بازی آنلاین
آپلود عکس
14-07-2012، 11:37
به نام خدا
با سلام
کیانگ -5 یا کیانگجی -5 ( به اختصار Q-5) با نام صادراتی A-5 که در ناتو با نام Fantan شناخته میشود، هواپیمای تک سرنشین ، دوموتوره و مافوق صوتی است که با هدف پشتیبانی نزدیک هوایی (close air support) و ممانعت کننده هوایی(air interdiction ) توسط صنایع هواپیما سازی هونگدو واقع در نانچانگ طراحی و ساخته شده است. این هواپیما اولین پرواز خود را در چهار ژوئن سال 1965 انجام داد و در سال 1970 رسما معرفی شد.کیانگ -5 پس از تولید انبود در اختیار نیروی هوایی و واحدهای هوایی نیروی دریایی ارتش آزادی بخش خلق قرار گرفت. لازم به ذکر است که ارتش چین به دنبال جایگزین مناسبی برای جنگنده کیانگ -5 است که از طراحی قدیمی بهره میبرد اما تا کنون به نتیجه ای نرسیده و صرفا به روز رسانی هایی در زمینه آویونیک و تسلیحات مورد استفاده کیانگ -5 انجام داده است تا این هواپیما با افزایش قابلیت های رزمی همچنان در خدمت باقی بماند.
طراحی کیانگ 5 بر پایه طرح جنگنده جیان 6 ( کپی چینی جنگنده میگ 19) صورت گرفته با این تفاوت که کیانگ -5 از دماغه ای کشیده برخوردار است و ورودی هوای موتور های آن به کناره بدنه منتقل شده است. کیانگ 5 به نسبت جیان 6 از وزن بیشتر( تا میزان 1360 کیلوگرم) ، مانورپذیری کمتر ، سقف پروازی پایین تر و سرعت کمتری( تا میزان 0.23 ماخ) برخوردار است. علاوه بر این کیانگ 5 برای برخاست و فرود به باند طولانی تری نیاز دارد .Q-5 از دماغه ای با طراحی رو به پایین بهره میبرد تا دید کافی برای خلبان فراهم شود علاوه بر این کابین و مخازن سوخت داخلی آن از حفاظت زرهی برخوردارند. این هواپیما دارای دو دستگاه پیشرانه توربوجت مدل 6WP- است که در قسمت خروجی خود به دو نازل هیدرولیکی مجهز هستند. هر کدام از پیشرانه های 6WP- توانی برابر 25.5 کیلونیوتن در حالت خشک و 31.87 کیلو نیوتن در حالت پس سوز دارند .Q-5 به قطب نمای رادیویی ، ارتفاع سنج رادیویی و سیستم هدفگیری اپتیکال مجهز است علاوه بر این هواپیما دارای صندلی های پرتاب شونده مشابه صندلی های پرتاب شونده جیان 6 است که خروج اضطراری از هواپیما در سرعت های مابین 250 تا 850 کیلومتر را فراهم میکند. شعاع عملیاتی کیانگ 5 بسته به میزان حمل تسلیحات و همچنین مخازن سوخت نصب شده از 400 تا 600 کیلومتر متغیر است. اما مدل های این هواپیما :
Q-5A (بمب افکن اتمی)
نمونه تغییر یافته کیانگ 5 است که به منظور حمل و پرتاب بمب گداختی (هیدروژنی) KuangBiao 1 ساخته شده است. به منظور حمل بمب هیدروژنی تغییراتی در بدنه این هواپیما ایجاد شده که حذف جایگاه های نصب تسلیحات بر روی بال ها ، ایجاد یک جایگاه نیمه داخلی تسلیحات در وسط بدنه (جایگاه نیمه داخلی بدین معنی است که نیمی از بمب در بیرون از بدنه و نیم دیگر آن به همراه سیستم پرتاب در داخل بدنه قرار میگیرد) ، افزایش گنجایش مخازن سوخت داخلی به میزان 2155 لیتر و افزایش گنجایش مخازن سوخت خارجی تا 1560 لیتر را شامل میشود. کیانگ 5A به سیستم کنترل جنگ افزار اتمی ساخت صنایع (124) و سیستم هدفگیری اپتیکال ساخت صنایع (5714) مجهز است . این هواپیما برای پرتاب بمب از تکنیک loft bombing بهره میگیرد . بمباران با این تکنیک (كه گاهي اوقات به آن Toss bombing نیز ميگويند) روش خاصی از بمباران است كه در آن هواپيماي بمباران كننده به سمت بالا اوج ميگيرد و سپس بمبهاي خود را رها ميكند. اين امر به بمبها، شتاب پيشبرنده بيشتری ميبخشد. اگر چه اين روش، روشي در جهت عكس بمباران به شكل شيرجه ميباشد كه در آن هواپيما به سمت پائين سرازير ميشود تا بر روی اهداف مورد نظر خود، نشانهگيری نمايد. بمباران به روش Toss (يا Loft) اغلب با شيرجهای كوتاه به سمت پائين آغاز ميشود تا هواپيمای بمبافكن به راحتي قادر باشد دماغهء خود را بالا برده و عمل رهاسازي بمبها را انجام دهد. اين امر، باعث افزايش انرژی جنبشی بمب و هواپيما ميشود، بنابراين به هواپيما كمک ميكند تا ارتفاع صحيح خود را مجددن كسب نمايد. بمباران به روش Toss، اغلب در ارتفاعات پست انجام ميشود و این به هواپیما امکان میدهد تا حتی المکان از دید رادارها پنهان بماند.عمل رهاسازی بمب در این روش اغلب بين زاويه 45 تا 90 درجه نسبت به سطح افق انجام ميشود. اين امر سبب ميشود بمب، همانند يک توپ پرانرژی، به سمت مقابل پرتاب شود.
