غار ایوب

[✘ 2gнєтєя4єνєя ✘]

کوه ایوب که غار ایوب در آن قرار دارد در جنوب شرقی شهر دِهَج در 50 کیلومتری جاده انار به شهر بابک واقع شده است و حدود 3200 متر ارتفاع دارد. در پایین کوه که نقطه آغاز صعود به غار است، سنگ بسیار بزرگی وجود دارد که به سنگ باراندازی معروف است زیرا زائرین فقط تا کنار این سنگ می‌توانند بیایند و بقیه راه را مجبورند پیاده طی کنند تا به مقصود خود برسند که در حدود یک ساعت زمان می‌برد. بنابراین بار و بنه خود را اینجا قرار می‌دهند و افرادی که نمی‌توانند صعود کنند در کنار این مکان اتراق می‌کنند.
غار ایوب بزرگ‌ترین غار آذرین ایران محسوب می‌شود و اصلی‌ترین مشخصه آن دهانه بسیار بزرگ غار در نیمه‌های کوه در ارتفاعی بالا است. دهانه این غار 50 متر طول و 40 متر ارتفاع دارد.
در گوشه‌ای از دیواره شرقی جریان باریک آبی از سقف دیده می‌شود و در پای این دیواره حوضچه‌ای کوچک ایجاد نموده است. کمی بالاتر در جهت حوضچه جایگاهی هموار و صاف قرار دارد که در مرکز آن چاله کوچک هاونگ مانندی وجود دارد که به «هاونگ یا حوص آرزو» معروف است و اعتقاد بر این است که افرادی که حاجتی دارند نیت نمایند و قطعه‌ای سنگ را داخل آن پرتاب نمایند اگر سنگ بعد از برخورد مستقیم به بالا و خارج از هاونگ پرتاب شد، آرزوی شخص برآورده می‌شود. در سمت جنوب غربی غار در داخل دیواره نازکی از صخره، سوراخی دایره مانند با قطر کم وجود دارد که به «سوراخ حلال و حرام» مشهور است و بازدیدکنندگان سعی می‌کنند با سر و به صورت خوابیده از آن عبور کنند. در میان حوضچه و سوراخ حلال و حرام، جایگاه‌هایی برای نشستن و استراحت زائرین وجود دارد که به منزلگاه معروف است. این مکان‌ها محل استراحت، به جا آوردن نماز و خوردن غذا است که البته در زمان‌های نه چندان دور بیشتر برای اتراق شبانه استفاده می‌شده ولی امروزه این کارکرد رو به تضعیف است و امروزه بیشتر برای استراحت کوتاه مدت و عبادت استفاده می‌شود. حدود 150 متر بالاتر از منزلگاه، زیارتگاه «بچه مهتابی‌ها» قرار دارد که گفته می‌شود شب‌های جمعه تعدادی کودک که به بچه مهتابی معروفند قرآن می‌خوانند و افراد حاضر در غار که معتقد باشند، می‌توانند بشنوند. در محل زیارتگاه محلی گود شده شبیه به ردّپای انسانی با فیزیک بدنی قوی وجود دارد که آن را منتسب به حضرت ایوب می‌دانند. در واقع عامل جذب معتقدین به این غار نیز همین امر می‌باشد.