حد و مرز آشنایی پیش از ازدواج

[bOoOoOy]

تا چندی پیش، روال بر این بود. دختر و پسری كه به اصطلاح دم بخت بودند و قصد واقعی آنها ازدواج و تشكیل خانواده بود از طریق والدین، اقوام، آشنایان یا همسایگان به یكدیگر معرفی می شدند. پس از تماسی تلفنی با خانواده دختر و طرح چند سوال كلیدی در مورد سن، تحصیلات، طبقه فرهنگی، عقاید و... قرار جلسه اول گذاشته می شد. ​

طی جلسه اول آشنایی كه خواستگاری نام می گرفت، دختر و پسر یكدیگر را می دیدند و پس از توافق اولیه با نظارت والدین مراحل آشنایی با ضوابط خاصی انجام می گرفت، اما در جامعه كنونی ما تعدادی از

ازدواج های نسل جوان بر پایه آشنایی قبل از خواستگاری شكل می گیرد و خیلی ها این نوع آشنایی را ملاكی برای انتخاب همسر ایده آل خود می دانند، اما سوال اینجاست آشنایی قبل از ازدواج تا چه حد تضمین كننده یك زندگی مشترك موفق خواهد بود و چه حد و مرزهایی باید در آن رعایت شود؟.

​

حسین بهشتی، كارشناس دینی به این پرسش پاسخ می دهد. ازدواج در سه مرحله شكل می گیرد: آشنایی، نامزدی و عقد. به طور معمول و سنتی آشنایی از طریق خواستگاری آغاز می شود.

در این روش پدر، مادر یا خواهر پسری كه قصد ازدواج دارد با توجه به خصوصیات خانوادگی، اخلاقی، فرهنگی، مذهبی و... دختری را انتخاب می كنند. البته این انتخاب با نظر و موافقت پسر همراه است و اغلب این نوع خواستگاری ها به ازدواجی موفق ختم می شود.

آشنایی بی ضابطه، رابطه ای بی سمت و سو

حسین بهشتی ادامه می دهد: حال اگر این آشنایی از طریق خود پسر یا دختر، قبل از مراسم خواستگاری صورت گیرد نه تنها صحیح و پسندیده نیست، بلكه در اغلب موارد مفید و موفق هم نخواهد بود.

او با اشاره به این كه آشنایی قبل از خواستگاری رابطه ای بدون تعهد، سطحی، ظاهری و بدون سمت و سو است، می افزاید: روابط حاكم در این نوع آشنایی ها اغلب رویایی، فانتزی و براساس احساسات و

هیجانات عاطفی دختر و پسر شكل می گیرد و هرچند كه برای دو جنس مخالف دلنشین و شیرین است، اما مبتنی بر واقعیت نبوده و كاذب است. در این روابط، عشقی مجازی حكمفرماست كه واقعیت خارجی ندارد.

این كارشناس دینی توضیح می دهد در این نوع آشنایی ها اغلب پسرها قصد ازدواج نداشته و معمولا از دادن تعهد ازدواج طفره می روند. این افراد بیشتر به فكر كامروایی خود هستند و برای رسیدن به آن آشنایی را طولانی كرده و نمی گذارند ​رابطه از آشنایی فراتر رود.

او تاكید می كند: اگر این نوع آشنایی ها به ازدواج ختم شود اغلب ناموفق بوده و با طلاق به شكست منتهی می شود.

آشنایی با ضابطه، دوران شناخت اولیه

پس از خواستگاری، دوران آشنایی شروع می شود. این دوران بنا به گفته بهشتی، نباید از سه یا چهار جلسه بیشتر به طول انجامد. او می گوید: ​طی این جلسات دختر و پسر و خانواده هایشان تا حدودی با لایه های سطحی شخصیت یكدیگر آشنا می شوند.

این آشنایی نوعی شناخت اولیه و پیش زمینه دوران نامزدی است. این دوران اگرچه به قصد ازدواج شروع می شود اما به این معنی نیست كه الزاما به وعده ازدواج و نامزدی ختم شود.

چراكه گاهی در همین چند جلسه خانواده ها پی به حقایقی برده و حاضر به ادامه این رابطه نیستند بنابراین آشنایی بین دختر و پسر باید ارتباطی هدفدار و با اطلاع خانواده ها باشد.

به گفته بهشتی طبق احكام شرعی دختر و پسر در این دوران می توانند برای یكبار بدون حجاب ضروری به مشاهده اندام و ظواهر یكدیگر پرداخته تا نداشتن آگاهی در این مورد، منجر به نارضایتی زوجین در آینده نشود .

نامزدی، آشنایی را عمیق تر می كند

زمانی كه دختر و پسر در چارچوب خانواده قدری باهم آشنا و مصمم به ازدواج شدند دوران نامزدی شروع می شود. دوران نامزدی با وعده ازدواج شروع و با عقد به پایان می رسد و حداقل خانواده دختر و پسر از آن آگاه هستند.