اولین عملیات پرتاب آزمایشی بمب توسط کیانگ 5A با شماره سریال 11264 در 30 دسامبر سال 1970 و به خلبانی یانگ گوا شیانگ انجام شد. در این آزمایش هواپیما به محدوده رها سازی بمب رسیده اما موفق به پرتاب رها سازی نشد . پس از اولین تلاش ناموفق ، خلبان دو بار نسبت به جداسازی اضطراری بمب اقدام کرد که هیچ کدام حاصلی در بر نداشت. پس از شکست در اولین عملیات رها سازی آزمایشی بمب مجددا عملیات رها سازی در 7 ژانویه سال 1972 صورت گرفت که اینبار موفقیت آمیز بوده و بمب با به محدوده تعیین شده اصابت کرد.
Q-5B (اژدر افکن)
در سال 1965 صنایع هواپیماسازی هونگدو کار بر روی ساخت نمونه دریایی گیانگ 5 را آغاز کرد و پس از مدتی سه نمونه آزمایش از آن را به ساخت رساند. پس از طی آزمایشات مختلف و تایید قابلیت ها سرانجام در سال 1968 نیروی دریایی ارتش آزادی بخش خلق چین طرح ساخت و توسعه کیانگB 5 را به تصویب رساند. این هواپیما از طراحی جدید دماغه و برخی بخش های بدنه به منظور ارتقای عملکرد آیرودینامیکی ، گنجایش بیشتر مخازن سوخت داخلی ، رادار جیا-13 ، رادار ناوبری داپلر ، سیستم خلبان خودکار 4 KJ- ، تجهیزات اپتیکال 45 .No و دو دستگاه پیشرانه توربوجت WP-6A با حداکثر توان 36.8 کیلونیوتن در حالت پس سوز برخوردار است. کیانگ 5B از قابلیت حمل دو اژدر و یا بمب های سقوط آزاد 1000 تا 1500 کیلوگرمی برخوردار است و با توجه به افزایش وزن ارابه های فرود آن نیز تقویت شده است. این هواپیما اولین پرواز خود را در سال 1970 انجام داد اما به دلیل روند آهسته توسعه اویونیک ، پروژه ساخت و توسعه آن در سال 1979 به صورت کامل لغو شد و تنها شش نمونه از آن به نیروی دریایی تحویل شد.
Q-5B (حامل موشک ضد کشتی)
نمونه حامل موشک ضد کشتی در اواخر سال 1970 به منظور جایگزینی با نمونه اصلی اژدر افکن ساخته شد.این هواپیما مجهز به رادار کنترل آتش تایپ 317A ، از قابلیت حمل و به کارگیری دو فروند موشک ضد کشتی YJ-81 برخوردار بود. پروژه ساخت این هواپیما با توجه به برآورده نکردن خواسته های نیروی دریایی لغو شد.
Q-5I/IA/II and A-5B
در سال 1977 صنایع هواپیما سازی هونگدو(واقع در نانچانگ) توسعه و بهبود قابلیت های کیانگ 5 را در دستور کار خود قرار داد. اولین نمونه توسعه یافته با نام Q-5I به ساخت رسید . این هواپیما از مخازن سوخت داخلی با گنجایش بیشتر ، چهار جایگاه حمل تسلیحات در زیر بال ها با قابلیت حمل بمب های 250 کیلوگرمی ، پیشرانه توربوجت WP-6AIII با حداکثر توان 29.4 کیلونیوتن در حالت خشک و 36.8 کیلونیوتن در حالت پسوز ، ارابه فرود تقویت شده ، صندلی پرتاب شونده Type-I ، تجهیزات بقا در دریا و سیستم های ارتباطی جدید برخوردار است. Q-5I اولین پرواز خود را در ماه اوت سال 1979 انجام داد و تا سال 1980 پنج نمونه آزمایشی دیگر از آن ساخته شد .با انجام آزمایشات پروازی ، افزایش 26 درصدی برد عملیاتی و بهبود 35 درصدی عملکرد پروازی در ارتفاع پست هواپیمای Q-5I نسبت به نمونه های اولیه مشخص شد. همچنین این مدل از کیانگ برای فرود و برخاست به باند کوتاه تری نیاز دارد و نرخ صعود و حداکثر سرعت آن نیز بیشتر است. در دسامبر سال 1983 پس از طی مراحل آزمایش و بررسی ، طرح نهایی این هواپیما مورد تایید قرار گرفت.
