سواران سنگین اسلحه ی ساسانی

[Black_Man]

زره هایی که سربازان دوره باستان می پوشیدند آن طور که غالبا در آرامگاه های سلوکی بجامانده یافت می شود ، از صفحاتی به شکل های مختلف ساخته می شده  .  انها  ورقه های فلزی را بر روی یک صفحه ی پارچه ای بر روی هم قرار می دادند و سفت و محکم می کردند. اما این زره ها اینقدر سنگین بودند که هر اسبی به راحتی از پس وزنشان برنمی آمد .


پس  این که نیروی سواره نظام بتواند از این زره برای اسب هایش استفاده بکند به پرورش اسب های با ارزش و پر زور بستگی داشت . به این ترتیب در گام اول ظهور و پرورش اسب های قوی هیکل نسایی مقدمه ساز پیشرفت های بعدی شد . برای آشنایی شما با این اسب های باستانی به نقل بخشی از دائره المعارف اینترنتی ویکی پدیا می پردازیم :


اسب نسایی یک نژاد اسب منقرض شده‌است که بومی شهر نیسایا  بود( قسمت جنوبی از دامنهٔ کوه‌های زاگرس) .  گفته شده است که اسب نسایی باستانی در مقایسه با اسبهای خالص بعدی که بعدها در تمدن ایران به وجود آمد و سری قلمی داشتند، سری ستبر و نیرومند داشتند که مشخصه اسبهای جنگی بودند. این مطلب این فرضیه را القا می‌کند که شاید اسبهای نسایی از نسل نمونه اولیه اسب جنگل باشند.


مشهور است که سرچشمه مبارزات آشوری‌ها در حمله به مادها، ترس از اسبهای نسایی ایشان بود چرا که مادها اولین پرورش دهندگان اسب نسایی بودند و آشوریان همان هنگام به اهمیت این خطر بالقوه پی برده بودند.


اسبهای نسایی آنقدر معروف شدند و از سرتاسر دنیا خواهان پیدا کرند  که امپراطور چین وو-تی در سال ۱۳۰ قبل از میلاد یک ژنرال به نام چانگ -چین را برای خرید آنها عازم ایران کرد. او هر چند در ماموریتش ناموفق بود ولی سفرش باعث بازشدن راه ابریشم به سمت غرب شد. 


شمای کلی ساز و برگ همتایان هخامنشی و اشکانی سواران


طبق یافته های تاریخی در ارتش پیاده محور هخامنشی واحدهای سواره ی اشرافی هم حضور داشته که ریشه ی اولیه ی سواران زره پوش سالها بعد شدند . آنها آنقدری تکامل نیافته بودند که در نبردهای ارتش پیاده محور اسلاف کوروش و داریوش تاثیر به سزا و شایسته ی ذکری  بگذارند ، پس با رویکردی خرد و گذرا فقط  به ذکر ساز و برگ سواران هخامنشی یا همان اسباران از بین نوشته های هرودوت مورخ یونانی بسنده می کنیم . او آن سواران  هخامنشی اولیه را مجهز به زره پولکی ، کلاهخود ، زانوبند ، گرز ، نیزه ، خنجر ،شمشیر ، کمان و تیردان هایی حاوی ۳۰ تیر دانسته. به گفته ی هرودوت اسبان آنان نیز با زره برنزی ، پیشانی بند و زانو بند مسلح می شدند . 


بعد از سقوط هخامنشیان و حکمفرمایی سلوکیان نوبت به تازیدن اسب های پارتی شد و سواره نظام زره پوش اشکانی شکل گرفت . آنها به همان نسبت که وامدار سلف هخامنشی بودند و از جانشینان یونانی شان هم نظم جنگی و آرایش های نظامی ارث می بردند ،  هنوز همانندی زیادی با خویشاوندان دشت های فراخ شرقی یعنی اقوام سلحشور سکایی و ماساژت هم داشتند. سواره نظام سنگین اسلحه ی پارتی معمولا از زرهی سنگین و کلاهخودی نقابدار استفاده می کرد و اسب هایشان نیز از زره پوشیده بود.


پارتیان جنگجویان و سوارکاران برجسته ای بودند . آن ها به جز برای رفتن به میدان نبرد ، در مهمانی ها و حتی برای انجام کارهای شخصی و دولتی شان هم از اسب استفاده می کردند  و همیشه سوار بر اسب خرید و فروش و تجارت می کردند.


