پادشاهان صفوی

[•ДmịrHoSsiŋ•]

صفوی، صفویه یا صفویان دودمانی ایرانی و شیعه بودند
که در سال‌های ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجری خورشیدی
(برابر ۱۱۳۵-۹۰۷ قمری و ۱۷۲۲-۱۵۰۱ میلادی)
بر ایران فرمانروایی کردند.
بنیانگذار دودمان پادشاهی صفوی، شاه اسماعیل یکم است
که در سال ۸۸۰ خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد
و آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین است
که در سال ۱۱۰۱ خورشیدی از افغان ها شکست خورد.

1- شاه اسماعیل یکم
فرزند شیخ حیدر

2- شاه تهماسب یکم
فرزند شاه اسماعیل یکم

3- شاه اسماعیل دوم
فرزند شاه تهماسب یکم

4- شاه محمد خدابنده
فرزند شاه تهماسب یکم

5- شاه عباس یکم
فرزند شاه محمد خدابنده

6- شاه صفی
فرزند محمد باقر میرزا
و نوه ی شاه عباس یکم

7- شاه عباس دوم
فرزند شاه صفی

8- شاه سلیمان یکم
فرزند شاه عباس دوم

9- شاه سلطان حسین
فرزند شاه سلیمان یکم

10- شاه تهماسب دوم
فرزند شاه سلطان حسین

11- شاه احمد
فرزند شهربانو بیگم
دختر شاه سلیمان یکم

12- شاه عباس سوم
فرزند شاه تهماسب دوم

13- شاه اسماعیل سوم
فرزند مریم بیگم ( خان آغا بیگم )
دختر شاه سلطان حسین

14 - شاه سلیمان دوم
فرزند شهربانو بیگم
دختر شاه سلیمان یکم

15- شاه اسماعیل سوم ( برای بار دوم )

فرزند مریم بیگم ( خان آغا بیگم )
دختر شاه سلطان حسین
تحت تسلط کریم خان زند سلطنت کرد






پرچم صفویان

دوره صفویه از مهم‌ترین دوران تاریخی ایران به شمار می‌آید، چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانیان ؛ یک فرمانروایی پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند صفاریان، سامانیان، آل بویه و سربداران ساخته شدند ، لیکن هیچ‌کدام نتوانستند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان مردم ایران یکپارچگی پدید آورند.


نشان نظامی صفویان


صفویان، آیین شیعه را دین رسمی ایران قرار دادند و آن را به عنوان عامل همبستگی ملّی ایرانیان برگزیدند. شیوه فرمانروایی صفوی تمرکزگرا و نیروی مطلقه (در دست شاه) بود. پس از ساختن پادشاهی صفویه، ایران اهمیتی بیشتر پیدا کرده و از ثبات و یکپارچگی برخوردار گردیده و در زمینهٔ جهانی نام‌آور شد.


نقشه پادشاهی صفویان



در این دوره روابط ایران و کشورهای اروپایی به دلیل دشمنی امپراطوری عثمانی با صفویان و نیز جریان‌های بازرگانی ، (به ویژه داد و ستد ابریشم از ایران) گسترش فراوانی یافت. در دوره صفوی (به ویژه نیمه نخست آن) ، جنگ‌های بسیاری میان ایران با امپراتوری عثمانی در غرب و با ازبک ها در شرق کشور رخ داد که علت این جنگ‌ها جریان‌های زمینی و دینی بود.

مقبره شیخ صفی الدین اردبیلی
از اجداد صفویان



از جنبه‌های ویژهٔ خاندان صفویه در دوران پس از اسلام ایران، رسیدن اصل و نسب و تبار آنها به صوفیان می‌باشد.
این جنبهٔ تمایز پادشاهی صفویه سبب مقایسه آنها با پادشاهی پیش از اسلام ساسانی می‌شود، دودمانی که پایه‌گذاران آن از ردهٔ موبدان زرتشتی بودند و دین زرتشتی را به عنوان دین رسمی کشور اعلام کردند.
همچنین این نکته باید گفته شود که نیاکان صوفی خاندان صفویه اصالتاً شیعه نبودند بلکه آنها پیرو گروه شافعی اهل سنّت بودند.
تغییر آیین گروه صوفیان خاندان صفوی به گروهی نظامی - سیاسی شیعه‌گرا در زمان نوهٔ شیخ صفی الدین اردبیلی، یعنی خواجه علی آغاز شد.



نقشه اردبیل پایتخت صفویان


شاهان دودمان صفویه در زمان به شاهی رسیدنشان به زبان ترکی آذربایجانی سخن می‌گفتند (به جز شاه اسماعیل یکم که از بدو تولد دوزبانه بود و به هر دو زبان فارسی و ترکی آذربایجانی سخن می‌گفت و شعر می‌سرود.)
اما نیاکان آنها در اصل ترکیبی از نژادهای کردی ٬آذری٬ گرجی و یونانی بودند.
همچنین این شاهان ادعای سیادت نیز می‌کردند و اینکه از تبار پیامبر گرامی اسلام هستند ولی با این وجود بسیاری از پژوهشگران در مورد درست بودن این گفته شکّ دارند.