رشته های ورزشی در ایران که حتی اسمشان راهم نشنیدید

[A lover]

ساخت ایران

* نام: برای تونیک
*تاریخ تولد: 1388
*منطقه طلایی: تهران
*درصد هیجان: 20 درصد
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


شاید باور نکنید، ولی این ورزش ابتکار یک زن ایرانی است که آن را به نام خودش ثبت کرده. برای تونیک یک کلمه فارسی و خلاصه شده عبارت «روشی برای تونیک مرد/ زن/ انسان...» است، اما چون خانم یاسمن مویدی به خاطر وجود مشکلاتی این رشته را در فرانسه سند زده، سعی کرده اسمی برای آن در نظر بگیرد که دوپهلو باشد. بنابراین اگر از دید فرانسوی ها هم به آن نگاه کنید، اسم معناداری است؛ چرا که نام مخترع خط بریل یعنی لوئیس برای (که ما به او می گوییم بریل) را در آن می بینید.

پایه و اساس «برای تونیک» همان کد بین المللی شش تایی است که نابینایان از آن استفاده می کنند. با این حال این روزش برای همه افراد با هر سن و هر نوع توانایی جسمانی و معلولیتی قابل انجام است. روش کار به این صورت است که باید بتواند شش نقطه فرضی را در فضا در نظر بگیرید و سعی کنید مطابق خط بریل روی این نقاط بنویسید؛ مثلا دست راست را که ببرید بالا و عمود بر زمین نگه دارید می شود نقطه یک. بعد آن را جلو خودتان موازی زمین نگه دارید تا نقطه دو مشخص شود. نقطه سه هم جایی است که دست راست در حالت عادی پایین می افتد. دست چپ هم با همین سیستم نقطه چهار و پنج و شش را مشخص می کند.

حالا اگر بخواهید حرف «ب» را نشان بدهید باید طبق قوانین کدگذاری نقطه یک و دو را نشان بدهید و دستتان را عمود و سپس موازی با زمین نگه دارید. به همین ترتیب باید بتوانید کلمه و جمله ای را پشت سر هم بنویسید و هم زمان ذهن و جسمتان را درگیر کنید. خوبی این ورزش این است که افراد معلول هم متناسب با معلولیتشان می توانند از اعضای دیگر بدن برای انجام آن استفاده کنند. «برای تونیک» با اینکه ورزش عجیب و نوپایی است، اما تا به حال دو دوره مسابقه کشوری هم برای آن طراحی شده. ایران و فرانسه فعال ترین کشورها در رابطه با این ورزش هستند.


بیسبال وطنی

* نام: چوگو
*تاریخ تولد: از زمان ایران باستان وجود داشته، اما تاریخ ثبت رسمی اش 1379 است
*منطقه طلایی: استان مرکزی، اصفهان
*درصد هیجان: 30 درصد

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


چوگو از ترکیب کلمات چوب و گوی به وجود آمده و جزء قدیمی ترین ورزش های ایرانی است که از 2 هزار سال پیش رواج داشته، اما از آنجا که طبق معمول دست روی دست گذاشتیم، کشورهای خارجی علاوه بر مصادره مشاهیر مملکت، ورزش ما را هم به نام خودشان سند زدند و اسمش را بیسبال گذاشتند.

مسوولان انجمن می گویند بیسبال همان چوگو است که بزرگ ترین تفاوتش با چوگو در چوب آن است. هرچند که در نوع زمین بازی و تعداد نفرات هم تفاوت هایی دارند. ورزش چوگو آن قدر غریب و مهجور است که حتی گوگل هم در مورد آن اطلاعات چندانی ندارد و از یک جایی به بعد فقط عکس ها و متن های مربوط به سریال های کره ای که تلویزیون ایران آن ها را پخش کرده، می آورد.

با این حساب عجیب نیست که این روزها وضع بیسبال به عنوان یک رشته وارداتی از تولید داخلی خودمان که چوگو است، بهتر باشد. بیسبال از سال 1320 وارد کشور شده و حالا با توجه به این همه سال سابقه، عاقبت به خیر شده و برای خودش لیگ دارد، اما چوگو با این همه قدمت تازه 15 سال است که رسما به میدان آمده و فقط در 11 استان کشور بازی می شود که هر استان هم جداگانه برای خودش فعالیت می کند. فعلا نه مسابقه خاصی برای این رشته برگزار می شود و نه لیگ کشوری وجود دارد که استان ها را دور خودش جمع کند. البته مسوولان انجمن می گویند قرار است به همین زودی ها کارهایی انجام بدهند. شاید این طوری همین چیزی هم که هست از دست نرود.