سواران ایرانی از زمان پارت ها بدل به یکی از مشهورترین واحدهای نظامی تاریخ شدند. پارت ها با نبرد مرکب واحدهای سواره ی سبک تیرانداز و واحد های سواره ی سنگین بزرگترین ارتش دنیا یعنی روم را فلج کردند . نبرد سورنا و کراسوس در جنگ کرهه یا  نبرد حران یکی از مهم ترین جنگ های تاریخ دنیاست و احتمالا هر ایرانی باید تا حدی باقی ماندن هویت ایرانی خودش را مدیون این پیروزی بداند.  در این جنگ پیاده های سنگین لژیون های رومی که مغرورانه برای فتح ایران گسیل شده بودند ، از ترس درگیری با سواره های سنگین سورنا ، تن به آرایشی دفاعی دادند و نهایتا در زیر باران تیرهای کمانداران سواره ی به شدت متحرک و دست نیافتنی از بین رفتند.


مردان پارتی ارتشی را کمر شکستند که تقریبا همه ی دنیای متمدن به جز ایران را در اختیار داشت و به این ترتیب  پس از چند پیروزی مسلم در مقطعی آن قدر از برتری نظامی خودشان مطمئن شدند که به یاد دوران با شکوه هخامنشی باز  با عملکرد تهاجمی  توانستند فلسطین و سوریه را هم تا مدتی فتح کنند. فرهنگ سلحشوری سوران پارتی در زمان اشکانیان که هم طولانی ترین حکومت  و هم فراموش شده ترین دوره ی تاریخ ایران است ، احتمالا هنوز در مبان پهلوان های زورخانه های باستانی  پیدا می شود و یاد آن درخشش های برنزی و برق های نقره فام که چشم کراسوس را خیره به دروازه ی شرق درید ، هنوز این جا و آن جا پرسه می زند . 


نمای کلی سواران ساسانی در منابع تاریخی
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

جوشن پوشان زبده ی ساسانی شهرت ترس آوری داشتند و زره سرتاسریشان  دشت را مثل ردیفی از خدایان الماس گونه می پوشاند و بی شک به چشم دشمنانشان چون دسته ای از رویین تنان به دیده می آمدند.
” صبح روز سوم اسواران با جنگ افزارهایی درخشان ، تا آنجا که چشم کار می کرد ، دشت را فرو گرفتند … چنان که غالبا گفته ام منظره ای از این وحشتناک تر نمی توان تصور کرد”

ایشان برای رومیان دنباله ی همان مصیبتی شدند که بر سر کراسوس آمد . تا آن اندازه که در فاصله ی چند قرن بعد از نبرد حران ، والرین و ژولین نیز به همان سرنوشت دچار شدند. شاپور اول ساسانی با استفاده از این نیروها به یکی از بزرگترین فرماندهان نظامی تاریخ بدل گشت و بزرگترین مصیبتی شد که امپراطوری روم در تاریخ پر فراز و نشیبش به خود دید. نه تنها تجاوز رومیان پرطمع را در هم شکست بلکه فتح سوریه و عراق را نیز کامل کرد.سوار پیروز ساسانی  در زمان شاپور اول ۱۵۰,۰۰۰ نفر از ارتش روم که از سرتاسر امپراطوری گرد آمده بودند را نابود کرد و سه امپراطور روم را نیز که آهنگ تعرض به این دیار را کرده بودند نیز رسوا نمود .یکی را کشت ، یکی را اسیر کرد و دیگری رو بروی ابهت او زانو زد.این رسوایی چنان عظیم بود که حال که روم کم کم از یاد ها می رود داغ این رسوایی همچنان بر پیشانی اش هویدا است.

“لژیونرهای رومی حاضر به تحمل هر قضا و قدری هستند الا  روبرویی با سواران ایرانی”

لیبیانوس

سوار ساسانی به جز ایستایی روبروی رومیان ، در چند مقطع در برابر دشمنان حتی خطرناک تری چون گوک ترک ها و هفتالها که فقط برای از بین بردن تمام موجودیت ایران می تاختند ، ایستاد. هر بار که شکستی هم خوردند در فاصله ی کمی با قدرت بیشتر برمی گشتند تا جنگاوری ایرانیان را به رخ شرق و غرب بکشند. بهرام چوبین هون های سفید را تار ومار کرد و سمباط بگراتونی فرمانده ی ارمنی ارتش ایران با قوای ۲۳۰۰ نفر اش مجموعا ۳۰۰,۰۰۰ نیروی اعزامی خاقان های ترک را از میان برد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

سواره نظام جوشن پوش ساسانی در پشت نقاب هایشان بسیار رعب انگیز تر نیز می نمودند. نقاب هایی که تنها دو منفذ کوچک بر چشم داشت و شکافی روی بینی که حتی نفس کشیدن در پشت آنان نیز بسیار سخت می نمود. بدین جهت تیر حریفان به هیچ سویی کارگر نبود مگر در این سوراخ های کوچک نقاب .

