متن آهنگ «تو در مسافت بارانی» از محسن چاوشی همراه با تفسیر و توضیح

[Actinium]

متن آهنگ «تو در مسافت بارانی» از محسن چاوشی همراه با تفسیر و توضیح

از آلبوم ابراهیم

تو در مسافتِ بارانی

و غم درشکه‌ای از اشک است

و اشک شیهۀ کوتاهی

من و تو آخورمان مرگ است

از این درشکه بیا پایین

تو نیز شیهه بکش گاهی!

 

بتاز گلۀ اکسیژن

و راهِ مالرویی چیزی

به سمتِ پنجره پیدا کن

هوای حبس نفس‌گیر است

به‌تاخت قفل مرا وا کن

بتاز ای که پُر از راهی!

 

منم که لک‌لکِ غمگینی

به روی دودکِشَت هستم

منم که ماهیِ دریای

بلندِ موی مِشَت هستم

منم که طعمۀ قلّابم

مرا شکار کن ای ماهی

 

منم شکار، شکارم کن

سپس ببوس و بچرخانم

سپس بچرخ و ببوسانم

سپس چکار چکارم کن

چکار هر چه تو می‌خواهی‌ست

بخواه آنچه که می‌خواهی

 

آهای بینیِ سربالا

از این درشکه بیا پایین

به من بچسب همین الان

مرا ببوس همین حالا

که زندگی دو‌ سه نخ کام است

و عمر سرفۀ کوتاهی

 


توضیحات:



تنها توضیح مشخص و غیر شخصی‌ای که دربارۀ این آهنگ باید بدهم این است که این آهنگ در یک فضای شبانی و روستایی سروده شده. همان‌طور که از صدای موسیقی فولکلور و درشکۀ اول آهنگ هم مشخص است.
منظور اینکه این آهنگ ناظر بر بازگشت به یک عشق طبیعی و ناب و خالص بشری است، بدون زواید انتزاعی و خیلی پیچیده. اینکه شاعر می‌گوید «از آن درشکه بیا پایین»، درشکه در اینجا نماد اشرافیت و مفاهیم انتراعی و فراطبیعی اشرافی است که مکاتب نوافلاطونی و عرفان‌های انتزاعی دیده می‌شود، اما در پایین شاید یک مرد چوپان وجود دارد.
 
به عبارتی اینجا عشق یک چوپان ساده‌دل به یک شاه‌دخت اشراف‌زاده شاید دارد روایت می‌شود. چون در روستا درشکه مختص اشراف است. و موسیقی فلکلور ابتدایی هم نمادی از انسان‌های فرودست روستایی است. پس گوینده در اینجا از پایین دارد کسی را که در بلنداها سیر می‌کند به زمین و عشق‌های بی‌آلایش روستایی و طبیعی فرا می‌خواند.
 
یک نکته دیگر هم اینکه عبارت «آهای بینی سربالا» نوعی کنایه در دل خودش دارد. در نگاه اول آدم یاد به اصطلاح «دماغ عملی» خودمان می‌افتد. اما اینجا بینی سربالا نمادی از نگاه فرازمینی و نگاه کردن به مفاهیم انتزاعی و آسمانی دارد. و از سویی این معنای دو وجهی به زندگی ماشینی و اشرافی‌مابانه که معمولا عمل‌های زیبایی زیادی در آن است و از طبیعت شخص به دور است نیز نظر دارد.  آن شخص روستایی معشوق خودش را به یک عشق زمینی و غنیمت شمردن دم فرا می‌خواند. کلمه «سربالا» با کلمه «پایین» در مصرع بعدی نوعی تضاد زیبا را که کنایه از آسمان و زمین در دایره مفهومی شعر است ایجاد می‌کنند.