نقد و بررسی فیلم Ouija

[First Star]

کارگردان : Stiles White
نویسندگان : Stiles White, Juliet Snowden
بازیگران : Olivia Cooke, Ana Coto, Daren Kagasoff
هزینه تولید: ۵ میلیون دلار
خلاصه داستان : لين، زن جوانی که سعی می‌کند دريابد چرا بهترين دوستش دبی اقدام به خودکشی کرده است و بعد از کمی جستجو، لين صفحه ويجایی را پيدا می‌کند، که آن دو در زمان کودکی با آن بازی می‌کردند. بعد چهار نفر- شامل دوست پسرش، دوست پسر دبی، خواهر مرموزش و يک فرد بخت برگشته ديگر- را کنار هم جمع می‌کند تا با روح دبی تماس برقرار کند. آن‌ها موفق می‌شوند، اما تلاششان باعث آزاد شدن نيروی ماوراء الطبيعی کريهی می‌شود که ظاهراً هدفش گرفتن جان يکايک آن‌ها است و...



فيلم ترسناک «ويجا / Ouija»، که بر اساس بازی تخته ای پرطرفدار ساخت کمپانی هاسبرو- يا بازی تخته ای برادران ساخت کمپانی پارکر سابق و حتی قبل از آن «تخته گويای» اواخر قرن نوزدهم که برای ارتباط برقرار کردن با مردگان به کار می‌رفت- ساخته شده است، دو پيام برای مخاطبانش دارد: ۱. تخته بدون بی برو برگرد ماندنی و نمی‌توان آن را با آتش از بين برد (مگر در شرايط خاص) ۲. از قوانين پيروی کنيد. برخلاف آن چه در بازی مونوپلی (Monopoly) انجام می‌دهيد از جعل قوانين خودداری کنيد.
گذشته از اخطارها، احضار ارواح به نظر تفريح جالبی می‌آيد منتها به شرطی که طرف حسابتان ارواح خبيث با سابقه شکار و قتل انسانها نباشند. کمپانی‌هایی مانند هاسبرو اغلب به فيلم‌های پر از خون و خونريزی که به نوعی به محصولاتشان ربط دارند مجوز نمی‌دهد، اما اين بازی همواره مبتنی بر افسانه های غيبگویی بوده است تا از اين رهگذر برای دوستانی که کلمات لعن و نفرين را در کنار تخته بازی بيان می‌کنند، مشروعيت معنوی ايجاد کنند.





در حقيقت، ساخت فيلم از روی صفحه ويجا در مقايسه با تبديل چيزی مانند Battleship [به فيلم] کمتر چالش زا است، چون صفحات ويجا ابزاری برای برگزاری احضار ارواح هستند و به نوعی يکی از مؤلفه های دائمی بسياری از داستان‌های خانه های جن زده هستند. اين فيلم، که نخستين تجربه کارگردانی استايلز وايت و همکار نويسنده‌اش جوليت اسنودن است، تفاوت زيادی با «موذيانه / Insidious» يا «حلقه / The Ring» ندارد به جز الزام ظاهری شخصيت‌ها برای يافتن دليلی برای ادامه دادن بازی حتی اگر آن دليل کاملاً غيرمنطقی باشد. اوليويا کروک در نقش لِين، زن جوانی که سعی می‌کند دريابد چرا بهترين دوستش دبی (با بازی شلی هنينگ) اقدام به خودکشی کرده است، بازی می‌کند. بعد از کمی جستجو، لين صفحه ويجایی را پيدا می‌کند، که آن دو در زمان کودکی با آن بازی می‌کردند. بعد چهار نفر- شامل دوست پسرش (با بازی دارن کاگاسوف)، دوست پسر دبی (با بازی داگلاس اسميت)، خواهر مرموزش (با بازی آنا کوتو) و يک فرد بخت برگشته ديگر (با بازی بيانکا سانتوس)- را کنار هم جمع می‌کند تا با روح دبی تماس برقرار کند. آن‌ها موفق می‌شوند، اما تلاششان باعث آزاد شدن نيروی ماوراء الطبيعی کريهی می‌شود که ظاهراً هدفش گرفتن جان يکايک آن‌ها است، چيزی تو مايه های «مقصد نهایی/ Final Destination».





گرچه برخی صحنه های ترسناک در فيلم‌های وحشتناک درجه PG-13، که بزرگ‌ترين شوک‌هايشان معمولاً ظاهر شدن ناگهانی دوستان از جایی نامعلوم و گفتن «سلام»، رايج هستند، وقتي پای ارواح بيشتری به ميان می‌آيد می‌توان آن‌ها را از طريق منظره ياب پلانشت(Planchette) ديد، کارگردان فراتر می‌رود. جابه‌جایی پلانشت به سطح چشم چيزی شبيه به عينک آفتابی گذاشتن در فيلم «آن‌ها زندگی می‌کنند / They Live» است. ناگهان، دنيای نامرئی به طرز وحشتناکی مرئی می‌شود. مهم‌ترين موضوع «ويجا» اين است که استايلز و اسنودن ظاهراً نمی‌توانند حتی يک خط ديالوگ جالب بنويسند. آن‌ها بين ابتذال‌های گفتگویی و هر توضيحی که ممکن است برای هدايت فيلم به صحنه ترسناک بعدی‌اش لازم باشد در نوسان است. و داستانی که آن‌ها درباره دبی، خانه قديمی شبح زده‌اش و صفحه ويجا خلق کرده‌اند نياز به توضيحات زيادی دارد که اغلب شامل جستجو در آرشيو مبهم و سر بردن در عکس‌های قديمی است، گرچه يکی از صحنه های فيلم بر اساس داستان بيماری روانی ساخته شده که قبلاً در آن خانه زندگی می‌کرده است.
برخلاف ژانرهای ديگر، فيلم‌های وحشتناک لزوماً مبتنی بر شخصيت‌های پيچيده و رنگی نيستند، هيچ فيلمسازی نمی‌تواند از برنامه های کامپيوتری در فيلم‌های درام يا کمدی استفاده کند و توقع داشته باشد که با آن جان سالم در می‌برد. اما در داستان ارواحی که در آن هاسبرو بيشترين نوآوری را به کار برده، تماشای يک مشت نوجوان کسل کننده که کشته می‌شوند به نوعی رضايت‌بخش است. شايد استايلز و همکارش قصد دارند اتفاقات فيلم را به دنباله «ويجا دوباره/Ouija Too» کش دهند [پلانشت گزينه «خير» را نشان می‌دهد].

منبع:سایت نقد فارسی !