علاوه بر نگاره های گوناگونی که به دست ما رسیده ، مدارک ادبی ای نیز وجود دارد که توصیف کننده ی سواران باشد. نویسندگان عرب ساز و برگی را که جزو تجهیزات کامل سواران ساسانی بوده  بر می شمارند که آن عبارت بوده است از کلاه خود ، مغفر ، زره ، جوشن ، ران بند ، خنجر ، شمشیر ، نیزه ، سپر ، گرزی که به کمربند بسته می شد ، تبرزین ، کوپال ، ترکش حاوی دو کمان و چند زه ، سی تیر و کمندی که از پشت به کلاه خود بسته می شد ، البته جزء جنگ افزارهای ایشان برگستوان را نیز یاد کرده اند .
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


پیشرفت وتکامل سواران ساسانی

جوشن پوشان با شهرتی که داشتند بیش از هزار سال بر فن نظامی دنیا سیطره کردند و در این راه بارها با نو آوری ها و پیشرفت هایی که داشتند همچنان در میدان ماندند و بارها اصول جنگی شان را تغییر دادند . ایشان در طول سالیان بعد با گسترش حیرت آوری در سراسر اروپا و آسیا ظاهر شدند تا این که صدها سال بعد از رفتنشان سرانجام نیزه دار جوشن پوش  مقلدشان در غالب مدافعان سلسله ی عباسی از سوار تیر انداز و متحرک مغول در نبرد نهر بشیر شکست خورد و سیطره ی طولانی  استراتژی نظامی ایرانیان پایان یافت.

سوارانی که چنان در مقابل لژیون های رومیان برتر بودند که عاقبت خود را به دستگاه نظامی دشمن قسم خورده خود نیز تحمیل کردند . یعنی روم آنقدر از سواران ساسانی آسان شکست خورد و دشوار پیروز شد که عاقبت تا سال ها بعد از سقوط سلسله ی ساسانی  مهم ترین عنصر تهاجمی روم شرقی یا بیزانس ، رسته ای برگرفته از همین سواران به شمار می رفت . به نوعی حیات باقی مانده های تمدن روم باستان را تقلیدی وفادارانه از دشمن خونی قدیمی شان حراست می کرد.

با وجود این همه اعتبار و شهرت سواران ،  ایشان نیز چندین بار متحمل شکست  شدند که هر بار با تغیراتی  در ساز و برگ و سازماندهی ایشان در صدد رفع مشکل بر  آمدند. این پویایی و تغییرات مداوم یکی از دلایل ماندگاری طولانی مدتشان بود . طوری که هرگز کهنه سربازان و فرماندهان ساسانی از پوشیدن عیوب راه نبرد کردنشان غافل نشدند و برابر هر دشمنی به نحوی سامان می یافتند که ضعف های احتمالی کمترموثر شود . 

سوار سنگین اسلحه ی دوران اشکانی بیشتر عاملی بازدارنده بود با تاثیراتی بیشتر روانی تا تاکتیکی بود که دشمن را در نقطه ای جمع می کرد و طعمه ای مناسب برای سواران تیر انداز می ساخت. این رویه تا ظهور شاپور اول ساسانی که اهمیت سواران تیر انداز را کم کرد همچنان ادامه داشت . این روند تکاملی هیچگاه نایستاد تا این که  در نهایت سوار نیزه دار با سوار تیر انداز ادغام شد و آخرین پیشرفت سواران را در عصر ساسانی فراهم آمد.

خود ایجاد سوار ساسانی پیشرفت بزرگی بعد از سوار اشکانی به حساب می آمد ولی در مدت زمان کوتاهی بغد از پیدایش ا اولین تغییر گسترده  را شاپور دوم به وجود آورد.

