فرمانروایان بهشت

[bOoOoOy]

همه ما از شدت هول و سختی شرایط روز قیامت چیزهایی شنیده ایم. بخشی را در آیات قرآن و پاره ای را هم در روایات.

شنیده ایم که روز قیامت روز فزع اکبر است. یا اینکه روزی است که در آن زلزله ای بس عظیم رخ خواهد داد یا تعابیری که در سوره مبارکه تکویر آنها را می خوانیم. از به حرکت درآمدن کوهها و فراگیر شدن آب دریاها در همه ی عالم و تاریک شدن ماه و ستاره ها و ... هر چند برخی از این توصیفات ناظر به شروع قیامت و مراحل آغازین مهمترین رخداد عالم است، اما به تصریح قرآن، هم وقوع آن و هم شرایط هولناک آن روز بسیار دشوار و غیرقابل توصیف است.

چه کنیم از این هول و هراس رهایی یابیم و در چنین شرایطی در سایه سار امن و امان الهی قرار گیریم.



شرایط قیامت وصف ناشدنی است!
سخت تر از آن که به ذهن خطور کند. خدای متعال به راحتی چیزی را بزرگ نمی خواند. دنیا با آن همه عظمتش را متاع قلیل می خواند و آن را اندک و ناچیز می نامد.

اما وقتی به مسأله ی روز قیامت می رسد از واژه ی شیء عظیم استفاده می کند و آن را زلزله ای مهیب و با عظمت معرفی می نماید.

اگرچه آیات قرآن و روایات برای ما وعیدها و هشدارهایی از شرایط آن دنیا ارائه کرده است، اما در مقابل، راه حل و راه نجات از آن شرایط را هم مطرح نموده است.

در روایات اینگونه بیان شده که اگر انسان اقداماتی را در دوران حیات خود انجام دهد نه تنها به سختی و گرفتاری آن همه عذاب دچار نمی شود بلکه همچون پادشاهی در قیامت فرمانروایی خواهد کرد و خدای متعال بهشت را برای او مباح خواهد نمود.

ادخال سرور علاوه بر شاد بودن، نشاندن لبخند شادی بر لب دیگران، گره گشایی از بندگان خدا را هم در بر دارد. اگر این هنر و همت را داشته باشیم که به دست خود و یا با قدرت و مکنتی که خدا به ما داده مشکلی از برادران و خواهران دینی مان مرتفع کنیم و به این وسیله لبخند رضایت و شادی را بر چهره ی آنان بنشانیم، اجری بزرگ و ثوابی بی حد خواهد داشت

چه کسی چنین عیش و سروری را درک خواهد کرد؟ شاید فکر کنید رسیدن به این مقام نیازمند عبادتهای طولانی و انجام اعمال دشوار و سخت می باشد. اما امام باقر علیه السلام کار را بسیار راحت تر از این می دانند و می فرمایند:

خدای بزرگ به موسی بن عمران (علیه السلام) وحی نمود که:

انّ لی عباداً ابیحهم جنّتی و اُحکُّمُهم فیها

همانا بندگانی دارم که بهشت را بر آنها روا خواهم داشت و آنان را فرمانروایان و حکمرانان بهشت قرار خواهم داد.

موسی بن عمران پرسید اینان چه کسانی هستند؟ خدای متعال در پاسخ فرمود:

من ادخل علی مؤمن سروراً (اصول کافی/ ج۲/ ص ۱۸۹)

کسی که بر بنده ی مؤمن من سرور و شادمانی وارد نماید.

ادخال سرور و شادمان کردن مؤمنین از بزرگترین و ارزشمندترین عبادات است.

امام باقر علیه السلام می فرمایند:

ان احبّ الاعمال الی الله عز و جلّ ادخال السرور علی المؤمن (اصول کافی/ ج۲/ ص۱۸۸)

محبوبترین اعمال نزد خدای متعال ادخال سرور بر مومن است.

نکته اساسی این است که ادخال سرور تنها به معنای خنداندن و مطایبه و مزاح نیست. بلکه معنایی فراتر و گسترده تر از آن دارد.

ادخال سرور علاوه بر شاد بودن، نشاندن لبخند شادی بر لب دیگران، گره گشایی از بندگان خدا را هم در بر دارد.

اگر این هنر و همت را داشته باشیم که به دست خود و یا با قدرت و مکنتی که خدا به ما داده مشکلی از برادران و خواهران دینی مان مرتفع کنیم و به این وسیله لبخند رضایت و شادی را بر چهره ی آنان بنشانیم، اجری بزرگ و ثوابی بی حد خواهد داشت.

امام صادق در توضیح ادخال سرور می فرمایند:

من احبّ الاعمال الی الله عزّ و جلّ ادخال السّرور علی المؤمن. اشباع جوعته او تنفیس کربته او قضاء دینه.

از محبوبترین اعمال در پیشگاه خدا وارد نمودن شادی بر مومنین است. خواه برطرف کردن گرسنگی او، یا گره گشایی از کار او و یا ادا نمودن دین او باشد.

برای فرمانروایی و حکمرانی در بهشت کار سختی در پیش رو نداریم. کمی گره گشایی و سخاوت در شادی رساندن می تواند ما را به قله های رفیع حکومت بر بهشت برساند.