تغذیه کهکشانی عظیم توسط سیاهچالۀ مرکزی اش!

[∆ MeRzaD ∆]

تصویر جدید دو کهکشان NGC 1316 و NGC 1317 که از تلسکوپ ۲.۲ متری ESO به ثبت رسیده، تاریخچه ی بسیار متفاوتی از این دو را بازگو می کند. کهکشان مارپیچی کوچک یعنی NGC 1317 یک زندگی بدون حادثه را پشت سر گذاشته، اما کهکشان بزرگتر NGC 1316 حاصل ترکیب چند کهشکان دیگر میباشد.

سرنخ های مختلف از ساختار کهکشان NGC 1316 این را نشان می دهد که گذشته ی آشفته ای داشته است. برای مثال برخی از خطوط گرد و غبار که در پوشش ستاره ها جای داشته با ازدهام خوشه های کروی ستاره ای یک کهکشان مارپیچی غنی از گرد و غبار را سه میلیارد سال قبل بلعیده است. همچنین تصویر دم جزر و مدی کم نوری را در اطراف کهکشان نشان می دهد که رشته های ستاره های پاره پاره شده را در فضای بین ستاره ای گسترش می دهد، این خواص تاثیرات جاذبه ای ستاره ها را زمانی که به یک کهکشان دیگر نزدیک می شوند را نشان می دهد.

این کهکشان در فاصله ی ۶۰ میلیون سال نوری از زمین و در جنوب صورت فلکی کوره واقع شده است. این قسمت بنام صورت فلکی خرس نیز شناخته می شود و این واقعیت را انعکاس می دهد که درخشان ترین امواج رادیویی از این صورت فلکی منتشر می شود و در حقیقیت چهارمین منبع درخشان رادیویی در تمام آسمان میباشد. وقتی که سیاهچاله اجرام کهکشان را می بلعد و به درون آن سقوط می کنند، از خود امواج رادیویی ساتع می کند. این تصویر با جزئیات کاملش با استفاده از تلسکوپ ۲.۲ متری ESO در شیلی گرفته شده است و پنجره جدیدی را به یک قسمت از جهان هستی از کهکشان های دوردست باز کرده است.