شاپور تمام تلاش خود را کرد تا سوار ساسانی را آسیب ناپذیر تر از همیشه کند . به روایت مورخینی چون آمیانوس مارسلینوس سوار ساسانی زمان وی هم خود و هم اسبش تماما پوشیده در زره بودند. شاپوردوم برای بالا بردن کیفیت سواران تنها قانع به کلاه خود و زره سینه و ران بند نشد بلکه برای زره اسب نیز از از بهترین انواع زره استفاده کرد. در زمان او برگستوان اسبان تنها محدود به قرار دادن صفحات فلزی بر پیشانی و سینه ی اسب نبود بلکه از سر تا پای سوار و تا سم های اسب زره پوش شد . آنها از جوشن به عنوان زره استفاده می کردند و در زیر آن نیز انواع زره چند لایه و ورقه ورقه را می پوشیدند.

این سوار نظام زبده به چنان مهارتی رسید که به گفته ی مارسلینوس” شمشیر بزرگش سر را از وسط دونیم می کرد“  و به گفته هلیودوروس “سواران  زبده ای چون دسته ی پشتیبانان و جاودانان می توانستند با یک ضربت نیزه دو سرباز رومی را به هم بدوزند.”

همچنان به گفته ی هلیودوروس زره هایی که سوار فوق سنگین ساسانی استفاده می کرد چنان پیشرو بود که محافظی مطمئن در برابر تیرها و انواع سلاح های پرتابی بود. در واقع زره ایشان به اندازه ای پیشرفت یافت که احتمالا هیچ یک از تیر های رومیان تهدیدی شمرده نمی شد. همزمان با این تغییرات طیف اسلحه ها افزایش یافت و به طور موثری از تبر ، گرز و زوبین و حتی کمند (  برای به زمین کشیدن سواران رقیب ) معمول شد.

ممکن است که سواران ساسانی که در ابتدا از زین های شاخ دار و بعد ها از زین های شکاف دار استفاده کرده و  نهایتا در اواخر عصر ساسانی رکاب را نیز پذیرفته باشند. همچنین احتمال این که ساسانیان از بازپان استفاده می کردند هم وجود دارد. بازپان دستکش زرهی برای محافظت از دست ها بود که نمونه ی آن دراملش گیلان یافت شده.

گرچه این تغییرات در کنار نقاط قوتی که به سوار ساسانی داد ، نقاط ضعفی نیز اضافه کرد که بعد ها در مواجهه با سواران  تیر انداز پر تحرک هفتالی موجب چند شکست  فراموش نشدنی برای ساسانیان شد تا سر انجام اصلاحات جدیدی در زمان خسروی اول ملقب به انوشیروان صورت گرفت.

نخست به گزارش طبری هنگام توصیف اصلاحات انوشیروان می پردازیم که سلاح های اسواران ایرانی را برشمرده: جوشن اسب ، برگستوان ، زره کامل سوار و زره سینه پوش ، ران بند ، شمشیر ، نیزه ، گرز ، کمربندی که محکم به کمر بسته می شد و تبر یا گرزی به آن می آویختند ، دو کمان همراه با سی تیر( که در واقع سی عددی مقدس برای ایشان بود ) و نهایتا کمندی که چون ریسمانی به کلاه خود بافته می شد. 
سواران با مهارت و دوکاره ی دوره ی آخر ساسانی هم از دور نبرد می کرد و هم از نزدیک و نه تنها بر خلاف اسلاف خویش سپری داشت بلکه برای مقابله با سواران سبک هفتال تغییراتی نیز در برگستوان اسبان خویش نیز یافته بود. زره جدید اسبان سرتاسری نبود و تنها برای حفاظت از سر ، گردن و بخش جلویی سینه ی آن از زره چندلایه بهینه می شد.این تغییر عمده که سبب کاهش وزن زره و موجب بالا بردن تحرک و کارایی سوار می شد به همراه باقی پیشرفت ها زمینه ساز توفیقات ساسانی را ابتدا در برابر هفتالها و ترک ها  در نبردهای بهرام چوبین و سرآخر شکست خرد کننده ی ایشان در برابر سمباط بگراتونی ژنرال ارمنی ارتش ساسانی فراهم کرد.  نهایتا جلوه ی این ابداعات و شاید ابداعات دیگری که ما از آن بی خبریم در فتوحات برق آسا و فوق العاده خیره کننده ی خسروپرویز دیده شد. اما شاید همین تغییرات نقاط ضعف جدیدی به وجود آورد که موجب شکست های پر تعداد و سرانجام عقب نشینی نیروهای ساسانی شد. برای نمونه شاید کوچک شدن زره اسبان راه های جدیدی برای غلبه بر ایشان به وجود آورد.

