هیچ شهیدی گمنام نیست

[bOoOoOy]

خیلی از شما، وقتی چیزی ضروری را گم می کنید، هر جای ممکنی را برای یافتنش زیرو رو می کنید و وقتی که کم کم از جستجوی خود ناامید می شوید، به دلیل ضرورت آن چیز، شما تحت فشار قرار می گیرید و کمی عصبی می شوید. در جستجوی بعدی این عصبانیت به اوج می رسد. طولی نمی کشد که داد و قال می کنید. سر اعضای خانواده داد می زنید. کنترلتان از دستتان خارج می شود و برخی از اشیاء را به اطراف پرت می کنید.
حال تصور کنید مادری فرزندش را گم کرده است. تصور کنید پدری فرزندش را گم کرده است. تصور کنید خانمی همسرش را گم کرده است. تصور کنید فرزندی پدرش را گم کرده است.
بعد از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، که ریشه ی آن حمایت آمریکا از دیکتاتور صدام بود، برخی از نوجوانان و جوانان و مردم کشورمان، تبدیل به افسانه هایی به نام شهدای گمنام شدند. شهدایی که حتی هنوز جسدشان پیدا نشده است. با وجود گروه های تجسس و تفحص شهدای گمنام، اما هنوز وقتی پیکر شهیدی پیدا می شود، باز هم با نام گمنام شناخته می شود. هر چند که هر از چند گاهی مادری یا پدری یا خانواده ای اشک بار خدا را شکر می کند که بالاخره بقایای پیکر پسرشان یا همسرشان پیدا شده است. پسر یا همسری که قبلا شهید گمنام خوانده می شد.
مدتی است که دولت در اقدامی نوین، برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره ی شهدا، شهدای گمنام را به مناطق مختلف ایران توزیع می کند، تا یاد آن ها همیشه در دل مردم باقی بماند.
اما سؤال های فراوانی هست که :
اکنون که تکنولوژی شناسایی DNA به راحتی هویت شهدای گمنام را می تواند مشخص کند، با وجود این همه شهید گمنام، آیا کارایی ندارد؟!!!
فرض کنیم ما تکنولوژی شناسایی DNA را ۵ سال است به دست آورده باشیم :
آیا در مدت این ۵ سال فرض شده دولت یا بخش خصوصی یا هر ارگانی که مربوط به این مسئله می باشد، نمی توانست بانکی اطلاعاتی از DNA خانواده ی شهدای گمنام جمع آوری کند؟!!
آیا در این مدت فرض شده، نمی توانستند با عراق در این بانک اطلاعاتی مشترک شوند؟!!
در این مدت فرض شده، اگر شناسایی DNA هر شهید گمنام یک ماه طول بکشید، اگر در هر یک ماه بتوانستند ۲۰ شهید گمنام را شناسایی DNA کنند، در مدت این ۵ سال فرض شده می شد ۱۲۰۰ شهید گمنام را شناسایی کرده و به خانواده های داغ دیده ی ایشان رسانید.
تمام این اعداد و ارقام بر فرض بنا شده اند. چه بسا که بتوان در یک ماه همزمان بیش از ۲۰ شهید گمنام را شناسایی DNA کرد.
اما آیا بودجه ای که صرف این طرح می شود سرسام آور است و همین موجب انتقال شهدای گمنام به شهرهای دیگر می شود؟!!
اگر غیر از این است، پس چرا ما هنوز شهدا را شهدای گمنام می خوانیم؟!!
یک برنامه ریزی درست با یک بودجه ی مناسب می تواند به یقین اثبات کند که ما هیچ شهید گمنامی نداریم و همه قابل شناسایی هستند.
در راستای این برنامه ریزی، باید ارگان های مربوطه از تمام خانواده هایی که فرزندان یا پدر یا هر نفر از خانواده شان در جنگ بودند و برنگشتند و خبری از آن ها نیست، یک بانک اطلاعاتی DNA جمع آوری کنند. این بانک اطلاعاتی DNA باید به چهار بخش شناسایی تقسیم شود. بخش اول مربوط به شهدای گمنام ایرانی است.
اما برای اینکه این بانک اطلاعاتی جامع و بدون نقص باشد و در شناسایی هویت شهدای گمنام دچار نقص نشود، باید با دولت عراق ارتباط برقرار شود و در بانک اطلاعاتی، بخش دوم شناسایی شهدای گمنام را به شهدای گمنام عراق اختصاص بدهند.
در این شکی نیست که در تفحص و جستجوی شهدای گمنام، گاهی اجسادی پیدا می شوند که هیچ هویت مربوط به جنگ ندارند و در این شکی نیست که مردم عادی هر دو کشور باشند. یعنی مردمی که در مناطق جنگی حضور داشتند اما سرباز نبودند.
بخش سوم و چهارم بانک اطلاعاتی شناسایی DNA شهدای گمنام، مختص می شود به مردم عادی ایران و عراق.
بدین صورت باید با همکاری دولت عراق، بتوان قوی ترین بانک اطلاعاتی شناسایی DNA شهدای گمنام را راه اندازی کرد.
پس غیر از لزوم DNAی خانواده شهدا، DNAی خانواده ی مردم مناطق جنگی مفقود شده، هم لازم می باشد.
به این ترتیب ما با یک سیستم شناسایی شهدای گمنام روبه رو می شویم که گستردی عظیمی دارد و همین گستردگی عظیم، سبب فراهم شدن یک بودجه ی کلان برای راه اندازی این سیستم دارد.
چنانچه بتوان این سیستم را به طور ی که بیان شد راه اندازی کنند، به یقین می توان گفت که در شناسایی شهدای گمنام ایران و عراق، کمک فوق العاده ای خواهد شد.