فاز بعدی توسعه Q-5I ، بهبود تجهیزات اویونیکی از جمله گیرنده هشدار دهنده راداری ، نصب پرتابگر چف ، سیستم هدفگیری جدید و قابلیت سوخت گیری تحت فشار را شامل میشود. نمونه جدید که از قابلیت حمل و استفاده بمب های سقوط آزاد و انواع راکت برخودار بود Q-5IA نام گرفت. طرح نهایی این هواپیما در سال 1985 تایید شد.بعدها نمونه دیگری از Q-5I ساخته شد که از قابلیت های بهبود یافته و تغییراتی در طراحی برخوردار بود. این هواپیما Q-5II نام گرفت. بنا برگفته برخی منابع این هواپیما به کره شمالی صادر شده است.
(Q-5III (A-5C
این مدل نتیجه توسعه Q-5IA است که به منظور صادرات ساخته شده است. نمونه مجهز به تجهیزات غربی این هواپیما تحت نام A-5C شناخته میشود. اولین مشتری خارجی این هواپیما کشور پاسکتان است که در آوریل سال 1981 تعدادی از آن را سفارش داد. Q-5III اولین پرواز خود را در هفتم دسامبر سال 1982 انجام داد و تا ژانویه سال 1983 تمامی مراحل آزمایش را پشت سرگذاشت.تحویل اولین مجموعه از این هواپیما نیز در ماه مارس سال 1983 آغاز شد. نمونه A-5C سفارش داده شده توسط پاکستان ، اویونیک غربی ، صندلی های پرتاب شونده مارتین بیکر و جایگاه های حمل تسلیحات متناسب با موشک های غربی نظیر ماژیک فرانسوی و سایدوایندر آمریکایی برخودرار است. علاوه بر پاکستان که صد فروند از این هواپیما را در اختیار دارد کشور های بنگلادش ، برمه و سودان نیز از جمله دارندگان آن هستند.
Q-5M
شرکت نانچانگ در ژوئیه 1986 یک قرارداد همکاری با شرکت ایتالیایی Aeritalia (در حال حاضر Alenia) به منظور ساخت نمونه ای بهبود یافته از جنگنده Q-5 با نام Q-5M امضا کرد.این جنگنده بر اساس بدنه نمونه Q-5IA ساخته شده است اما بر روی آن 17 سیستم الکترونیکی و خودکار پروازی ساخت شرکت Aeritalia نصب شده است.این سامانه ها به این هواپیما توانایی آن را می دهد تا در تمام شرایط آب و هوایی به انجام ماموریت بپردازد.سیستم های الکترونیکی و خودکار نصب شده بر روی این هواپیما بر روی هواپیماهای شرکت ایتالیایی Aermacchi و شرکت برزیلی EMBRAER نیز نصب شده است.این سیستم ها عبارتند از : سامانه ناوبری اینسریایی ، نمایشگر سر بالا (HUD) ، رادار جدید ، کامپیوتر داده ها و اطلاعات پروازی و دو کامپیوتر ماموریت اصلی (مرکزی).به منظور حملات هوا به زمین جنگنده Q-5M توانایی حمل 11 بمب هدایت ناپذیر یا 4 نوع راکت غیر هدایت شونده (در اندازه های مختلف) را دارد.به منظور دفاع از خود در ماموریت ها و انجام درگیری های هوا به هوا این جنگنده توانایی حمل موشک های هوا به هوای حرارتی چینی PL-5 و PL-7 یا فرانسوی R550 (ماژیک) را دارد.به منظور افزایش بقا پذیری جنگنده در برابر سامانه های پدافند هوایی در میدان جنگ ، این جنگنده توانایی حمل مجموعه ای از سامانه های اخلالگر الکترونیکی را شامل رادار هشدار دهنده با قابلیت پوشش همه جهات و چف و فلیر(شراره) را دارد.این سامانه مستقل از خلبان عمل می کند و می تواند در صورت تشخیص خطر به صورت خودکار اقدام به رها کردن چف یا فلیر کند اما در صورت لزوم خلبان می تواند به صورت دستی اقدام به این کار کند.اصلاح اولین جنگنده Q-5IA برای تبدیل به نمونه Q-5M در اوت 1986 شروع شد و اولین پیش نمونه آن در 30 آگوست 1987 با موفقیت پرواز کرد.این نمونه در همان سال در نمایشگاه هوایی پاریس و سال بعد در نمایشگاه هوایی فارنبو به نمایش عموم گذاشته شد.با وجود آن که این پروژه پس از حوادث سال 1989 لغو شد ولی از تجربیات و فن آوری های استفاده شده در آن در جنگنده Q-5D استفاده شد.
Q-5K
در سال 1987 چین و فرانسه توافقنامه ای را برای ساخت جنگنده Q-5K به منظور جایگزینی با پروژه لغو شد Q-5M امضا کردند.از ویژگی های این نمونه می توان به نمایشگر سربالای تامسون CSF VE-11 ، مسافت یاب لیزری TMV-630 و برخی تجهیزات پیشرفته دیگر اشاره کرد.این توافق نامه به دلایل سیاسی و اقتصادی لغو شد.