شاید متکامل ترین سوار ساسانی همان سوار حجاری شده ی طاق بستان باشد  که زمان زیادی مهلت پیدا نکرد تا بار دیگر استعداد های خودش را بروز بدهد.آخرین بار که سخنی از سواران ساسانی می شنویم احتمالا همان سواران فاتحان مصر در زمان فتوحات اولیه ی اسلام باشد که زره پوشانی سنگین اسلحه بودند با پیراهن های حلقه دارکه از سر تا پای ایشان را می پوشانده و کلاهخود های آهنین مخروطی شکل به سر داشتند. سربازانی که اعراب بلافاصله بعد از فتح ایران  به ارزش بی بدیلشان پی بردند و حتی با دستمزدی زیاد و نامعمول بین باقی جنگجویان مزدبگیر ، احترامشان را حفظ می کردند . در مینیاتورهای دوره های متأخر ایرانی نیز سواران و اسب هایی که بدنشان با زره و جوشنی با شخصات ایرانی پوشیده بود غالبا دیده می شود و بدین ترتیب باز به احتمال زیاد زره پوشان سنگینی که پهلوانان شاهنامه اند بیشتر معرف عهد ساسانی به نظر بیایند چون بعید است که سواران عرب تا آن زمان از ظاهری آن چنان زره پوش برخوردار شده باشند .

 رنگ لباس سپاهیان

در منابع ایرانی و غیر ایرانی آمده که رنگ جامه ی سپاهیان سرخ یا میگون بوده است . برای مثال در دینکرد آمده:

“در میان جامگان سرخ یا میگون با انواع زیور نقره و طلا ، سنگ یمانی و لعل درخشان ( متعلق به سپاهیان ) تزئین شده است”

و در کتاب بندهش با عباراتی مشابه آمده که :

” وای نیک جامه ای زرین و سیمین بر تن کرد که با سنگ های گرانبهای ارغوانی و چند رنگ تزئین شده که این جامه ی سپاهی گری است.”

انواع زره هایی که ساسانیان استفاده می کردند (تلخیص از سواره نظام زبده ی ارتش ساسانی و مردان در جنگ :پارسیان ،پارتیان و ساسانیان
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.



پارسیان زره سازانی فوق العاده بودند و این عنوان را تا مدت ها در آسیا نگه داشتند.

انواع زرهی که ساسانیان استفاده می کردند عبارت بود از زره چند لایه ، زره ورقه ورقه ، زره پولک مانند و نهایتا جوشن.

زره چند لایه که منشا آن آسیا ی مرکزی بود از صفحات مستطیل شکل کوچکی از جنس آهن ، برنز یا چرم ساخته شده بود که این صفحات به صورت افقی و عمودی بر روی یک دیگر پرچ می شدند. این زره در واقع زرهی بیرونی محسوب می شده که معمولا بر روی جوشن می پوشیدند. نوع دیگری از آن از صفحاتی بزرگ ساخته می شد و به منظور محافظت از تنه ، بازو و ساق پای سرباز استفاده می شد.زره چند لایه که تقریبا شبیه زره پولکی بود از ورقه های مستطیلی شکل کوچک از مواد حیوانی یا فلزی ساخته می شد. این ورقه ها پس از سوراخ شدن با تسمه های سیمی به یکدیگر ( هم بصورت عرضی و هم طولی ) بسته می شدند. سپس این ردیف ورقه ها که رو به بالا بر روی هم قرار گرفته بودند ، بصورت عمودی به هم بسته می شدند.

زره ورقه ورقه ، زره باستانی ایرانیان ،  تا پایان دوران ساسانیان همچنان استفاده می شد. زره ورقه ورقه از قطعات باریک فلزی که به صورت نوارهایی گرد به طور افقی بر هم قرار می گرفتند ، ساخته می شد. این زره دارای آستینی چرمین نیز بود و برای محافظت از دست و پا استفاده می شد.

