سبکهای شائولین

[امیررضا*]

تونگ بی : این سبک معروف به روش حمله در حال عقب گرد است که در شمال چین از طرفداران بیشتری برخوردار می باشد . بر اساس روایات قدیمی ، این سبک در نقاط مختلف با متدهای گوناگون تمرین می شده است که برخی از آنها بر پایه ووشینگ(پنج عنصر) شامل فلز ، چوب ، آب ، آتش و هوا شکل گرفته و بعضی نیز با الهام از تکنیک های شش ترکیبی و پنج سبک میمون به وجود آمده اند .

شیانگ شینگ : این مدرسه از شیوه های مشت زنی ووشو به انجام فنون تقلیدی از حیوانات مختلف اختصاص داشته و در آن روش های گوناگونی از تکنیک های میمون ، ملخ ، ببر ، پلنگ ، مار ،درنا ، عقاب و ... مورد تمرین قرار می گیرند . حرکاتی همچون ، پرواز اژدها ، پرش ببر ، زیرکی میمون ،تیزبینی عقاب ، ایست درنا ، موج مار و قدرت شیر به نمایش درآمده و باعث تقویت قوای جسمانی و روحی اجراء کننده می گردند .

جویی : در سبک جویی ، هنر جو بر روی تکنیک های تعادلی و افت و خیزهای فراوان مسلط شده و در اجرای آن همانند افراد مست شده ، جلوه می نماید . این سبک که دارای روش هایی همچون تکنیک مشت مست ، میمون مست ، شمشیر مست و پرنده مست می باشد نیز در هر دو بخش شمالی و جنوبی چین مورد تمرین قرار گرفته میشود .

تانگ لانگ : این سبک نیز مختص حرکات برگرفته شده از ملخ سبز است که به شیوه های دفاعی و حمله ای این حیوان می پردازد . این سبک توسط شخصی به نام وانگ لانگ از اهالی استان شادونگ چین پس از انهدام و آتش گرفتن معبد شائولین در قرن هفدهم به وجود آمد ، در حال حاضر این هنر از طرفداران بیشماری در دنیا برخوردار است .

فنزی : فنزی یکی از سبک های شمالی است که به ضربات برق آسای آن مشهور می باشد . کلیه حرکات در این روش بصورت دنباله دار و پیوسته بوده که با لاخص این تداوم و سرعت برق آسای آن در اجرای هشت حرکت اصلی بوضوح دیده می شود .

شینگ یی : این سبک که گاهی بدان هسینگ آی نیز می گویند ، یکی دیگر از سه سبک درونی بشمار آمده که به معنای شیوه مشت زنی با اراده و روح توصیف می گردد . شینگ یی دارای حرکات مستقیم و تا حدی کوتاه نسبت به دیگر سبک ها بوده و کاملا تحت تاثیر قانون ترکیب نرمی و سختی در حرکات می باشد .

سان خوانگ پائوچوئی : سان خوانگ پائوچوئی یا شیوه مشت زنی سه امپراطور که به مشت شاهین نیز معروف می باشد ، بر گرفته از مبارزات سه امپراطور افسانه ای چینی است که در آن زمان بر این باور بودند که هر یک از آنها امپراطوری بهشت ، زمین و بشر را بر عهده دارند . اما تاریخچه قدیمی سبک میگوید که استان های پکن ، هه بی ، شانسی ، شاندونگ ، لیائولینگ و جی لین در این شیوه بسیار فعال بوده اند . سان خوانگ پائوچویی به دلیل ضربات پر قدرت مشت از شهرت خاصی برخوردار می باشد.

تان توئی : سبک تان توئی که به انجام ضربات پا مشهور می باشد دارای ده فرم قدیمی است که بعد ها توسط راهبان معبد شائولین دو فرم دیگر بدان افزوده گشت و به دوازده فرم رسید . این سبک در کشور چین بطور گسترده ای توسط مسلمانان این کشور مورد تمرین قرار می گیرد .

یینگ جا : یینگ جا به معنای سبک پنجه عقاب است که یکی از پر قدرت ترین و با سرعت ترین سبک های رزمی چینی می باشد. و در هر دو شیوه شمالی و جنوبی اجرا می شود . در این سبک رزمی دست ها و بازوان با سرعت بسیار زیاد ، تکنیک های شلاق مانند را انجام داده و پاها نیز با پرش ها و جهش های رعد آسا هنر رزمی این سبک را تکمیل می کنند .

سیولوم پای : یا مشت جنوبی شائولین که اصطلاحا" بدان ( نن شائولین ) نیز می گویند از جمله سبک های بسیار نادر و قدیمی است که در معبد شائولین جنوبی واقع در استان ( فوجیان ) به وجود آمد . (سیو لوم) که گاها (سیل لوم ) نیز تلفظ می شود ، بر اساس حرکت پنج حیوان ، اژدها ، ببر ،مار ، پلنگ ، و درنا به وجود آمده و یکی از با شکوه ترین سبکهای پر قدرت در هنر های رزمی چینی محسوب می گردد .

هونگ کوئن : هونگ کوئن یکی از سبکهای جنوبی است که به سبک مشت ببر معروف می باشد . در این روش تکنیکها ،ضربات ، پرتاب ها ، ایستادن ها و... به شیوه پرقدرتی انجام شده که در بیشتر آنها از حرکات پنجه ببر بطور واضحی استفاده و بهره‌برداری شده است.