سایه شوم مصدومیت

[bOoOoOy]

خطر مصدومیت همیشه یک ورزشکار را تهدید می کند و فرقی هم نمی کند که آن ورزشکار در چه سطحی مشغول فعالیت است؛ رقابت های قهرمانی کشور، مسابقات قاره ای، رقابت های قهرمانی جهان یا حتی آوردگاه بزرگی چون المپیک.

در همین جام جهانی ۲۰۱۴ ستاره های زیادی به دلیل آسیب دیدگی حسرت حضور در جشن برزیلی فوتبال به دلشان ماند. ستاره هایی که هر یک می توانستند سرنوشت جام را تغییر دهند.

روسیه اگر کاپیتان خود رومن شیرکوف را به دلیل آسیب دیدگی از دست نمی داد به آن وضع دچار نمی شد که در همان مرحله گروهی وداعی تلخ با جام داشته باشد. شوک بزرگ بر پیکر فرانسه هم وقتی وارد شد که خبر آمد فرانک ریبری نمی تواند تیم ملی کشورش را همراهی کند. او بدون شک امید اول فرانسه در جام جهانی محسوب می شد و مصدومیت او بدترین خبر ممکن برای دیدیه دشام بود. دشام بدشانس کلمنت گرنیر را هم قبل از جام به دلیل آسیب دیدگی از دست داد تا حسرت هایش پس از باخت خفیف به آلمان و نرسیدن به نیمه نهایی دوچندان شود.

کلمبیا هم گرچه یکی از تیم های شایسته جام جهانی بود اما این تیم با رادمل فالکائو، می توانست از این هم بهتر باشد، اما مصدومیت او از ناحیه لیگامنت خوزه پکرمن را ناچار کرد روی نام این مهاجم خط قرمز بکشد. یکی دیگر از بزرگ ترین غایبان جام جهانی بدون شک فالکائو مهاجم اول تیم کلمبیا بود.

برای ایتالیای پراندلی هم مصدومیت غیرمنتظره ریکاردو مونتولیوو کافی بود تا این تیم در همان مرحله گروهی وداعی دردناک با جام داشته باشد. مونتولیوو در تفکرات پراندلی جایگاه ویژه ای داشت، اما فقط یک هفته قبل از شروع جام جهانی در جریان تساوی بدون گل تیمش مقابل ایرلند بشدت آسیب دید و جام جهانی را از دست داد.

اسپانیا هم اگر چه فقط سایه ای از آن تیم قهرمان چهار سال پیش بود اما شاید اگر ویکتور والدس را به جای ایکر کاسیاس در درون دروازه داشت اینچنین مفتضحانه از مرحله گروهی کنار نمی رفت. اما مصدومیت دردناک والدس در دیدار مقابل سلتاویگو نه تنها خداحافظی او از بارسلونا را غم انگیز کرد که جام جهانی را نیز برای او به باد داد.

نیکو کرانچار در تیم ملی کرواسی، کوین استروتمن و رافائل فن در فارت برای تیم ملی هلند و تئو وولکات در تیم ملی انگلیس هم دیگر مهره های ارزشمندی بودند که جام جهانی را به دلیل آسیب دیدگی از دست دادند. اما البته بزرگ تر و تاثیرگذارتر از همه اینها نیمار، بود که مصدومیتش از ناحیه کمر، کمر یک کشور را شکست.

برزیلی ها تا همیشه با یادآوری نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ ناراحت خواهند شد اما صحنه ای که برای آنها ناراحت کننده تر است، بدون شک نه لحظه شادی آلمان ها پس از هر بار گلزنی به برزیل که لحظه برخورد شدید خوان کامیلو زونیگا با نیمار است. لحظه ای که با شکستن مهره کمر برزیل، کمر تیم ملی برزیل و میلیون ها فوتبالدوست این کشور شکست. نیمار فقط دو سانتی متر با فلج شدن فاصله داشت؛ اتفاقی که اگر رخ می داد همه فوتبال را به سوگ خود می نشاند.

قوزکی که فان باستن را به خانه فرستاد

پیش تر زمانی که مارکو فان باستن، اسطوره فوتبال هلند به دلیل آسیب دیدگی، وداعی زودهنگام با دنیای فوتبال داشت، خیلی ها به خاطرش اشک ریختند.

ورزشگاه المپیک مونیخ هرگز نمی تواند روز شنبه بیست و پنجم ژوئن ۱۹۸۸ را به دست فراموشی بسپارد. روزی که فان باستن از بسته ترین زاویه ممکن دروازه رنات داسایوف را باز کرد تا آن شاهکار بعد از گل دیه گو مارادونا در جام جهانی ۸۶ دومین گل قرن نام بگیرد؛ گلی که هنوز مجذوب کننده ترین نوستالژی روزهای پایانی دهه ۸۰ به حساب می آید.