زره پولک دار از پولک های کوچک فلزی ساخته شده بود که به طور افقی با بند به پشت هم بسته می شدند ، طوری که پولک ها یکدیگر را می پوشاندند و مانند فلس ماهی بر هم قرار می گرفتند.زره هایی با پولک های بزرگ تر برای دفاع از اعضای آسیب پذیر موثر بود و انواع کوچکتر آن نیز امکان تحرک بیشتر را به سربازان می داد.زره پولکی از ورقه هایی از جنس اهن یا برنز ساخته می شدند و پس از تعبیه سوراخ بر روی هرکدام، توسط میخ های پرچ کوچک بر روی هم متصل می گشتند و سپس روی یک پارچه ی محکم و بادوام دوخته می شدند.

جوشن ها نیز در واقع شبکه ای از حلقه های فلزی به هم گره خورده بودند. ساختن این زره به مراتب مشکل تر بود اما در عوض مزایایی چون امکان تحرک بیشتر ، استحکام بیشتر و انعطاف پذیری مناسب داشت. همچنین ساختار شبکه ای جوشن امکان برون رفت گرمای اضافی را به سرباز می داد که خود عامل موثری برای جنگیدن در آب و هوای گرم بود. علاوه بر این جوشن ایمنی واقعی را برای قسمت های آسیب پذیر بدن همچون زانوها را فراهم می کرد . گرچه با این همه مزایا ، معایبی چون آسیب پذیری برابر تیرهای دشمن را داشت.چون جوشن نمی توانست تیرهای دشمن را دفع کند. با این حال جوشن وقتی در کنار زره های دیگر استفاده می شد واقعا موثر بود.ابتدا یک سیم یا مفتول مسی درست می شد و بعد در اطراف یک میله پیچیده می شدند و سپس به شکل حلقه ها یا دایره های کوچکی بریده می شدند. در آخر انتهای آن ها کوبیده و سوراخ می شد و هرکدام از آنها به چهارحلقه ی دیگر وصل می شدند . زره های قدیمی تر از ردیف های یک درمیان حلقه های سیمی میخکوب شده شاخته می شد.

نگاره هایی چون حجاری فیروز آباد نشان می دهد ، ساسانیان از انواع مختلف زره همچون زره سینه پوش به خوبی استفاده می کردند و شاید همین استفاده ی ترکیبی از انواع زره مخصوصا جوشن ، مسببات پیروزی ساسانیان در برابر پارتیانی که تنها از زره چند لایه استفاده می کردند را فراهم کرد.

  زرهی برای سواران سنگین اسلحه در نظر گرفته شد که از جنس پوست دباغی نشده ، چوب ، آهن و برنز بود که به شکل صفحات پولکی یا فلسی شکل بریده می شدند. جنس بعضی از زره ها از نمد کلفتی بود که با رنگ هایی تزئیین می شدند . البته شوالیه های پارتی و بعدها ساسانی اگر از پس هزینه های سنگین یک زره گران برنمی آمدند ، از هر وسیله ای که در دسترسشان بود برای ساختن زره استفاده می کردند .

علاوه بر این ، یک سرباز مسلح و مجهز که با ظاهری شایسته و مطلوب ، نیاز به کلاهخودی از جنس برنز یا آهن  و  یک دنباله ی بلند بر پشت گردن از جنس زره چند لایه یا پولکی داشت.  گاهی برای زیبایی بیشتر دسته ای از موی رنگ شده ی اسب را هم بالای خوذ قرار می دادند.

یک زره نیم تنه که به صورت چند لایه یا پولکی یا جوشن ساخته شده بود ، برای حفاظت بالاتنه به کار می رفت. محافظی برای بازو ، ساعد بند ، محافظی برای کمر که شامل زره ای ورقه ورقه ای شکل بود که از تکه های باریکی در اندازه های مختلف ساخته می شد و معمولا بر روی کمربندهای داخلی ساخته می شدند .گاهی از یک زره تکامل یافته ورقه ورقه ای برای محافظت از بازو ها استفاده می کردند که از بالای شانه تا نوک انگشتان را در بر می گرفت. همراه بعضی زره ها دستکش هایی که با جوشن یا ورقه هایی کوچک از فلز مستحکم و مسلح ساخته شده بودند ، استفاده می شد.

حفاظ هایی برای ران از زره چندلایه یا ورقه ورقه و و  پاپوش  محافظ دیگری برای ساقها هم از زره ورقه ورقه ساخته می شد. با این وجود بعضی از بعضی از پاپوش های زرهی  جوشن یکسره بودند