در این دوران تعهد افراد به یكدیگر زیادتر، ارتباطات بیشتر و شناخت ها عمیق تر شده و افراد خانواده، فامیل و دوستان در این رابطه وارد می شوند.

در این دوره می توانیم با نمونه ای از زندگی مشترك و آینده خود روبه رو شویم و درستی و نادرستی تصورات و ذهنیات خود را از یكدیگر ​ اصلاح كنیم.

بنا به گفته بهشتی به طور میانگین چهار تا شش ماه فرصت مناسبی است كه دختر و پسر و خانواده هایشان باهم آشنا شوند.

او تاكید می كند: این دوران نباید طولانی شود، چراكه یا موجب وابستگی كاذب و غیرمنطقی شده​ یا اغلب موجب دلزدگی می گردد بنابراین اگر خانواده ها در این مدت شش ماه متوجه شدید

​نظرها و اعتقاداتشان از هم دور است باید هرچه زودتر قبل از هرگونه وابستگی عاطفی بین دختر و پسر به این دوران خاتمه دهند.

برخی افراد بر این باورند كه شش ماه فرصت بسیار كوتاهی برای شناخت شخصیت واقعی افراد است، اما روان شناسان می گویند: چه تضمینی وجود دارد كه پس از یك سال یا بیشتر شناخت طرفین از هم كامل شود.

گاهی گذر زمان چیزی را عوض نكرده و فقط وابستگی عاطفی كاذب به وجود می آورد. نوعی وابستگی كه موجب نادیده گرفتن تضادها و تفاوت های شخصیتی دو طرف خواهد شد.

ترس از نامزدی ممنوع

برخی خانواده ها با این عقیده كه چون نامزدی رسمیت ندارد و ممكن است پسر، دختر را رها كند یا اسم روی دختر بماند، دوران نامزدی را به بعد از عقد رسمی موكول كرده و این دوران را درفاصله بین عقد و عروسی قرار می دهند،

اما حسین بهشتی با بیان نادرست بودن این عقیده می گوید: شناختی كه در دوره آشنایی، نامزدی یا عقد به دست می آید با یكدیگر متفاوت بوده و باید برای داشتن یك ازدواج موفق هركدام از این مراحل را در مدت زمان توصیه شده طی كرد.

در واقع شناخت های عمیقی كه در دوران نامزدی تجربه می شود برای دختر و پسر این فرصت و امكان را فراهم می كند كه اگر متوجه نبود تفاهم یا تضادی در یكدیگر شدند قبل از وقوع عقد و وارد شدن نام آنها

در شناسنامه یكدیگر، وعده ازدواج را منتفی كنند. نامزدی یك فرصت است و نباید از این فرصت ترسید. هزینه های عاطفی، اقتصادی و اجتماعی جدایی در نامزدی بسیار كمتر از جدایی پس از عقد است.

حدود نظارت در دوران نامزدی

دوران نامزدی باید با نظارت همان افرادی كه از نامزدی باخبرند یعنی پدر و مادر دو طرف صورت گیرد. مهم ترین حریم نامزدی رابطه جنسی است كه اگر برقرار شود فضای نامزدی از حالت طبیعی خارج و جدایی سخت می شود.

بهشتی با اشاره به این كه در این دوران نباید هیچ گونه ارتباط جسمانی و پنهانی برقرار شود، می افزاید: در دوران نامزدی دختر و پسر تحت نظر و با توافق خانواده ها با حفظ ادب و مراعات ارزش های اخلاقی می توانند با خانواده های یكدیگر رفت و آمد كرده و در حد و مرز مشخصی با هم صحبت كنند یا بیرون بروند تا یكدیگر را بشناسند.

این كارشناس دینی می افزاید: در این دوران به جای ایجاد روابط احساسی و هیجانی باید به تحلیل ملاك های اصلی زندگی پرداخت و از نظرات یكدیگر باخبر

شد.

از مشاور ازدواج كمك بگیرید

مشاوره با كارشناسان دینی، دختر و پسر را به وظایف شرعی خود در قبال همسر و فرزند در طول زندگی مشترك آگاه می کند و شركت در كلاس های آموزشی ازدواج می تواند زوجین را در برقراری یك ارتباط عاطفی و روابط صحیح زناشویی هدایت كند.

به گفته كارشناس صاحب نظر گفت وگو در مورد سنجش میزان تمایلات جنسی در دوران نامزدی به منظور جلوگیری از نارضایتی جنسی پس از ازدواج نه تنها جایز نیست، بلكه ملاك درستی برای سنجش تمایلات نخواهد بود.

دختر و پسری كه هنوز وارد زندگی زناشویی نشده اند و تجربه و شناخت كاملی از تمایلات جسمی، جنسی و عاطفی خود ندارند، نمی توانند در مورد میزان یا شدت این نوع تمایلات تصمیم گیری كنند. در این زمینه مراجعه به كلاس های آموزشی و مشاوران خانواده كارساز خواهد بود.