جنگهای پارتیزانی

[ترنج 15]

یکی از قدیمیترین تکنیک های موثر جنگی در تاریخ که ایرانیان آنرا پایه گذاری نموده اند جنگ پارتیزانی ست .
پارتیزان نامی است که اولین بار پس از شکست لشکر 42 هزار نفره کراسوس توسط رومیان به سربازان پارتی داده شد . لشکر کراسوس متشکل از 35 هزار لژیونر رومی 4 هزار سواره نظام و 4 هزار سرباز پیاده بود که توسط سپاه کوچک 10 هزار نفری سورنا ، با ترکیب 9 هزار سوار تیرانداز و هزار سواره نظام گریوپنور (کاتافراکت به زبان یونانی) شکست سختی متحمل گردید و خود کراسوس نیز کشته شد .
استفاده خلاقانه از سوار تیرانداز ، حمله به قلب دشمن و سپس فرار و کشاندن دشمن به موقعیت های ناشناش همچنین توانایی فوقالعاده ویژه سواران تیرانداز اشکانی در تیراندازی به عقب حین فرار از دشمن ، ساخت سلاح های سبک ، عدم استفاده از زره و سپر های سنگین برای افزایش چابکی ، استفاده از زوبین ها و کمانهای جدید و شمشیر هایی که شکسته نمیشدند و مقداری آب به همراه داشتن تا جنگ را به حدی طولانی کنند که دشمن از پا بیفتد این تمهیدات به همراه اراده هایی پولادین که مرگ در راه حفظ وطن را بر حقارت شکست ترجیح دادند سبب شد تا در برابر سپاهی انبوه و مجهز به زره های مستحکم و سپرهای سنگین و بزرگ موفق شده و به دشمن رومی 20 هزار کشته ، 10 هزار اسیر و تعداد زیادی زخمی تحمیل نمایند .

شیوه درگیری نامتقارن پارتیزانی سبب تحول عظیم در شکل جنگ ها و مسیر تاریخی آن گردید . سبک درگیری های پارتیزانی در مقاطع مختلفی از تاریخ بشر سبب شد تا سپاهیان کوچک با تجهیزات نابرابر از پس ارتشهای بزرگ و منظم بر آیند و تعاریف نیروهای پیاده و سواره نظام نیز تغییر کند ، این روش جنگ در دوران معاصر نیز همچنان طرفداران و نظریه پردازان بسیاری دارد که بر استفاده از آن تاکید میورزند و در دوران دفاع مقدس نیز فواید بسیاری از آن حاصل شد .