Q-5D
به دلیل نیاز نیروی هوایی چین به جنگنده ای پیشرفته تر برای جایگزینی جنگنده پیر و فرسوده Q-5 ، شرکت نانچانگ (هونگ دو) در سال 1990 توسعه نمونه جدیدی از جنگنده Q-5 با نام Q-5D و بر اساس فناوری های به کار رفته در نمونه Q-5M را آغاز کرد.این جنگنده اولین پرواز خود را در اوایل سال 1990 انجام داد و طبق گزارشات تعداد کمی از آن به منظور جایگزینی با جنگنده های Q-5I و Q-5IA به نیروی هوایی چین تحویل داده شده است.
Q-5 نمونه ویژه حملات دقیق
نیروی هوایی چین سال های زیادی به دنبال نمونه ای از جنگنده Q-5 با قابلیت حمله دقیق به اهداف بود.این تلاش منجر به تولید نمونه وِیژه حملات دقیق جنگنده Q-5 در سال 2007 شد.این نمونه دارای نشانه گذار لیزری در زیر دماغه خود است و قابلیت حمل دو بمب 500 کیلوگرمی هدایت لیزری (قابل مقایسه با بمب هدایت لیزری آمریکایی Paveway-I) در زیر بال های خود را دارد.مخزن سوخت خارجی نصب شده در زیر بال های این جنگنده برد آن را به میزان قابل توجهی افزایش داده است.با اینحال نصب مخازن سوخت خارجی و تسلیحات سنگین باعث سنگین شدن بیش از پیش جنگنده خواهد شد و باعث می شود تا توانایی مانور پذیری جنگنده به طور قابل توجهی کاهش یابد.آخرین عکس های اینترنتی نشان می دهد که از این جنگنده در لشگر پنجم نیروی هوایی چین به صورت عملیاتی استفاده می شود.
Q-5J (نمونه دو سرنشینه و آموزشی)
Q-5J نمونه دو سرنشینه و آموزشی خانواده جنگنده های Q-5 است که به منظور جایگزینی با جت آموزشی منسوخ و قدیمی JJ-6 (کپی چینی میگ-19) و برای آموزش خلبانان سری جنگنده های Q-5 توسط شرکت هونگ دو توسعه داده شده است.به منظور بهبود ثبات جنگنده قسمت جلوی بدنه و دم آن از نو طراحی شده است.جت آموزشی Q-5J اولین پرواز خود را در 28 فوریه 2005 انجام داد.این پروژه توسط شرکت هونگ دو و بدون پشتیبانی مالی از سوی نیروی هوایی چین توسعه داده شده است و این شرکت امیدوار است تا نیروی هوایی چین این جت آموزشی را به خدمت بگیرد.
تسلیحات
بر روی تمامی جنگنده های خانواده Q-5 دو توپ 23 میلیمتری Type 23-2K به همراه 100 تیر فشنگ در ریشه بال ها (کنار ورودی های هوا) نصب شده است.این هواپیما دارای 10 جایگاه برای حمل انواع تسلیحات هوا به زمین و هوا به هوا و همینطور مخازن سوخت خارجی است.دو عدد از این جایگاه ها در زیر بدنه (با توانایی حمل هر کدام 250 کیلوگرم) ، دو عدد جایگاه مخازن سوخت خارجی (زیر بال) و 6 عدد جایگاه حمل تسلیحات(با توانایی حمل هر کدام 500 کیلوگرم) نیز در زیر بال ها قرار دارد.
- جایگاه های زیر بدنه هر یک توانایی حمل یک بمب 250 کیلوگرمی را دارند(شامل بمب های چینی 250-2 و 250-3 ، بمب آمریکایی Mk 82 (مارک-82) یا بمب فرانسوی Snakeye و دیگر بمب های مشابه...).در نمونه Q-5E بر روی این جایگاه ها می توان غلاف های فلیر و نشانه گذار های لیزری و مادون قرمز نصب کرد.
- جایگاه های داخلی جنگنده توانایی حمل تسلیحات تا 6 کیلوگرم (25 پوند) را دارند که شامل بمب های کوچک ، راکت اندازهای 11 تایی 57-2 (57 میلی متری) ، 7 تایی (68 میلی مترِی ) ، هفت تایی Type 90-1 (نود میلیمتری) یا راکت انداز 4 تایی 130-1 (100 میلیمتری) می شود.
- بر روی جایگاه های مرکزی بال ها می توان بمب های هدایت شونده کوچک چینی 500 کیلوگرمی ، بمب خوشه ای BL755 با وزن 450 کیلوگرم ، بمب های چینی 250-2 و 250-3 (250 کیلوگرمی)، بمب آمریکایی Mk 82 یا فرانسوی Snakeye ، بمب های 500 کیلوگرمی هدایت لیزری چینی یا مشابه آن ها را نصب کرد.به جای بمب می توان بر روی این جایگاه ها مخازن سوخت با ظرفیت 760 لیتر یا غلاف های اخلالگر الکترونیکی نصب کرد.
- جایگاه های انتهایی بال ها توانایی حمل مخزن های سوخت خارجی با ظرفیت 400 لیتر (مخازن بزرگتر در جایگاه مرکزی بال ها نصب می شود) یا موشک های هوا به هوای PL-2 ، PL-2B ، PL-7 ، AIM-9 یا R550 (ماژیک) را دارند.
