شیطان کوچک | نقد بازی Lucius II

[Mason]

بازی لوسیوس ۲, ادامه ای بر نسخه نخست این سری که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد است. بازی ای که بازخورد چندان خوبی دریافت نکرد و بیشتر نمرات آن بین ۵۵ تا ۶۰ بودند. سازندگان بازی اما نا امید نشده اند و خیلی سریع دست به ساخت قسمت دوم بازی زدند; به طوری که با گدشت ۲ سال و اندی از انتشار نسخه اصلی, شاهد انتشار نسخه ی دوم هستیم. اما آیا سازندگان در این نسخه توانسته اند مشکلات نسخه ی قبل را برطرف سازند و بازی بهتری عرضه کنند؟ برای یافتن پاسخ به این سوال با ما همراه باشید.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

نام : Lucius II: The Prophecy

سازنده و ناشر: Shiver Games

سبک بازی: Psychological Horror Stealth

پلتفرم ها: PC

داستان

داستان بازی دقیقا پس از نسخه اول اتفاق می افتد. لوسیوس, پسر شیطان, در هنگام تولد ۶ سالگی خود پی بر قدرت های فرا طبیعی خود می برد. شیطان خود را به عنوان پدر واقعی او معرفی می کند و او را مامور به قتل رساندن همه ی اعضای خانواده ی خود می کند. تنها توضیح شیطان برای قتل خانواده لوسیوس “پرداخت بدهی افراد خانواده به او برای قتل های صورت گرفته در محلی شیطانی در خانه” است. لوسیوس هم شروع به کشتن تک تک افراد حاضر در خانه (حتی خدمتکاران) می کند. هرچه تعداد قربانی های او بالاتر می رود قدرتش بیشتر و بیشتر می شود. در میانه ی بازی متوجه می شویم که پدربزرگ لوسیوس عضو یک آیین مذهبی بوده است که مهم ترین منبع قدرت و پول این خانواده به شمار می رود. او به کمک لوسیوس می شتابد, هر چند که وقتی دیگر نیازی به او حس نمی کند, لوسیوس او را نیز به قتل می رساند. در نهایت لوسیوس موفق به کشتن همه ی حاضران خانه ی خود می شود و ماموریت خود را با موفقیت به پایان می رساند. او همچنین موفق می شود با گول زدن کاراگاه مامور حل این پرونده پدرش را مقصر این قضیه جلوه دهد.

در این نسخه بازی داستان از این نقطه ادامه پیدا می کند. بازی در بیمارستان سنت بندیکت مموریال (St. Benedict Memorial Hospital) آغاز می شود. لوسیوس در ابتدای بازی توسط تعدادی پزشک به این بیمارستان برده می شود. ۵ طبقه این بیمارستان در این بازی در دسترس است. البته اتاق ۶۶۶ که لوسیوس در آن به دنیا آمده است در این بازی در دسترس نیست, چرا که این اتاق در طبقه ششم قرار دارد.

داستان بازی حول محور پیشگویی ای است که به قدرت رسیدن لوسیوس و حکمرانی او بر تمام دنیا را پیش بینی می کند. قسمت نخست این پیشگویی در نسخه ی قبلی کامل شده و در این نسخه اتفاقات داستان ادامه ی این پیش گویی است.

روی کاغذ داستان بازی پتانسیل بسیار زیادی دارد, اما در عمل آن طور که باید از آب درنیامده است. داستان نسخه ی اول که به شدت سر راست و کلیشه ای بود. در این نسخه نیز با وجود پیشرفت اندک, داستان باز هم چندان چنگی به دل نمی زند. داستان بازی همچنان کلیشه ای است. هر چند سازندگان تلاش زیادی برای فرار از داستان کلیشه ای نسخه ی قبل کرده اند, همچنان در دام آن گرفتار هستند. به نظر نمی رسد بتوان از این سری داستانی تازه و غیر کلیشه ای انتظار داشت.

پایان بازی (همانطور که احتمالا حدس می زدید) سوالات بسیاری را بی پاسخ می گذارد. می توان با قاطعیت از وجود نسخه ی سوم حرف زد و از حالا خود را برای یک داستان کلیشه ای دیگر آماده کرد!

گیم پلی

سبک بازی ترسناک/مخفی کاری روانشناختی است. سبکی که کمتر بازی خوبی در آن دیده می شود, حداقل در سالهای اخیر که سبک ترسناک رو به مرگ است. در هر صورت گیم پلی بازی پر از اشکالات مختلف است. گیم پلی بازی بسیار ساده است و هیچ دشواری (و در نتیجه هیچ جذابیتی) در آن وجود ندارد. اهداف (Objective) بازی بسیار تکراری و یکنواخت هستند و پس از مدت کوتاهی خسته کننده می شوند. اتمسفر بازی بسیار مصنوعی است و خبری از ترشح آدرنالین و حس کردن ضربان قلب در تمام وجودتان نیست. قدم زدن در محیط بازی هیج تفاوتی با قدم زدن در محیط بازی های ماجرایی ندارد; به جز این که لذت و هیجان کمتری دارد.

هیچ چیز جدیدی وجود ندارد. شباهت های زیادی میان این بازی و سری بازی The Omen دیده می شود. سازندگان در تقلید از عنوان مذکور کم نگذاشتند و تا توانستند المان های مختلف آن سری را قرض کرده اند. تقلیدی که البته آن چنان بیش از حد نیست و باعث شده علاقه مندان آن سری از این بازی لذت ببرند.

در مجموع می توان گیم پلی بازی را در دو واژه خلاصه کرد: “تقلید و تکرار”

موسیقی و گرافیک

گرافیک بازی چندان چنگی به دل نمی زند. بازی فستیوال باگ های مختلف است که هر کدام عجیب تر از دیگری هستند. بازی از این نظر با اقتدار از فرقه ی اساسین: اتحاد پیشی می گیرد. افت فریم هم که کاملا امری عادی در بازی به شمار می رود. سازندگان، بازی خود را با سری بازی های تل تیل اشتباه گرفته اند و کمترین توجه و وقتی روی این قسمت از بازی نگذاشته اند. این قسمت از بازی با گیم پلی شانه به شانه برای عنوان “ضعیف ترین بخش بازی” در رقابت است. ما برنده این عنوان را با اقتدار بخش گرافیک اعلام می کنیم.

موسیقی بازی تقریبا متوسط است. خبری از موسیقی “انقلابی” نیست و البته چنین انتظاری هم از این بازی نمی رفت. موسیقی بازی وظیفه خود را -تا حدودی- انجام می دهد و هر آن چه در توان دارد در خدمت بازی می گذارد. می توان به جرات این قسمت را تنها قسمت بازی “بدون مشکل خاصی” نامید.