آبشار باپا

* نام: فوتوالی
*تاریخ تولد: 1390
*درصد هیجان: 80 درصد
*منطقه طلایی: آق قلا، گرگان

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


ظاهرش شبیه سپکتاکر است، اما هیچ ربطی به آن ندارد. فوتوالی همان طور که از اسمش مشخص است از ترکیب والیبال و فوتبال به وجود آمده و بیشتر ورژن ساحلی اش رونق پیدا کرده. درواقع فوتوالی همان والیبال است که به جای دست با پا بازی می شود. قوانین مسابقه و زمین آن هم کاملا با والیبال یکسان است و با سه بازیکن در هر طرف زمین بازی می شود. بازیکن ها برای سرویس زدن یک تپه ماسه ای روی زمین درست می کنند. توپ را روی آن می کارند و سرویس می زنند. تیم حریف باید بتواند با حداکثر سه ضربه، توپ را در زمین طرف مقابل بخواباند.

در حالت کلی هم توپ در زمین هر تیمی که بخوابد یک امتیاز برای طرف مقابل ثبت می شود. البته همه چیز به این سادگی که روی کاغذ می خوانید، نیست. سختی و مشقت بازی کردن در یک تیم فوتوالی چندی برابر بیشتر از والیبال و فوتبال است. فقط کافی است به این فکر کنید که قرار است روی یک توردومترو 20 سانتیمتری با پا اسپک بزنید. با همه اینها اما این رشته برای بسیاری از فوتبالیست ها جذاب است و در کنار کارشان به عنوان تفریح یا تمرین، فوتوالی کار می کنند. از چهره هایی مثل روماریو و فان باستن گرفته تا تیری هانری و مسی و لمپارد.

همان طور که قابل حدس زدن است، برزیلی ها این روزش را کشف کردند. جوان های دیروز و پیرمردهای امروز برزیلی، وقتی که داشتند کنار ساحل والیبال بازی می کردند و سرخوش بودند، دلشان خواست برای تنوع و تفریح به جای دست از پایشان کمک بگیرند. این شوخی بامزه شان کم کم بین خودشان جا افتاد و آن قدر جدی گرفته شد که جای خالی فدراسیون را برایش حس کردند.

به خاطر همین دست به کار شدند و 34 سال قبل رسما برای ورزش ابداعی خودشان فدراسیون تاسیس کردند. بقیه کشورها هم به تدریج به فوتوالی روی خوش نشان دادند. البته ایران خیلی دیر و چهار سال پیش به فکر ایجاد انجمن افتاد. با این حال اما این رشته در ایران فعال است و حدود 24 تیم مختلف در مسابقات آن شرکت می کنند. پارسال برای اولین بار در مسابقات آسیایی هم شرکت کردیم و دوم شدیم. فوتوالی به خاطر ساحلی بودن و شرایط خاص آن، تیم بانوان ندارد و تمام تمرکز روی تیم مردان است که قرار است امسال هم در مسابقات ویتنام شرکت کند. بازیکنان فوتبال مثل کیانوش رحمتی، هافبک تیم سایپا یا منصور تنهایی، بازیکن تیم مس کرمان هم ستاره های فوتبالی ای هستند که به صورت حرفه ای فوتوالی کار می کنند.


وسطی خارجی

*نام: داژبال
*تاریخ تولد: 1387
*منطقه طلایی: زنجان، آذربایجان غربی
*درصد هیجان: 70 درصد

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


همان وسطی خودمان است که در فدراسیون های ورزش های همگانی، داژبال صدایش می کنند. اگرچه اسم داژبال (dodge ball) ظاهرا انگلیسی است، اما مسوولان انجمن می گویند این اسم در زبان فارسی هم بامسماست، چون در شما ایران بال را دست معنی می کنند و دژا یا همان دژ را به معنی نگهبانی در نظر می گیرند.

هفت سال پیش مسوولان فعلی انجمن، این رشته ورزشی را به عنوان یک رشته قدیمی که دوباره زنده شده ثبت کردند، اما بعد از مدتی متوجه شدند که خیلی قبل از ثبت این رشته در کشور ما، آمریکا فدراسیون جهانی داژبال را راه انداخته بود و انگلیس انجمن جهانی آن را داشت. در آسیا هم فیلیپینی ها فدراسیون آسیایی را تاسیس کرده بودند. این وسط به ما هم که مدعی ابداع این رشته بودیم، کنفدراسیون غرب آسیا را دادند تا اداره اش کنیم.