با سلام
کیانگ -5 یا کیانگجی -5 ( به اختصار Q-5) با نام صادراتی A-5 که در ناتو با نام Fantan شناخته میشود، هواپیمای تک سرنشین ، دوموتوره و مافوق صوتی است که با هدف پشتیبانی نزدیک هوایی (close air support) و ممانعت کننده هوایی(air interdiction ) توسط صنایع هواپیما سازی هونگدو واقع در نانچانگ طراحی و ساخته شده است. این هواپیما اولین پرواز خود را در چهار ژوئن سال 1965 انجام داد و در سال 1970 رسما معرفی شد.کیانگ -5 پس از تولید انبود در اختیار نیروی هوایی و واحدهای هوایی نیروی دریایی ارتش آزادی بخش خلق قرار گرفت. لازم به ذکر است که ارتش چین به دنبال جایگزین مناسبی برای جنگنده کیانگ -5 است که از طراحی قدیمی بهره میبرد اما تا کنون به نتیجه ای نرسیده و صرفا به روز رسانی هایی در زمینه آویونیک و تسلیحات مورد استفاده کیانگ -5 انجام داده است تا این هواپیما با افزایش قابلیت های رزمی همچنان در خدمت باقی بماند.
طراحی کیانگ 5 بر پایه طرح جنگنده جیان 6 ( کپی چینی جنگنده میگ 19) صورت گرفته با این تفاوت که کیانگ -5 از دماغه ای کشیده برخوردار است و ورودی هوای موتور های آن به کناره بدنه منتقل شده است. کیانگ 5 به نسبت جیان 6 از وزن بیشتر( تا میزان 1360 کیلوگرم) ، مانورپذیری کمتر ، سقف پروازی پایین تر و سرعت کمتری( تا میزان 0.23 ماخ) برخوردار است. علاوه بر این کیانگ 5 برای برخاست و فرود به باند طولانی تری نیاز دارد .Q-5 از دماغه ای با طراحی رو به پایین بهره میبرد تا دید کافی برای خلبان فراهم شود علاوه بر این کابین و مخازن سوخت داخلی آن از حفاظت زرهی برخوردارند. این هواپیما دارای دو دستگاه پیشرانه توربوجت مدل 6WP- است که در قسمت خروجی خود به دو نازل هیدرولیکی مجهز هستند. هر کدام از پیشرانه های 6WP- توانی برابر 25.5 کیلونیوتن در حالت خشک و 31.87 کیلو نیوتن در حالت پس سوز دارند .Q-5 به قطب نمای رادیویی ، ارتفاع سنج رادیویی و سیستم هدفگیری اپتیکال مجهز است علاوه بر این هواپیما دارای صندلی های پرتاب شونده مشابه صندلی های پرتاب شونده جیان 6 است که خروج اضطراری از هواپیما در سرعت های مابین 250 تا 850 کیلومتر را فراهم میکند. شعاع عملیاتی کیانگ 5 بسته به میزان حمل تسلیحات و همچنین مخازن سوخت نصب شده از 400 تا 600 کیلومتر متغیر است. اما مدل های این هواپیما :
Q-5A (بمب افکن اتمی)
نمونه تغییر یافته کیانگ 5 است که به منظور حمل و پرتاب بمب گداختی (هیدروژنی) KuangBiao 1 ساخته شده است. به منظور حمل بمب هیدروژنی تغییراتی در بدنه این هواپیما ایجاد شده که حذف جایگاه های نصب تسلیحات بر روی بال ها ، ایجاد یک جایگاه نیمه داخلی تسلیحات در وسط بدنه (جایگاه نیمه داخلی بدین معنی است که نیمی از بمب در بیرون از بدنه و نیم دیگر آن به همراه سیستم پرتاب در داخل بدنه قرار میگیرد) ، افزایش گنجایش مخازن سوخت داخلی به میزان 2155 لیتر و افزایش گنجایش مخازن سوخت خارجی تا 1560 لیتر را شامل میشود. کیانگ 5A به سیستم کنترل جنگ افزار اتمی ساخت صنایع (124) و سیستم هدفگیری اپتیکال ساخت صنایع (5714) مجهز است . این هواپیما برای پرتاب بمب از تکنیک loft bombing بهره میگیرد . بمباران با این تکنیک (كه گاهي اوقات به آن Toss bombing نیز ميگويند) روش خاصی از بمباران است كه در آن هواپيماي بمباران كننده به سمت بالا اوج ميگيرد و سپس بمبهاي خود را رها ميكند. اين امر به بمبها، شتاب پيشبرنده بيشتری ميبخشد. اگر چه اين روش، روشي در جهت عكس بمباران به شكل شيرجه ميباشد كه در آن هواپيما به سمت پائين سرازير ميشود تا بر روی اهداف مورد نظر خود، نشانهگيری نمايد. بمباران به روش Toss (يا Loft) اغلب با شيرجهای كوتاه به سمت پائين آغاز ميشود تا هواپيمای بمبافكن به راحتي قادر باشد دماغهء خود را بالا برده و عمل رهاسازي بمبها را انجام دهد. اين امر، باعث افزايش انرژی جنبشی بمب و هواپيما ميشود، بنابراين به هواپيما كمک ميكند تا ارتفاع صحيح خود را مجددن كسب نمايد. بمباران به روش Toss، اغلب در ارتفاعات پست انجام ميشود و این به هواپیما امکان میدهد تا حتی المکان از دید رادارها پنهان بماند.عمل رهاسازی بمب در این روش اغلب بين زاويه 45 تا 90 درجه نسبت به سطح افق انجام ميشود. اين امر سبب ميشود بمب، همانند يک توپ پرانرژی، به سمت مقابل پرتاب شود.
