شما هم باید شکست عشقی بخورید!

[bOoOoOy]

بیشتر شکست های عشقی در روابطی رخ می دهد که از نوع اول هستند؛ یعنی عشق آتشین دوران نوجوانی که طرفین شکل آرمانی طرف مقابل را دوست دارند و وقتی با شکل واقعی او مواجه می شوند، رابطه را قطع می کنند

عشق هایی که بالغانه شروع می شوند، حتی اگر خوب ادامه پیدا کنند، می توانند بالغانه تمام شوند و این از نظر من شکست تلقی نمی شود. بیشتر شکست های عشقی در روابطی رخ می دهد که از نوع اول هستند؛ یعنی عشق آتشین دوران نوجوانی که طرفین شکل آرمانی طرف مقابل را دوست دارند و وقتی با شکل واقعی او مواجه می شوند، رابطه را قطع می کنند و دوره سوگواری شروع می شود که نام آن شکست عشقی است.

باید شکست عشقی را تجربه کنید!

البته گاهی این اتفاق در روابط بالغانه هم می افتد، یعنی آدمی دیگری را واقعا بالغانه دوست دارد ولی طرف مقابل دیگر او را دوست ندارد یا دلش جای دیگری است. قطع چنین رابطه ای هم به طور طبیعی احساس شکست را در فرد ایجاد می کند. از نظر روان پزشکان اگر کسی بخواهد ازدواج کند، باید 3 مرحله بلوغ را طی کرده باشد؛ بلوغ جنسی، بلوغ فکری (که معمولا در 23-22 سالگی رخ می دهد) و بلوغ عاطفی (که در دنیای جدید در دختران در 27 سالگی و در پسران بین 3?-?0 سالگی شکل می گیرد).

برای اینکه آدم ها به بلوغ عاطفی برسند، باید حتما شکست عشقی را تجربه کنند. کسانی که این تجربه را نداشته اند، ممکن است به بلوغ لازم برای زندگی نرسیده باشند. در قدیم سیستم سنتی چارچوبی را فراهم می کرد که تکلیف زن و شوهرها در آن معلوم بود و بر مبنای این چارچوب و نظام سنتی حرکت می کردند و خیلی در تکالیفشان ابهام وجود نداشت اما در سال های اخیر، ما از چارچوب های سنتی فاصله گرفته ایم و دیگر تعریف واحدی وجود ندارد.

خیلی از کسانی که با این تجربه به روان پزشکان مراجعه می کنند، دنبال راه درمان می گردند ولی متاسفانه یا خوشبختانه هیچ راه حل و درمانی غیر از گذشت زمان ندارد چون واکنش کاملا طبیعی انسانی است در مقابل چیزی که از دست داده است. من این دوره را به پوست انداختن تعبیر می کنم زیرا در آن هم درد وجود دارد و هم بزرگ شدن؛ دردی است توام با بلوغ.

در اولین شکست عاطفی معمولا دوره سوگ حتی تا 6 ماه هم ادامه پیدا می کند ولی به طور معمول 3-2ماهه به پایان می رسد. نکته بسیار مهم این است که تا به حال هیچ کس از این شکست عاطفی و سوگ پس از آن نمرده است اما خیلی از افرادی که می ترسند وارد این دوره سوگ شوند و هرگونه رابطه ای را تحمل می کنند، این نکته را نمی دانند. حتی متوجه نیستند ورود به چنین دوره ای، فقط تخریب روان را در پی ندارد و منافع زیادی برای بلوغشان در آینده خواهدداشت.

ممنوعیت های سوگ عاطفی

اینکه در این دوره چه کارهایی انجام نشود خیلی مهم است. خیلی اعتیادها ممکن است در دوره سوگ شروع شود یا فرد نخواهد با درد آن مواجه شود و پناه ببرد به قرص های مخدر و آرام بخش ها. پیامد چنین رفتارهایی این است؛ آدمی که باید صبر می کرد تا دوره طبیعی سوگ سپری شود، معتاد شده است!

این آدم ها فکر می کنند عاشق هستند ولی وادار کردن طرف مقابل به چیزی که دلش نمی خواهد، فرسنگ ها با عشق فاصله دارد. واکنش دیگری که در این سال ها می بینیم و نوعی ناهنجاری محسوب می شود، پدیده هایی مثل برخورد خشونت آمیز بعد از شکست عاطفی یا حتی اسیدپاشی است.

کسانی که حتی چنین چیزی از ذهنشان می گذرد، یقینا باید بدانند فقط عاشق خودشان هستند و هیچ عشقی به طرف مقابل ندارند. در هیچ عشقی، هیچ عاشقی حتی یک ثانیه به این فکر نمی کند که می تواند به معشوقش صدمه بزند؛ چه برسد به اینکه با اقدامی سال ها او را از زندگی عادی محروم کند.

تولد دوباره

فردی که سوگ را می پذیرد، دردش را تحمل می کند و به صورت طبیعی دوره شکست عاطفی را طی می کند، با آنچه قبلا بوده خیلی تفاوت دارد، در اغلب موارد انگار موجود جدیدی متولد شده؛ انسانی با بینش و تفکر جدید و بلوغ بسیار زیادی که طی این چند ماه، هم از درد کشیدن کسب کرده و هم از فکر کردن درباره رفتارهای خودش و چیزهایی که دوست داشته در رابطه اش باشد و نبوده و چیزهایی که دوست نداشته. پس لزوما شکست عشقی چیز بدی نیست و در بسیاری موارد باعث بزرگ تر شدن آدم ها می شود. مهم این است که چه رفتاری بعد از شکست عشقی و دوره سوگ پس از آن داشته باشیم.

سوگ طولانی

اگر کسی نتوانست به صورت طبیعی این دوره را بگذراند و دوره سوگش بیش از 6 ماه طول کشید، باید حتما به روانکاو مراجعه کند چون این نوع سوگ های طول کشیده خیلی وقت ها فقط سوگ نیستند و حس های دیگری هم وجود دارند که یا باعث می شوند این سوگ طولانی شود یا ناخودآگاه فرد ناکامی ها و سختی های دیگر زندگی را به این سوگ چسبانده است. گاهی هم اشتغال ذهنی طولانی مدت با یک فرد یا رابطه از دست رفته، یک واکنش دفاعی است و فرد از آن استفاده می کند تا به چیزهای دردناک مهم تر زندگی اش مثل شکست تحصیلی فکر نکند. چنین افرادی ناخودآگاه ذهن خود را با این سوگ مشغول می کنند چون دردش کمتر از چیزهای دیگر مثل مسوولیت نپذیرفتن در زندگی، کار نکردن، تحصیل نکردن و زیر بار تعهدات نرفتن است. آنها ناخودآگاه ترجیح می دهند ذهنشان را مدت طولانی درگیر دختر یا پسری کنند تا به موضوعات مهم و اساسی بپردازند و چنین اشخاصی حتما باید به روان پزشک مراجعه کنند تا ریشه های مشکلشان پیدا شود.