امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

گناه سبک شمردن گناه

#1
برای هیچ کدام از یاران رسول خدا (ص) باورکردنی نبود که ظرف چند دقیقه یک تل بزرگ از خار و هیزم و خاشاک فراهم شود؛ آن هم در این بیابان کویری و لم یزرع. آن روز رسول خدا (ص) با عده ای از یاران در بیابانی کویری فرود آمدند. هنگام صرف غذا فرارسیده بود. پیامبر (ص) به اصحاب فرمودند که هرکدام به سمتی روانه شوند و قدری هیزم برای تهیه ی آتش و پختن غذا تهیه کنند.

یاران گفتند: یا رسول الله؛ در این بیابان که هیزمی یافت نمی شود.

پیامبر (ص) فرمودند: درعین حال هرکدام به اندازه ی توان خود تلاش کنید و هرآنچه می توانید هیزم فراهم آورید.

اصحاب پیامبر (ص) در اجرای فرمان آن حضرت تلاش کردند و ساعتی بعد یک تل بزرگ از هیزم و خار و خاشاک جهت تهیه آتش و پختن غذا فراهم شد.

دراین هنگام رسول خدا (ص) خطاب به یاران فرمودند: «گناهان کوچک هم مثل همین هیزم های کوچک است، ابتدا به نظر نمی آیند؛ ولی هرچیزی جوینده و تعقیب کننده ای دارد، همان طور که جستید و تعقیب کردید، این قدر هیزم جمع شد، گناهان شما هم جمع و احصاء می شوند و یک روز می بینید از گناهان خود که به چشم نمی آمدند، انبوه عظیمی جمع شده است».۱

علاوه بر روایاتی که از ناحیه ی معصومین (ع) صادر شده و در متون روایی دیده می شوند، گاه به توصیه هایی از سوی آن بزرگواران بر می خوریم که به خواصی از یاران خود فرموده اند.

بدون شک شخصیت و منزلت مخاطب در این توصیه ها موضوعیتی مخصوص داشته است، چنان که رسول خدا(ص) برای این توصیه ها شخصیتی چون امیرمؤمنان (ع) را بر می گزینند جز امام علی (ع) برای این توصیه ها یارانی چون ابوذر و کمیل و امام کاظم (ع) شخصی چون هشام بن حکم را نشانه می گیرند.

هشام بن حکم یکی از شاگردان خاص امام صادق (ع) است که صاحب ده ها تألیف است و مأموریت های علمی خاصی از سوی امام صادق (ع) به او محول می شده و مناظراتی به نام وی ثبت شده است. این شاگرد محبوب، مورد توجه امام کاظم (ع) نیز بوده و در تداوم مکتب علمی امام صادق (ع) از سوی امام کاظم (ع) در تیررس توجه آن امام هم بوده است.

توصیه های خاصی از سوی امام کاظم (ع) به هشام بن حکم ثبت شده که صاحب کتاب شریف تحف العقول آن را در مبحث روایات صادره از سوی امام هفتم (ع) آورده است.

این سلسله توصیه ها که از برتری و فضیلت عقل شروع شده، مشتمل بر یک دستورالعمل کامل و جامع زندگی است و حدود هشتاد مرتبه با واژه «یا هشام!» شروع می گردد. ازجمله توصیه های آن حضرت به هشام آن است که «ای هشام!... به راستی گناهان خرد و کوچک دام های شیطان هستند. او این گناهان را نزد شما حقیر و خرد جلوه می دهد تا زمانی که این گناهان فراهم می شوند و شما را در برمی گیرند...».۲

این توصیه ی امام کاظم (ع) که دقیقاً با توصیه ی رسول خدا (ص) به یاران منطبق و همسو می باشد، ضرورت توجه به گناه را از چند زاویه که در روایات صریحاً یا ضمناً به آن ها اشاره شده، گوشزد می کند.

اساس سفارش امام کاظم (ع) بر این نکته استوار است که گاه شخص با تعیین حدود و مرزهایی برای گناهان و قالب بندی های ضمنی، برخی گناهان را کوچک قلمداد کرده، ارتکاب آن ها را عادی می داند؛ غافل از این که با هر بار ارتکاب این گناهان به ظاهر کوچک، تار و پود دام شیطان را بر جسم و جان خود محکم تر کرده، روزنه های رستگاری و نجات را بر خود می بندد.

حضرت علی علیه السلام فرمودند: «بدترین گناه آن است که صاحبش آن را کوچک بشمارد»هشدار امام کاظم (ع) بر این اصل اساسی استوار است که اگرچه گناهان در نزد پروردگار مراتبی و شدت و ضعفی از لحاظ قبح و زشتی دارند؛ اما این شدت و ضعف، نوعی فرجه و فرصت از سوی پروردگار برای توبه و انابه ی بنده می باشد؛ نه این که چنین فرصت ها و درجه بندی ها جواز شخص به ارتکاب گناه تلقی گردد، اعم از گناهانی که اصطلاحاً گناه صغیره عنوان گرفته اند و یا گناهانی که به عنوان گناه کبیره شناخته می شوند.