اولین عملیات پرتاب آزمایشی بمب توسط کیانگ 5A با شماره سریال 11264 در 30 دسامبر سال 1970 و به خلبانی یانگ گوا شیانگ انجام شد. در این آزمایش هواپیما به محدوده رها سازی بمب رسیده اما موفق به پرتاب رها سازی نشد . پس از اولین تلاش ناموفق ، خلبان دو بار نسبت به جداسازی اضطراری بمب اقدام کرد که هیچ کدام حاصلی در بر نداشت. پس از شکست در اولین عملیات رها سازی آزمایشی بمب مجددا عملیات رها سازی در 7 ژانویه سال 1972 صورت گرفت که اینبار موفقیت آمیز بوده و بمب با به محدوده تعیین شده اصابت کرد.
Q-5B (اژدر افکن)
در سال 1965 صنایع هواپیماسازی هونگدو کار بر روی ساخت نمونه دریایی گیانگ 5 را آغاز کرد و پس از مدتی سه نمونه آزمایش از آن را به ساخت رساند. پس از طی آزمایشات مختلف و تایید قابلیت ها سرانجام در سال 1968 نیروی دریایی ارتش آزادی بخش خلق چین طرح ساخت و توسعه کیانگB 5 را به تصویب رساند. این هواپیما از طراحی جدید دماغه و برخی بخش های بدنه به منظور ارتقای عملکرد آیرودینامیکی ، گنجایش بیشتر مخازن سوخت داخلی ، رادار جیا-13 ، رادار ناوبری داپلر ، سیستم خلبان خودکار 4 KJ- ، تجهیزات اپتیکال 45 .No و دو دستگاه پیشرانه توربوجت WP-6A با حداکثر توان 36.8 کیلونیوتن در حالت پس سوز برخوردار است. کیانگ 5B از قابلیت حمل دو اژدر و یا بمب های سقوط آزاد 1000 تا 1500 کیلوگرمی برخوردار است و با توجه به افزایش وزن ارابه های فرود آن نیز تقویت شده است. این هواپیما اولین پرواز خود را در سال 1970 انجام داد اما به دلیل روند آهسته توسعه اویونیک ، پروژه ساخت و توسعه آن در سال 1979 به صورت کامل لغو شد و تنها شش نمونه از آن به نیروی دریایی تحویل شد.
Q-5B (حامل موشک ضد کشتی)
نمونه حامل موشک ضد کشتی در اواخر سال 1970 به منظور جایگزینی با نمونه اصلی اژدر افکن ساخته شد.این هواپیما مجهز به رادار کنترل آتش تایپ 317A ، از قابلیت حمل و به کارگیری دو فروند موشک ضد کشتی YJ-81 برخوردار بود. پروژه ساخت این هواپیما با توجه به برآورده نکردن خواسته های نیروی دریایی لغو شد.
Q-5I/IA/II and A-5B
در سال 1977 صنایع هواپیما سازی هونگدو(واقع در نانچانگ) توسعه و بهبود قابلیت های کیانگ 5 را در دستور کار خود قرار داد. اولین نمونه توسعه یافته با نام Q-5I به ساخت رسید . این هواپیما از مخازن سوخت داخلی با گنجایش بیشتر ، چهار جایگاه حمل تسلیحات در زیر بال ها با قابلیت حمل بمب های 250 کیلوگرمی ، پیشرانه توربوجت WP-6AIII با حداکثر توان 29.4 کیلونیوتن در حالت خشک و 36.8 کیلونیوتن در حالت پسوز ، ارابه فرود تقویت شده ، صندلی پرتاب شونده Type-I ، تجهیزات بقا در دریا و سیستم های ارتباطی جدید برخوردار است. Q-5I اولین پرواز خود را در ماه اوت سال 1979 انجام داد و تا سال 1980 پنج نمونه آزمایشی دیگر از آن ساخته شد .با انجام آزمایشات پروازی ، افزایش 26 درصدی برد عملیاتی و بهبود 35 درصدی عملکرد پروازی در ارتفاع پست هواپیمای Q-5I نسبت به نمونه های اولیه مشخص شد. همچنین این مدل از کیانگ برای فرود و برخاست به باند کوتاه تری نیاز دارد و نرخ صعود و حداکثر سرعت آن نیز بیشتر است. در دسامبر سال 1983 پس از طی مراحل آزمایش و بررسی ، طرح نهایی این هواپیما مورد تایید قرار گرفت.
