غریــبی خدا روی زمیــن

[bOoOoOy]

وجودی بی نهایت که به وقوع تصور شد، واحد و یکتاست که هرگز دوم نداشته و ندارد و این بودن، بودنی بی مانند است که در معرفت عقل نظری تصور وجود دوم واقع بی نهایت، امکان ندارد چرا که هر چه به تصور وجود دوم نزدیک شود از بی نهایت بودن وجود اول فاصله می گیرد پس اوج بی نهایت مساوی با تنهایی و یکتایی است، یکتایی که همتایی با آن امکان ندارد نه این که امکان داشته باشد ولی وقوع نیافته باشد.بی نهایت یعنی بدون حد و بدون حد بودن یعنی هیچ تعریف و ماهیتی برای آن قابل تصور نیست و هیچ عقلی به درک آن نایل نشود و او تنهای تنهاست که همه به او متصل و از او مستفیض هستند اما او مستقل از همه و مفیض به همه از ازل بوده و تا ابد باقی خواهد ماند، همه بودنی ها از همان بودن ازلی است و تاریخ در طوری از موجودات که زمان را به ویژگی وجودی خود دارند تا آنچه که چشم عقل بشر در افق گذشته کار می کند سراغی از او ندارد و تنها خبرهایی که از او برای بشریت به پیغام رسیده است اندک علم و آگاهی در این محدوده زمانی به نام تاریخ داده است و او برای خودش خلیل و دوست، کلیم و همسخن، مسیح و همروح آفرید ولی باز فراقی او را به حکمتش فرا خواند که حبیب و همدم اعز و اشرف صفی و خلیل و کلیم و مسیح خلق کند پس حبیب را آفرید تا همدم و مونس او باشد و او دیگر همدم خدا بود همدمی در معراج و عرش، همدمی تا قاب قوسین او ادنی.
پس او را حبیب خود و رحمت عالمیان خواند و طی بیست و سه سال به خطاب وحی، او را فرستاده خود در زمین خواند و آن گاه او را به سوی خودش برد تا دیگر حبیب در زمین نماند بلکه فارغ از قالب خاک به اوج افلاک در کنار محبوب باشد و این شد که رحمت از زمینیان رفت و برتر از عرشیان با صاحب عرش شد و خدا در زمین تنها شد و اما ای خدای بزرگ، ای خالق انسان وخالق هر آنچه که غیر از تو در هستی وقوع یافته است همه چیز تسبیح تو را گوید و همه کس تو را خواند اما واقع تو را نشناسد و مصداقت را به اشتباه گیرد همه به قدرت برتر، دارایی تمام تر و خوبی زیباتر می اندیشند اما در میانه راه به دیگری غیر از تو بسنده می کنند همه خوب حرف می زنند حتی حرف های خوب هم می زنند اما با تو حرف نمی زنند همه برای گشایش کارهایشان به پیش دیگری می روند و پیش تو نمی آیند همه می خواهند مثل تو باشند اما به تو وصل نمی شوند، ای خدا تو چقدر غریبی روی زمین، درهای قصر رحمتت را به هنگام اوقات شریفی که موذن آنها را به انسان ها اعلام می کند به سوی همه باز می کنی اما اکثریت نمی آیند و اقلیت به امید مغفرت تو آخر وقت می آیند و تنها تعداد کمی به محضر حاضر تو حضور پیدا می کنند و بسیار کمتر از این کم به قلبشان با تو سخن می گویند ای تنهاترین تنها، ای که از انسان ها برای خود صفی و خلیل و کلیم و روح و سرانجام حبیب انتخاب کردی تا در زمین تنها نباشی اما باز هم تنها هستی و همان تنهایی برای جانشین تو در زمین است تنهایی که با پنهانی آمیخته و دیگر هیچ دیده نمی شود و شناخته نمی شود.
آنچه تو می خواهی انسان ها نمی خواهند و آنچه تو نمی خواهی آنها می خواهند همه از تو و برای تو علم ها برافراشتند و نشانه ها نصب کردند تا تو برای همه آشنا باشی اما تو خیلی غریبی.روزها، هفته ها، ماه ها، فصل ها، سال ها و قرن ها برای تو مجلس نمی گیرند و تو را یاد نمی کنند اما همه چیز در همه جا به اسم تو و خواست تو برای ما گفته می شود ولی از آن واقع تو خبری نیست و از عشق به آن واقع اثری نیست.غرابت غریب به قلت یاد او در زمین است غریب نه این که حضور حاضر واقع نباشد بلکه حاضر در یادهای مدعیان خرد نیست جهان ذهن انسان تهی از خداست و به همین دلیل یادی از او ندارد تا به وقت سحر و ظهر و غروب با تو سخن بگوید تو هستی اما نه در یاد انسان، تو نیستی اما نه در جام جهان و این عین غربت و تنهایی تو بین انسان ها روی زمین است.خواننده ای که می خواند اما نه به یاد تو، هنرپیشه ای که بازی می کند اما نه به نقش تو، نقاشی که نقاشی می کند اما نه به رنگ تو، کاسبی که کسب می کند اما نه به عشق تو و نوازنده ای که می نوازد اما نه به نوای تو و این همه غربت توست در زمین. قربانت خدا که تو چقدر غریبی روی زمین، نه نماز تو را می خوانند و نه روزه تو را می گیرند و نه حیای تو را پرده دارند و تو تنهای تنها هستی.
می بینند نه از چشم تو، می شنوند نه از گوش تو، می گویند نه از زبان تو انگار با اهریمن پیمان بستند که چشم و گوش و زبان شیطان را به خدمت گیرند تا الهی نشوند و تو تنها و غریب بمانی.از آن تماشاگه راز که به چند غریب تنهای دیگر خود را آشنا ساختی آتشی در خرمن وجود آنها زدی و در یاد آنها نیستی و هستی، ظاهری و باطنی، آشکاری و پنهانی و آنها دل هایشان شکسته، چشم هایشان اشکبار و گلویشان پر از بغض و درمانده از شکر آشنایی با تو در جهان غریب هستند و تو که پنهان می شوی همه جا تنگ و تار می شود و غربت، گلوی وجود محدودشان را سخت می فشارد و از بی کسی و بی یاوری خفه می شوند و تنها امید دیدار دوباره تو، و تجدید آن آشنایی، بودن روی زمین را برای آنها شیرین می کند. کاش یک شب یا یک روز و حتی یک وقت به فقیر و غریبی که تو را می خواند خود را بنمایی تا از غربت خودت به زبان عشق در دل او سخن بگویی و جان او را به شهد حضور خود گوارا سازی، خواهش می کنم فقط یک لحظه فقط یک ذره.
ای خدا ما چقدر بدیم که این گونه فراموش شدیم، محروم شدیم، متروک شدیم و محکوم شدیم ما را نمی خواهی که به محضرت ببری ما هم غریبیم ،غریب فقیر.