اشا یا راستی در ایران باستان

[tyjtfhdhr]

راستگویی یکی از افتخارات نژاد ایرانیان است، و به گواهی همه ی تاریخ نویسان و ایران شناسان در دوره هخامنشیان ایرانیان در راستگویی و راستکاری شهره ی آفاق و ضرب المثل عالمیان بودند. حتی مورخین مشهور از جمله هرودت یونانی، با اینکه از دشمنان ما محسوب می شد، نتوانسته است که از تحسین و توصیف راستی و درستی ایرانیان خودداری کند، و آنان را برای این صفت پسندیده نستاید. حتی می نویسد : " ایرانیان از خرید و فروش و معاملات بازاری متنفرند، زیرا مجبور به دروغ گفتن و فریفتن یکدیگر خواهند شد و نیز مایل به قرض گرفتن و وام دادن نیستند، برای اینکه شاید به موقع از عهده ی پرداخت طلب بر نیایند و مجبور به دروغگویی شوند ".
یک شاهد تاریخی نیز می گوید : " چون کوروش به قصد تسخیر یونان برخاست، پیغام دادند که از این کار خطرناک بپرهیزد، زیرا یونانی ها نیرومند بوده و به سختی از کشور خو دفاع خواهند کرد و کوروش جواب داد : اگر من عازم تسخیر یونان شوم، هرگز از ملتی که روزها در بازار مرتکب هزاران دروغ می شوند، بیم و هراس نخواهم داشت".
داریوش بزرگ در کتیبه ی خود یک اندرز جاودانی به همه بشر داده و می گوید : " هر کس بخواهد بنای آزادی و استقلال کشورش و نیک بختی ملتش بر پایه محکمی استوار باشد، باید دروغ را از مرز و بوم خود براند و راستی و درستی را در آن استوار سازد ."
راستی، در آرمان زرتشتی ستوده ترین، بهترین، استوارترین و پایدارترین فروزه و صفت آدمی است، راستی سامان منش روان و اندیشه و گفتار و کردار است و کسی روان سالم و بهنجار خواهد داشت که راست باشد. بعنی اندیشه و گفتار و کردارش با هنجار هستی هماهنگ باشد.