فاز بعدی توسعه Q-5I ، بهبود تجهیزات اویونیکی از جمله گیرنده هشدار دهنده راداری ، نصب پرتابگر چف ، سیستم هدفگیری جدید و قابلیت سوخت گیری تحت فشار را شامل میشود. نمونه جدید که از قابلیت حمل و استفاده بمب های سقوط آزاد و انواع راکت برخودار بود Q-5IA نام گرفت. طرح نهایی این هواپیما در سال 1985 تایید شد.بعدها نمونه دیگری از Q-5I ساخته شد که از قابلیت های بهبود یافته و تغییراتی در طراحی برخوردار بود. این هواپیما Q-5II نام گرفت. بنا برگفته برخی منابع این هواپیما به کره شمالی صادر شده است.
(Q-5III (A-5C
این مدل نتیجه توسعه Q-5IA است که به منظور صادرات ساخته شده است. نمونه مجهز به تجهیزات غربی این هواپیما تحت نام A-5C شناخته میشود. اولین مشتری خارجی این هواپیما کشور پاسکتان است که در آوریل سال 1981 تعدادی از آن را سفارش داد. Q-5III اولین پرواز خود را در هفتم دسامبر سال 1982 انجام داد و تا ژانویه سال 1983 تمامی مراحل آزمایش را پشت سرگذاشت.تحویل اولین مجموعه از این هواپیما نیز در ماه مارس سال 1983 آغاز شد. نمونه A-5C سفارش داده شده توسط پاکستان ، اویونیک غربی ، صندلی های پرتاب شونده مارتین بیکر و جایگاه های حمل تسلیحات متناسب با موشک های غربی نظیر ماژیک فرانسوی و سایدوایندر آمریکایی برخودرار است. علاوه بر پاکستان که صد فروند از این هواپیما را در اختیار دارد کشور های بنگلادش ، برمه و سودان نیز از جمله دارندگان آن هستند.
Q-5M
شرکت نانچانگ در ژوئیه 1986 یک قرارداد همکاری با شرکت ایتالیایی Aeritalia (در حال حاضر Alenia) به منظور ساخت نمونه ای بهبود یافته از جنگنده Q-5 با نام Q-5M امضا کرد.این جنگنده بر اساس بدنه نمونه Q-5IA ساخته شده است اما بر روی آن 17 سیستم الکترونیکی و خودکار پروازی ساخت شرکت Aeritalia نصب شده است.این سامانه ها به این هواپیما توانایی آن را می دهد تا در تمام شرایط آب و هوایی به انجام ماموریت بپردازد.سیستم های الکترونیکی و خودکار نصب شده بر روی این هواپیما بر روی هواپیماهای شرکت ایتالیایی Aermacchi و شرکت برزیلی EMBRAER نیز نصب شده است.این سیستم ها عبارتند از : سامانه ناوبری اینسریایی ، نمایشگر سر بالا (HUD) ، رادار جدید ، کامپیوتر داده ها و اطلاعات پروازی و دو کامپیوتر ماموریت اصلی (مرکزی).به منظور حملات هوا به زمین جنگنده Q-5M توانایی حمل 11 بمب هدایت ناپذیر یا 4 نوع راکت غیر هدایت شونده (در اندازه های مختلف) را دارد.به منظور دفاع از خود در ماموریت ها و انجام درگیری های هوا به هوا این جنگنده توانایی حمل موشک های هوا به هوای حرارتی چینی PL-5 و PL-7 یا فرانسوی R550 (ماژیک) را دارد.به منظور افزایش بقا پذیری جنگنده در برابر سامانه های پدافند هوایی در میدان جنگ ، این جنگنده توانایی حمل مجموعه ای از سامانه های اخلالگر الکترونیکی را شامل رادار هشدار دهنده با قابلیت پوشش همه جهات و چف و فلیر(شراره) را دارد.این سامانه مستقل از خلبان عمل می کند و می تواند در صورت تشخیص خطر به صورت خودکار اقدام به رها کردن چف یا فلیر کند اما در صورت لزوم خلبان می تواند به صورت دستی اقدام به این کار کند.اصلاح اولین جنگنده Q-5IA برای تبدیل به نمونه Q-5M در اوت 1986 شروع شد و اولین پیش نمونه آن در 30 آگوست 1987 با موفقیت پرواز کرد.این نمونه در همان سال در نمایشگاه هوایی پاریس و سال بعد در نمایشگاه هوایی فارنبو به نمایش عموم گذاشته شد.با وجود آن که این پروژه پس از حوادث سال 1989 لغو شد ولی از تجربیات و فن آوری های استفاده شده در آن در جنگنده Q-5D استفاده شد.
Q-5K
در سال 1987 چین و فرانسه توافقنامه ای را برای ساخت جنگنده Q-5K به منظور جایگزینی با پروژه لغو شد Q-5M امضا کردند.از ویژگی های این نمونه می توان به نمایشگر سربالای تامسون CSF VE-11 ، مسافت یاب لیزری TMV-630 و برخی تجهیزات پیشرفته دیگر اشاره کرد.این توافق نامه به دلایل سیاسی و اقتصادی لغو شد.
