قهرمانی در ماراکانا شادی در برلین

[bOoOoOy]

۲۴ سال طول کشید. ۲۸۸ ماه. ۱۲۴۸ هفته. چیزی نزدیک به ربع قرن. آلمان ها سال ها صبر کردند تا چهارمین قهرمانی در جام جهانی را تجربه کنند تا چهارمین ستاره را روی لباس شان بدوزند؛ تا دوباره سلطان فوتبال جهان شوند. ژرمن ها در این سال ها بارها تا پای فینال آمدند اما به غیر از سال ۲۰۰۲ هرگز نتوانستند بازی در فینال را تجربه کنند. آنها صبورانه ایستادند و هیچ وقت دست از مبارزه نکشیدند. عاقبت هم مزد زحمات شان را در برزیل گرفتند و به مقام قهرمانی رسیدند.

برلین غرق در شور و شادی

ورزشگاه ماراکانا یکی از خاطره انگیز ترین ورزشگاه های جهان است. صحت این گفته را می توانید از جیجیا، بازیکن تیم ملی اروگوئه در سال ۱۹۵۰ بپرسید. همان بازیکنی که گل دوم اروگوئه را به برزیل زد و رویای یک ملت را از بین برد. یکشنبه شب هم ماراکانا بعد از ۶۴ سال کانون توجه همه فوتبال دوستان بود. میلیون ها و شاید میلیاردها انسان بازی فینال را مستقیم از ریو تماشا کردند و یک ماه جشن فوتبالی را به پایان بردند. اما بدون شک احساس هیچ هوادار فوتبالی به پای مردم آلمان نمی رسد. همان ها که به خیابان های برلین و دیگر شهرهای این کشور صنعتی آمده بودند تا با همدیگر و از طریق تلویزیون های بزرگ نصب شده در میادین بزرگ، بازی را ببیند. آلمان ها شعارهای خاصی برای حمایت از مانشافت (لقب تیم ملی آلمان) دارند. شعارهایی که بامداد دیروز در کوچه های برلین فریاد می کشید. در خیابان های عریض و تمیز آن. در میادین و محله های اصلی شهر. به ویژه در محله «دروازه براندنبورگ». دروازه یی که یکشنبه شب دوباره بدل به نماد همبستگی ملت آلمان شد. براندنبورگ یکی از بناهای تاریخی مهم آلمان در برلین است و امروزه به عنوان سمبل اتحاد این کشور به حساب می آید؛ هرچند در دوران جنگ سرد نماد جدایی آلمان شرقی و غربی بود. طبق گزارش های رسیده از شهر برلین، مردم پایتخت آلمان از ساعت ها قبل از بازی خود را به این دروازه تاریخی رسانده بودند تا تماشاگر یک بازی تاریخی باشند. گزارش ها حاکی از آن است که چیزی حدود ۲۰۰ هزار نفر در دروازه براندنبورگ جمع شده بودند و یک صدا فریاد «داچلند داچلند» سر می دادند. آنها می خواستند تاریخ را رقم بزنند و فینال ۱۹۹۰ را تکرار کنند. فینالی که در رم ایتالیا برگزار شده بود و شاگردان بکن باوئر توانسته بودند با یک گل از سد همین تیم ملی آرژانتین بگذرند. در پایان بازی شاگردان لو دقیقا همین کار را کردند و با یک گل از سد یاران مسی گذشتند. گلی که توسط گوتسه، یار تعویضی آلمان به دست آمد و مردم برلین را به هوا فرستاد. آنها تا ساعت ها بعد از پایان بازی هم در خیابان های برلین ماندند و با نوشیدن نوشیدنی های معروف شان به جشن و پایکوبی پرداختند. آلمانی ها حالا خوشحال ترین مردم دنیا هستند. آنها دوباره تاج فوتبال را روی سرشان گذاشته اند و جام قهرمانی را به برلین آورده اند. برلین حالا خود را برای استقبالی ویژه آماده می کند. استقبال از تیم قهرمان دنیا. استقبال از یواخیم لو. مردی که تاثیرش بر فوتبال آلمان در دهه گذشته بی بدیل بوده است. او سه بار تیم آلمان را به نیمه نهایی رسانده (دو بار به عنوان سرمربی و یک بار به عنوان دستیار یورگن کلینزمن) و حالا مانشافت را برای چهارمین بار به مقام قهرمانی رساند. لو حالا موفق تر از همیشه است. حتی موفق تر از مربیان معروفی مانند یورگن کلینزمن. این را مردم آلمان هم به خوبی می دانند. به خاطر همین از الان در پی استقبالی جاودانه از شواین اشتایگر و یارانش هستند. برلین حالا متحد تر از همیشه است. این اولین قهرمانی آلمان در عصر جدید است. عصری که دیگر خبری از آلمان غربی و شرقی نیست و برلین یکپارچه تر از همیشه است. درست مانند تیم ملی آلمان. تیمی که به معنای واقعی «تیم» بود و «تیم ورک» خوبی داشت. حالا دیگر خبری از فوتبال ماشینی نیست. مانشافت طراوت عجیبی پیدا کرده. دقیقا مانند اقتصاد کشور آلمان که حتی از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ هم جان سالم به در برد. فوتبال، اقتصاد، سیاست و جامعه در کشور آلمان بدجوری به هم گره خورده است. شاید به همین خاطر است که آنجلا مرکل از برلین به ریو می رود تا شاهد بازی فینال باشد. شاهد درخشش مردان کشورش در صحنه های جهانی.