یک دقیقه سکوت یا یک عمر سکوت؟!

[ابراهیم هادی]

یک دقیقه سکوت یا یک عمر سکوت؟!
«یک دقیقه سکوت برای کودکان مظلوم غزه»، «یک دقیقه سکوت برای جان باختگان سانحه‌ی هوایی» و مانند آن جملاتی است که این روزها به وفور شنیده می‌شود؛ رفتاری بیگانه با فرهنگ ما که به برکت سیمای اسلامی می‌رود فرهنگ جا افتاده‌ای در جامعه شود ...

وقتی سخن از تقلید به میان می‌آید عده‌ای یقه چاک زده و فریاد به آسمان می‌رسانند که این چه مضحکه‌ و داستانی است؟ کرامت انسانی چه می‌شود؟ مگر ما خود نمی‌توانیم بیندیشیم و فکر کنیم؛ آنچه رواست بیابیم و به آن عمل کنیم؟ که شما سخن از تقلید می‌گویید. این سخن هم که مراد از تقلید در احکام و فروع دین از باب رجوع جاهل به عالم یا همان پرسش از متخصص است نیز برای عده‌ای از این افراد قابل قبول است و برخی دیگر همچنان نگران فهم و شعور جامعه انسانی‌اند و از پذیرش این پاسخ معقول سرباز می‌زنند؛ اما معلوم نیست چرا وقتی سخن از غرب و رفتار غربیان که ‌می‌شود به یکباره همه چیز عوض شده، فهم و شعور انسانی تخته می‌شود و تقلید رفتار آنها می‌شود عین عقل و شعور بی‌آنکه ذره‌ای در سود و زیان آن اندیشه شود.
«یک دقیقه سکوت» از این نوع رفتارهاست که رواج جانانه‌‌ای در میان عده‌ای پیدا کرده است؛ به ویژه در این روزهای اخیر: «یک دقیقه سکوت برای کودکان مظلوم غزه»، «یک دقیقه سکوت برای جان باختگان سانحه‌ی هوایی» و مانند آن جملاتی است که این روزها به وفور شنیده می‌شود؛ رفتاری بیگانه با فرهنگ ما که به برکت سیمای اسلامی می‌رود فرهنگ جا افتاده‌ای در جامعه شود و اگر خدا بخواهد ما نیز همکلاس مردمی شویم که آن سوی مرزها زندگی می‌کنند و جالب اینکه دیگر کسی نگران فهم و شعور انسانی نیست.
دیگر از آن کسانی که برای عقل و شعور انسانی یقه چاک می‌زدند صدایی شنیده نمی‌شود؛ چرا که سکوت آنها در برابر این رفتارهای وارداتی بیش از یک دقیقه بلکه سالها طول می‌کشد. شاید برای این باشد اگر کاری در آمریکا و اروپا انجام شد همین دلیل بر آن است که آن کار درست است و تقلید آن نیز می‌شود واجب و دیگر نباید از چند و چون آن پرسید که اگر پرسیدیم می‌شویم متحجر و غیر به روز.
فکرش را کنید اگر این فرهنگ حسابی جا بیفتد و فراگیر شود باید انتظار داشت مردم بر سر مزار عزیز از دست رفته‌ای جمع شوند و اعلام کنند: یک دقیقه سکوت و بعد بفرمایید برای صرف ناهار! یا اعلام کنند: مردم برای دفاع از مردم بی‌دفاع فلسطین جمع شوند تا یک دقیقه سکوت کنیم! که اگر این شود بدا به حال آن عزیز از دست رفته که از حمد و سوره‌ و دعایی محروم ماند و خوشا به حال اسرائیل و آمریکا که از نفرین و شعارهای بر علیه در امان ماندند.
دیگر از آن کسانی که برای عقل و شعور انسانی یقه چاک می‌زدند صدایی شنیده نمی‌شود؛ چرا که سکوت آنها در برابر این رفتارهای وارداتی بیش از یک دقیقه بلکه سالها طول می‌کشد. شاید برای این باشد اگر کاری در آمریکا و اروپا انجام شد همین دلیل بر آن است که آن کار درست است و تقلید آن نیز می‌شود واجب و دیگر نباید از چند و چون آن پرسید که اگر پرسیدیم می‌شویم متحجر و غیر به روز
اما خدا را شکر بسیارند کسانی که می‌پرسند: این «یک دقیقه سکوت» به چه معنا است؟ و چه فایده‌ای برای کسانی که برایشان سکوت می‌شود دارد؟
این سوال و نظایر آن برای این است که در نظر این مردم که خود دارای فرهنگ غنی اسلامی ایرانی هستند که در آن؛ حمد و سوره‌ای تقدیم می‌شود برای اهل قبور و فریاد دادخواهی برمی‌آید از جور ظالم و در دفاع از مظلوم این سکوتها هم مضحک‌اند و هم بی‌معنا.
جا دارد از رسانه‌های مروج این سکوتهای یک دقیقه‌ای به ویژه سیمای اسلامی و نیز مسئولان بلندپایه‌ی نظام اسلامی که با همراهی، به این فرهنگ دامن می‌زنند پرسیده شود که این سکوتها برای چیست؟ این لب فروبستن‌ها چه دردی از ما دوا می‌کند و چه سودی به حال آن عزیزان دارد؟
بهتر نیست به جای آنکه عنان کار را به دست مجری برنامه داده که او، مردم را دعوت به سکوت کند و مسئولان عزیز نیز به امر او لب فرو بندند، با تمسک به همان فرهنگ والای اسلامی و ایرانی خود اعلام کنیم:
«برای همدردی با مظلومان غزه یک دقیقه با صدای بلند همه با هم فریاد می‌زنیم: مرگ بر اسرائیل» یا «هدیه به روح عزیزان جان باخته در سانحه‌ی هوایی همه با هم حمد و سوره‌ای را قرائت می‌کنیم».
این سخنان پر اثر و معنا کجا و آن سکوت بی‌اثر و بی‌معنا کجا؟!