Q-5D
به دلیل نیاز نیروی هوایی چین به جنگنده ای پیشرفته تر برای جایگزینی جنگنده پیر و فرسوده Q-5 ، شرکت نانچانگ (هونگ دو) در سال 1990 توسعه نمونه جدیدی از جنگنده Q-5 با نام Q-5D و بر اساس فناوری های به کار رفته در نمونه Q-5M را آغاز کرد.این جنگنده اولین پرواز خود را در اوایل سال 1990 انجام داد و طبق گزارشات تعداد کمی از آن به منظور جایگزینی با جنگنده های Q-5I و Q-5IA به نیروی هوایی چین تحویل داده شده است.
Q-5 نمونه ویژه حملات دقیق
نیروی هوایی چین سال های زیادی به دنبال نمونه ای از جنگنده Q-5 با قابلیت حمله دقیق به اهداف بود.این تلاش منجر به تولید نمونه وِیژه حملات دقیق جنگنده Q-5 در سال 2007 شد.این نمونه دارای نشانه گذار لیزری در زیر دماغه خود است و قابلیت حمل دو بمب 500 کیلوگرمی هدایت لیزری (قابل مقایسه با بمب هدایت لیزری آمریکایی Paveway-I) در زیر بال های خود را دارد.مخزن سوخت خارجی نصب شده در زیر بال های این جنگنده برد آن را به میزان قابل توجهی افزایش داده است.با اینحال نصب مخازن سوخت خارجی و تسلیحات سنگین باعث سنگین شدن بیش از پیش جنگنده خواهد شد و باعث می شود تا توانایی مانور پذیری جنگنده به طور قابل توجهی کاهش یابد.آخرین عکس های اینترنتی نشان می دهد که از این جنگنده در لشگر پنجم نیروی هوایی چین به صورت عملیاتی استفاده می شود.
Q-5J (نمونه دو سرنشینه و آموزشی)
Q-5J نمونه دو سرنشینه و آموزشی خانواده جنگنده های Q-5 است که به منظور جایگزینی با جت آموزشی منسوخ و قدیمی JJ-6 (کپی چینی میگ-19) و برای آموزش خلبانان سری جنگنده های Q-5 توسط شرکت هونگ دو توسعه داده شده است.به منظور بهبود ثبات جنگنده قسمت جلوی بدنه و دم آن از نو طراحی شده است.جت آموزشی Q-5J اولین پرواز خود را در 28 فوریه 2005 انجام داد.این پروژه توسط شرکت هونگ دو و بدون پشتیبانی مالی از سوی نیروی هوایی چین توسعه داده شده است و این شرکت امیدوار است تا نیروی هوایی چین این جت آموزشی را به خدمت بگیرد.
تسلیحات
بر روی تمامی جنگنده های خانواده Q-5 دو توپ 23 میلیمتری Type 23-2K به همراه 100 تیر فشنگ در ریشه بال ها (کنار ورودی های هوا) نصب شده است.این هواپیما دارای 10 جایگاه برای حمل انواع تسلیحات هوا به زمین و هوا به هوا و همینطور مخازن سوخت خارجی است.دو عدد از این جایگاه ها در زیر بدنه (با توانایی حمل هر کدام 250 کیلوگرم) ، دو عدد جایگاه مخازن سوخت خارجی (زیر بال) و 6 عدد جایگاه حمل تسلیحات(با توانایی حمل هر کدام 500 کیلوگرم) نیز در زیر بال ها قرار دارد.
- جایگاه های زیر بدنه هر یک توانایی حمل یک بمب 250 کیلوگرمی را دارند(شامل بمب های چینی 250-2 و 250-3 ، بمب آمریکایی Mk 82 (مارک-82) یا بمب فرانسوی Snakeye و دیگر بمب های مشابه...).در نمونه Q-5E بر روی این جایگاه ها می توان غلاف های فلیر و نشانه گذار های لیزری و مادون قرمز نصب کرد.
- جایگاه های داخلی جنگنده توانایی حمل تسلیحات تا 6 کیلوگرم (25 پوند) را دارند که شامل بمب های کوچک ، راکت اندازهای 11 تایی 57-2 (57 میلی متری) ، 7 تایی (68 میلی مترِی ) ، هفت تایی Type 90-1 (نود میلیمتری) یا راکت انداز 4 تایی 130-1 (100 میلیمتری) می شود.
- بر روی جایگاه های مرکزی بال ها می توان بمب های هدایت شونده کوچک چینی 500 کیلوگرمی ، بمب خوشه ای BL755 با وزن 450 کیلوگرم ، بمب های چینی 250-2 و 250-3 (250 کیلوگرمی)، بمب آمریکایی Mk 82 یا فرانسوی Snakeye ، بمب های 500 کیلوگرمی هدایت لیزری چینی یا مشابه آن ها را نصب کرد.به جای بمب می توان بر روی این جایگاه ها مخازن سوخت با ظرفیت 760 لیتر یا غلاف های اخلالگر الکترونیکی نصب کرد.
- جایگاه های انتهایی بال ها توانایی حمل مخزن های سوخت خارجی با ظرفیت 400 لیتر (مخازن بزرگتر در جایگاه مرکزی بال ها نصب می شود) یا موشک های هوا به هوای PL-2 ، PL-2B ، PL-7 ، AIM-9 یا R550 (ماژیک) را دارند.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