برای اینکه تفریح وسطی تبدیل به ورزش داژبال شود، کمی آن را از آن جو سرخوشانه اش خارج کردند و قوانین مشخص اما آشنایی برای آن درنظر گرفتند. هر تیم حرفه ای شش بازیکن دارد که چهارتایشان در زمین بازی می کنند و دو نفر هم ذخیره هستند. تیم کناری تبدیل به دو گروه دو نفره می شود که در انتهای زمین 9 در 18 متری می ایستند و باید با حذف بازیکنان تیم وسط امتیاز کسب کنند. تیم وسط هم باید توپ چرمی را بگیرد و امتیاز به دست بیاورد.

بازیکن ها در دو نیمه پنج دقیقه ای با هم مسابقه می دهند. بین این دو نیمه هم دو دقیقه استراحت می کنند. بعد از تمام شدن مسابقه امتیازها را در یک کاسه می کنند تا ببینند کدام تیم برنده است.

داژبال با اینکه عمر رسمی کوتاهی در کشور دارد، اما به نسبت وضعش خوب است. انجمن داژبال تیم ملی مردان و زنانش را تشکیل داده و در شهریور برای اولین بار برای آنها اردوی آمادگی هم برگزار کرد تا در مسابقات مهرماه ملبورن شرکت کنند. تیم ملی داژبال کشورمان مسابقات بین المللی انگلیس را از دست داد، چون فدراسیون ورزش های همگانی هزینه 10 میلیون تومانی سفر هر بازیکن به انگلیس را نداشت و خود بازیکنان هم که اکثرا از روستاهای دورافتاده هستند، قطعا چنین پولی در اختیار نداشتند. داژبال به خاطر کم هزینه بودن، با استقبال زیادی از سمت کم سن و سال ترها رو به رو شده است.


پهلوانان نمی میرند

*نام: پرثوآ
*تاریخ تولد: سال 83
*منطقه طلایی: مازندران، کهکیلویه و بویراحمد
*درصد هیجان: 50 درصد

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


در دهه 60 یکی از پیشکسوت های ورزش باستانی وقتی گستردگی حرکات رزمی را در دنیا دید، تصمیم گرفت ورزشی را ابداع کند که مخصوص کشور خودمان باشد و به وسیله آن رزم باستانی ایران زنده شود. به خاطر همین با کمک شش پسرش که آنها هم هرکدام در ورزش های رزمی و کشتی پهلوانی حرفی برای گفتن داشتند، دور هم جمع شدند و مدت ها اسناد تاریخی و کتیبه ها را بررسی کردند. کارشان آن قدر دقیق پیش رفت که حتی به نقش هایی که به اشیاء به جا مانده از 6 هزار سال پیش بود هم توجه کردند تا با الهام از آن طرح ها بتوانند ایده شان را کامل کنند.

بالاخره بعد از مدت ها از دل این تحقیقات و بررسی ها ورزش پرثوآ بیرون آمد. پرثوآ شباهت اسمی زیاید با پرتوآ که یکی از زیرشاخه های کونگفو است، دارد، اما برخلاف شباهت ظاهری تفاوتشان از زمین تا آسمان است. (Parthowa) پرثوآ یک واژه باستانی ایرانی است که به مرور زمان در تلفظ تبدیل به پهلو و بعد پهلوانی شده.

این ورزش بومی در واقع همان کشتی است که فنون رزم و ضربات دست و پا هم به آن اضافه شده. به علاوه با الهام از سماع پهلوانی که در زورخانه ها انجام می شود، برای آن یک رقص پای خاص هم درنظر گرفته اند. درست مثل بوکس، کاراته و بسیاری از رشته های دیگر که هر کدام رقص پای مخصوص به خودشان را دارند. هم خانواده بودن این ورزش با کشتی باعث شده بین مردم محبوب شود و بیشتر استان های کشور را درگیر خودش کند.

پرثوآ چند سالی است که زیر نظر فدراسیون جهانی ورزش های زورخانه ای هم قرار گرفته و پارسال تیم ملی به اولین دوره المپیک هنرهای رزمی کانادا هم دعوت شد که طبقه معمول به خاطر مشکلات داخلی نتوانست برود. خود انجمن هم تا الان مسابقات داخلی و بین المللی زیادی برای آن برگزار کرده و قرار است که مسابقات آسیایی آن هم در ایران کلید بخورد.

نکته جالب اینجاست که برخلاف تصور اولیه، حتی تیم های بانوان این رشته هم وجود دراند و فعالیت می کنند. هزینه پایین این رشته هم یکی از محسناتش است که برای هر ترم حدود 50 هزار تومان بیشتر خرج روی دست تان نمی گذارد.