سياره‌نما يكی از محتمل ترين گزينه ها برای پايان خورشيد است. خورشيد 4.6 ميليارد سال سن دارد، و براساس رصد‌هايی كه از ديگر ستارگان صورت گرفته‌است، محققان به اين نتيجه رسيده‌اند كه خورشيد در حدود 10 ميليارد سال ديگر به پايان زندگی خود خواهد رسيد.



در اين ميان رويداد‌های ديگری نيز رخ می دهند، طی پنج ميليارد سال خورشيد به يک غول سرخ تبديل خواهد شد، هسته آن كوچک می شود و لايه بيرونی آن منبسط خواهد شد تا حدی كه به مدار مريخ خواهد رسيد و در اين مسير سياره زمين را خواهد بلعيد، البته اگر تا پيش از آن انسان‌ها زمين را نابود نكرده باشند.



آنچه قطعی است اين است كه تا آن زمان انسانی وجود نخواهد داشت تا قربانی چنين پديده‌ای شود، در واقع بشر تنها يک ميليارد سال ديگر برای زندگی فرصت دارد مگر اينكه راهی برای خروج از زمين پيدا كند، زيرا درخشش خورشيد هر يک ميليارد سال يكبار 10 درصد افزايش پيدا می كند. شايد 10 درصد زياد به نظر نيايد، اما افزايش درخشش خورشيد حيات روی زمين را نابود خواهد كرد، اقيانوس‌ها تبخير خواهند شد و سطح زمين به حدی داغ می شود كه آبی در آن باقی نخواهد ماند.



آنچه حدس و گمان درباره آن دشوار است،‌ رويدادی است كه پس از تبديل شدن خورشيد به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پيشين دريافته‌اند كه برای شكل‌گيری يک سحابی سياره‌نمای درخشان، ستاره اوليه بايد ابعادی دو برابر خورشيد داشته‌باشد. محققان اكنون با استفاده از شبيه‌سازی های رايانه‌ای تعيين كرده‌اند كه خورشيد نيز مانند 90 درصد ديگر ستارگان پس از تبديل شدن به غول سرخ،‌كوچكتر شده و به كوتوله سفيد تبديل خواهد شد و در نهايت با تبديل شدن به يك سحابی سياره‌ای زندگی اش پايان خواهد يافت.



زمانی كه ستاره ای درحال مرگ است، توده ای از گاز و غبار را به بيرون پرتاب می كند، توده ای كه نيمی از جرم ستاره را تشكيل می دهد و نشان از آن است كه سوخت ستاره رو به پايان گذاشته است. اين دوران كه برای 10 هزار سال ادامه دارد، تنها دورانی است كه ستاره با نور زيادی خواهد درخشيد و سحابی سياره نما را مرئی خواهد ساخت.



سحابی های سياره نما در جهان قابل مشاهده پديده هايی رايج به شمار می روند، نمونه های مشهور آنها سحابی هليكس يا مارپيچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب است.



دليل اينكه به اين سحابی ها سياره نما گفته می شود آن است كه ويليام هرشل اولين بار آنها را در قرن هجدهم ميلادی رصد كرد و از دريچه تلسكوپ های آن زمان،‌اين سحابی ها به شكل سياره ديده می شدند. امروزه اخترشناسان با رصد اين سحابی ها در ديگر كهكشان ها می توانند فواصل ميان كهكشانی را محاسبه كنند.