زمین چگونه به یک سفینه یا به تمدنی دور دست پیام ارسال می کند؟!

[∆ MeRzaD ∆]

 وقتی فیلم جنگ ستارگان را مشاهده می کنم تجربه ی جدیدی کسب می کنم. علاوه بر اینکه قسمت های این سریال انحراف فکری فوق العاده ای را ایجاد می کنند، مرا به فکر وا می دارند که انسان ها چگونه با موجودات فرا زمینی صحبت می کنند. این کار به آسانیِ تصاویری که فضا را نشان می دهند نیست؛ مثلأ به راه انداختنِ مذاکراتِ دیپلماتیک در «پارلمان» کره ی زمین سخت است و از این رو، ارتباطات میان ستاره ای نیز به یک مشکل تبدیل می شود.

این تصاویر ناحیه ای را [i]در نزدیکی صورت فلکی پرسئوس نشان می دهند که ستارگانِ کمتری در حال شکل گیری هستند و چگونگی استخراجِ ساختار و توزیعِ فضای بین ستاره ای از تصاویرِ بدست آمده از تلسکوپ پلانک را به تصویر می کشند.[/i]

به گزارش بیگ بنگ، خوشبختانه افرادی حداقل در کره زمین وجود دارند که مسئله ی انتقال پیام بین ستارگان را بررسی می کنند. دیوید مِسِر اسمیت از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی یکی از این افراد است. مقاله ی جدیدِ او در سایتِ Arxiv این مسئله را بررسی می کند. توجه داشته باشید که این سایت برای مجلاتی پیش از چاپ است، نه برای مجلاتی که تحت بازبینی قرار گرفته اند، اما این سایت بر معلوماتمان در مورد برقراری ارتباط با فرازمینی ها می افزاید.

مِسِر اسمیت توضیح می دهد که انسان در حال حاضر با کاوشگرها در مسافت های نسبتأ دور از زمین (مثل ویجر ۱ در فضای بین ستاره ای) بوسیله ی فرکانس های رادیویی ارتباط برقرار می کند و از ارتباطات نوری/لیرزی (مثلأ بین زمین و ماه) استفاده می شود. هرچند در مسافت های بیشتر به دلیل جنبش های نسبی، اطلاعات از دست می رود، فضای بین ستاره ای مسدود می شود و ستارگان تغییر مکان می دهند. علاوه بر آن، در ابتدا نمی توان متوجه شد که تمدن های دیگر سیستم های خود را چگونه طراحی می کنند و از این رو پیامی را که ارسال می کنید آنها قادر به دریافت آن نیستند.

در ادامه توضیح می دهد که سفینه ها و تمدن ها دارای ابزارهای مخابراتیِ مختلفی هستند. مخابره ی سفینه ها بر اساس طرحی مشابه، دو طرفه است؛ بنابراین هرچه زمانِ ارسال پیام از زمین به سفینه و فرستادن سیگنال از ماهواره به دریافت کننده بر روی زمین بیشتر باشد، موفقیت ایجاد می شود. هرچه اطلاعات بیشتری در اختیار باشد، مشاهدات علمی تر خواهند بود و میزان خطاها کاهش می یابد. هرچند، مخابره ی یک تمدن با تمدنِ دیگر منجر به سر درد می شود. همانند تمام مذاکراتِ دیپلماتیک، نوشتن پیام های مناسب کاری وقتگیر است. باید چند بار پیام ها را ارسال کنیم تا مطمئن شویم که دریافت می شوند (که در واقع به این معنی است که قابلیت اطمینان به یک مشکل تبدیل نشده است).

به گفته ی او، نمونه ها باید به چیزی متصل شوند که اخترشناسان و فیزیکدانان نجومی در حال حاضر بر روی آن کار می کنند. وی افزود: «در هر کدام از این نمونه ها – صحبت با سفینه ها یا دیگر تمدن ها – می توان انرژی زیادی را در نظر گرفت. احتمالأ سفینه ها بسیار نزدیکتر از نزدیکترین تمدن ها هستند اما هزینه ی آنتن های ارسال یا انرژی ارسال احتمالأ برای یک سفینه خیلی بیشتر از یک فرستنده ی زمینی است.» او همچنین بیان کرد که به جهت به حداقل رساندنِ انرژی برای دریافت کننده باید به دنبال یک راه حل بود. ممکن است تمدن های دیگر روش های کارآمدترِ دیگری برای حل این مشکل پیدا کرده باشند. برای مشاهده ی جزئیات بیشتر می توانید به سایت arxiv مراجعه کنید؛ در این سایت آقای مسر اسمیت در مورد نویزِ گواسی، کدگذاریِ کانال و پارامترهای دیگر در مورد مخابره فضایی صحبت می کند.