حتی خود مارکو سال ها بعد وقتی خاطرات دیدار با شوروی را مرور می کرد، اعتقاد داشت اگر ده بار دیگر هم سعی کند چنین گلی به ثمر برساند، هرگز موفق به انجامش نخواهد شد. شاید اگر مارکو متعلق به یکی از سرزمین های آمریکای لاتین بود مردم بر این اذعان داشتند که «فرشته مقدس» روی پای او نشسته تا این گل سوسیالیست های شوروی را نابود کند. ولی خب، او نه قدیس هلندی ها بود و نه خودش تمایلی داشت به حماسه سازی دست بزند. تنها چیزی که با شنیدن نام فان باستن افسوس برانگیز می شود، این است که او خیلی زود به دلیل آن مصدومیت لعنتی که برای زانوهایش اتفاق افتاد از فوتبال خداحافظی کرد.

فوتبالدوستان قدیمی لاله های نارنجی را با آری هان، تئو دی یانگ، رنه واندر کرکوف، جان نیسکنز، جانی رپ، رود کرول، ویم ینسن، ویلی واندر کروف، راب رنزنبرگ و یوهان کرایف می شناسند. نسل جدید هواداران هلندی هم کسانی هستند که با دیدن بازی های مارک فن بومل، درک کویت، رافائل فان در فارت، نایجل دی یانگ، روبین فان پرسی، وسلی اسنایدر و آرین روبن طرفدار این تیم نارنجی پوش شدند. اما هلند تنها قهرمانی تاریخش را زمانی به دست آورد که رودگولیت، فرانک ریکارد و البته بالاتر از آنها مارکو فان باستن را در ترکیب خود داشت؛ جام ملت های اروپا ۱۹۸۸، جایی که فان باسن با زدن ۵ گل خودش هم آقای گل اروپا شد. در سال های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ هم افتخارآفرینی های فان باسن با پیراهن میلان ادامه پیدا کرد، زمانی که آنها دو سال متوالی قهرمان جام باشگاه های اروپا و جام باشگاه های جهان شدند. اما فان باستن سال ۱۹۹۳، درحالی که فقط ۲۹ سال داشت به دلیل آسیب دیدگی از ناحیه قوزک پا، برای همیشه مجبور به خداحافظی با دنیای توپ گرد شد تا نامش به عنوان بزرگ ترین ستاره ای که آسیب دیدگی به عمر فوتبالش خاتمه داد، در تاریخ ثبت شود.

هفده سال بعد از آن خداحافظی تلخ بود که اسطوره فوتبال هلند به وین رونی، مهاجم انگلیسی باشگاه یونایتد هشدار داد بازی کردن با پای مصدوم در حقیقت ریسک بزرگی است که او درباره زندگی فوتبالی اش انجام می دهد.

اتفاقا رونی هم اولین آسیب دیدگی جدی دوران فوتبالش را از ناحیه قوزک پا تجربه کرد، اما آسیب دیدگی فان باستن برای و شانسی برای بازگشت به فوتبال باقی نگذاشت.

رونالدو و زانویی دردسرساز

بعد از مارکو فان باستن، بی شک بزرگترین فوتبالیستی که سال های زیادی از دوران فوتبالش را با آسیب دیدگی سپری کرد، رونالدو لوییز نازاریو دلیما بود. اسطوره شماره ۹ فوتبال برزیل که اگر آسیب دیدگی زانو مجالش می داد حتی می توانست بهترین فوتبالیست تاریخ لقب بگیرد.

رونالدو یکی از با استعدادترین و ماندگارترین فوتبالیست های دنیاست که تا امروز نامشان در کتاب تاریخ فوتبال ثبت شده، او که فوتبال را از باشگاه های محلی ریو آغاز کرد خیلی زود توانست پله های ترقی را بپیماید. او در حالی که فقط ۱۷ سال داشت در سال ۱۹۹۴ اولین جام جهانی فوتبال حرفه ای خود را هرچند به عنوان یک نیمکت نشین، اما با قهرمانی تجربه کرد و پس از آن در سال های ۹۶ و ۹۷ توانست توپ طلای بهترین بازیکن جهان را تصاحب کند. اما فراز و نشیب های زندگی فوتبالی رونالدو از سال ۹۸ آغاز شد؛ زمانی که در فینال جام جهانی نتوانست نمایشی قابل دفاع در مقابل فرانسه داشته باشد. چند ماه بعد جدی ترین مصدومیت رونالدو با پارگی رباط زانو در یکی از بازی های اینتر در سری A ایتالیا اتفاق افتاد. مصدومیتی که دو سال او را از میادین فوتبال دور کرد.

هرچند رونالدو بازگشت خوبی به فوتبال داشت و توانست برزیل را قهرمان جام جهانی ۲۰۰۲ کند اما پس از آن با پیراهن رئال مادرید هم بارها مصدوم شد تا به خاطر همین خانه نشینی ها اضافه وزن پیدا کند. او که به دلیل تسلط فوق العاده بر توپ، لقب مریخی به خود گرفته بود سال های زیادی از عمر فوتبالی اش را به دلیل مصدومیت از تاحیه زانو از دست داد تا این که در تاریخ چهاردهم فوریه سال ۲۰۱۱ میلادی در یک کنفرانس مطبوعاتی خداحافظی خود از دنیای فوتبال را اعلام کرد.