از منظر آیات، روایات و ارتباط بنده با پروردگار، گناه، نوعی ورود و تجاوز به حدود الهی و حریم پروردگار است، و این نکته بین همه ی گناهان اعم از کوچک و بزرگ مشترک است ؛ به عبارت دیگر اولیای الهی به کوچکی و بزرگی گناه نمی نگرند، بلکه به کسی می نگرند که با ارتکاب گناه، با فرامین او مخالفت شده است، چنان که به عزیر پیامبر وحی شد که ای عزیر! گاه که به گناه می افتی به کوچکی گناه نگاه مکن، بلکه به کسی نگاه کن که نافرمانی اش می کنی [یعنی به خدای متعال].۳

براساس آنچه گفته شد، گناه را اعم از گناهان کبیره و صغیره، نبایستی خرد و کوچک شمرد. این نکته در روایاتی از امیر مومنان (ع) تاکید شده است. آن حضرت فرمودند: «بدترین گناه آن است که صاحبش آن را کوچک بشمارد».۴

نیز فرمودند: «گناه کم را کوچک نشمارید؛ زیرا گناهان کوچک به حساب شما نوشته می شوند و بر اثر تکرار به گناه بزرگ تبدیل می گردند».

همچنین آن بزرگوار فرمودند: «[کیفر] سبک شمردن گناه بیش از [کیفر] ارتکاب آن است».

نهی از سبک و حقیر شمردن گناهان بی تردید مبتنی بر پیامدهایی است که چنین نگرشی به دنبال دارد. برخی از این پیامدها عبارتند از:

الف) سبک شمردن گناه، نوعی خط کشی و مرزبندی گناهان از سوی بنده به حساب می آید. در حالی که گناه، حریم الهی است. این مرزبندی تنها از سوی ذات پروردگار سزاست و وظیفه ی بنده حفظ این حریم است، نه مرزبندی و تعیین حریم.

ب) سبک شمردن گناه، اعم از گناهان کوچک و بزرگ، موجب خسارت و گستاخی در برابر فرامین و نواهی خداست. چه بسیار گستاخی ها که شخص به دلیل سبک و بی اهمیت شمردن گناهان صورت می دهد! خاکریزهای نفس به مرور زمان و بر اثر ارتکاب گناهان کوچک و یا بی اهمیت شمردن گناهان فرو می ریزند، تا جایی که شخص هیچ حریم و قرقگاهی را بر نمی تابد. این روایت از امیرمؤمنان(ع) هشداری در این زمینه است:

«از گناهان کوچک دوری کنید؛ زیرا گناهان کوچک، انسان را به ارتکاب گناهان بزرگ وادار می کنند».۵

گناه را سبک نشماریم، چه گناه کبیره و چه صغیره. در بیابانی لم یزرع می توان انبوهی از خار و خاشاک و هیزم جمع آوری کرد، کسانی که عمری را با ارتکاب گناهان ریز و درشت زندگی کرده اند، خود انبار گناه شده اند و به راستی راه توبه تا چه زمانی باز است؟

ج) سبک شمردن گناه و اصرار بر گناهان کوچک و به ظاهر کم اهمیت، به مرور زمان قبح گناه را در قلب شخص از بین می برد و این پیامد سرآغاز فاجعه ای است که شخص را تا سقوط در قعر عذاب الهی بدرقه می کند ؛ تا جایی که انسان موجودیت خود را در ارتکاب گناه که از این لحظه به بعد هیچ زشتی و پلیدی برایش ندارند می بیند از این بدتر در برابر کسانی که او را امر به معروف و نهی از منکر کنند، به ارتکاب گناه مباهات می ورزد و آیات و روایات مربوط به گناه را عملا به باد تمسخر می گیرد!

د) از دیگر پیامدهای سبک شمردن گناهان، ولو گناهان کوچک، فراموشی آن هاست؛ زیرا اصولا حافظه ی انسان حوادث کم اهمیت را در خود ثبت نمی کند. گناه در ذهن شخصی که ارتکاب گناه را بی اهمیت می داند، ثبت و بایگانی نشده، چنین شخصی اگر روزی هم موفق به توبه شود، در حافظه ی خود چیزی به عنوان گناه ندارد تا با اقرار به گناهانی که مرتکب شده است، باران عفو و توبه پذیری خداوند را بر دامنه ی زندگی اش بباراند.

آنچه گفته شد، برخی از پیامدهای سبک شمردن گناهان و اصرار بر آن هاست و از همه این ها مهم تر این که اصرار برگناه و حقیر شمردن آن ها به نوعی موجب استحکام تار و پود دام های شیطان و تلنبار شدن گناهان می شود، تا جایی که این حجم گناهان قلب را سیاه کرده، قابلیت توبه و انابه را از شخص زایل می سازد.

گناه را سبک نشماریم، چه گناه کبیره و چه صغیره. در بیابانی لم یزرع می توان انبوهی از خار و خاشاک و هیزم جمع آوری کرد، کسانی که عمری را با ارتکاب گناهان ریز و درشت زندگی کرده اند، خود انبار گناه شده اند و به راستی راه توبه تا چه زمانی باز است؟
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  آیا فکر کردن به مسائل جنسی و شهوانی گناه است ؟
  از نظر اسلام قتل انسان بی گناه چه جایگاه و مجازاتی دارد ؟
  دلیل زشت شمردن صیغه چیست؟
  اثر گناه بر قلب انسان چیست؟
  گناه مذهبی ها چیست ؟ -__-
  گناه گوش دادن غنا(موسيقي)
  زیاد شدن گناه و قیام امام مهدی (ع)
  تأثیرات گناه در زندگی را بشناسیم !
  به آغوش کشیدن کسی که دوستش داری حلال و حرام و گناه ندارد!
  عاقبت پافشاری بر گناه !

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان