تجزیه و تحلیل قدرت هوایی کره شمالی

[KᏙ¥றᏙƝ]

نیرویی که به سرعت از کهنگی به سمت پستی محض حرکت می کند ، راه مناسبی برای توصیف نیروی هوایی خلق کره خواهد بود که به عنوان بازوی هوایی ارتش کره شمالی شناخته می شود.در اینجا شاید خیلی بیشتر از هر شاخه دیگری از ارتش کره شمالی می توان تاثیرات تحریم های فلج کننده بین المللی بر روی پیونگ یانگ در تلافی برنامه هسته ای آن و بی توجهی به قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد را دید.به خاطر ترکیب تاثیرات کمبود بودجه و تحریم های بین المللی، کره شمالی از سال 1999 هیچ جنگنده جدیدی را خریداری نکرده است ، و در حال حاضر برای حفاظت از حریم هوایی خود عمدتاً متکی به تکنولوژی دهه 60 و 70 میلادی است. نیروی هوایی خلق کره با 110000 پرسنل و 1500 فروند هواپیما از انواع مختلف، همچنان در تئوری می تواند تحسین برانگیز محسوب شود .با این حال، با جستجویی منصفانه و زیر پوستی ، با نیرویی با کمبود سوخت و قطعات یدکی و هواپیماهایی عمدتاٌ از رده خارج و خلبانانی با آموزش محدود، مواجه خواهیم شد .
حدود 150 فروند میگ- 21 ؛ ستون فقرات بازوی هوایی کره شمالی را تشکیل می دهد.کره شمالی عمدتاً نسخه نسل دومی PFM را استفاده می کند اما حدود 38 فروند نسخه تواناتر میگ- 21 bis را در سال 1999 از قرقیزستان وارد کرد.این ماشین ها بعداً در یک هنگ به خدمت گرفته شدند.این هواپیماها ضمن حفظ مانور پذیری که میگ-21 به آن معروف است ، در عین حال، سیستم های الکترونیک پروازی پیشرفته تر و توانایی شلیک موشک هوا به هوای R-60 روسی ( AA-8 آفید ) به آنها افزوده شده است. با این وجود آنها برای گرفتن نتیجه ای حقیقی، مجبور به درگیری با مخلوطی از اف – 15 ها و اف – 16 های کره جنوبی در فواصل نزدیک هستند، چیزی که موشک های هوا به هوای AIM – 120 امرام جنوبی ها ؛ آن را فوق العاده دشوار خواهد ساخت.نسخه های مهندسی معکوس جنگنده های شوروی، ساخت چین، بخش قابل توجه دیگری از قدرت هوایی کره شمالی را شکل می دهد.اینها شامل تقریباً 180 فروند اف- 7 ( میگ -21 )، 98 فروند اف – 6 سی ( میگ – 19 ) و 100 فروند اف -5 ( میگ – 17 ) می باشد.شایان ذکر است گونه آخر در کنار تعداد مشابهی از میگ -15 های ساخت شوروی در جنگ تاریخی کره ؛ خدمت کرده اند.امروزه اف – 5 ها و میگ -15 های باقیمانده، ظاهراً تنها برای اهداف آموزشی استفاده می شوند.
بر اساس تصاویر ماهواره ای، بیشتر کارشناسان اعتقاد دارند که اکثر قریب به اتفاق این هواپیماها، مدت هاست که قابلیت پروازی ندارند.اگر آنها پروازی باشند، فقدان سیستم های الکترونیک پروازی پیشرفته، به این معنی است که تهدید ناچیزی برای جنگنده های کره جنوبی یا آمریکایی ایجاد خواهند کرد.جالب است که بسیاری از این جنگنده های قدیمی به نزدیکی مرز حائل دو کره ، منتقل شده اند که منجر به حدس و گمان هایی می شود که در هر جنگی،آنها برای حملات یکطرفه مورد استفاده قرار خواهند گرفت- آنها برای نفوذ در دفاع هوایی کره جنوبی - و شاید حمل تسلیحات شیمیایی کره شمالی مورد استفاده قرار گیرند.شمالی ها، از تعداد کمی جنگنده های پیشرفته تر شامل تقریباً 35 فروند میگ -29 ( شامل نمونه هایی از نسخه 9.13 " فَت بَک " ) و 56 فروند میگ-23 استفاده می کنند.تنها هنگ میگ-23 ام ال، در حالی که به زمان خودشان جنگنده های توانایی بودند ، امروزه مطابق استانداردهای غربی از رده خارج محسوب می شوند و فقط می توانند تهدیدات حداقلی برای اف-15 ها و اف-16 های جنوب ایجاد کنند.تنها، اسکادران میگ-29 با موشک های فراتر از میدان دید آر-27 ( AA-10 آلامو) ، تهدیدی مستقیم برای هر هواپیماییست که در برابر آنها قرار می گیرد.



با این حال ،تعداد پروازهایی که به منظور تاثیرگذاری ماندگار در یک جنگ با ایالات متحده و کره جنوبی باید توسط شمال انجام گیرد ،به اندازه کافی قابل توجه نیست.

دارایی های توهین آمیز

کره شمالی همچنان دارای تعداد کمی هواپیمای ضربتی است.با این حال مشابه سایر جنگنده هایشان، آنها نیز هواپیماهایی قدیمی با شانسی بسیار کم برای بقا در یک محیط جنگ هوایی پیشرفته هستند.پیونگ یانگ ممکن است قادر به بسیج کردن تعداد کمی H-5 هاربین ( ایلیوشین – 28 ) که بین دو هنگ تقسیم شده است ، باشد اما سرویس دهی آنها بسیار سئوال برانگیز است.شمالی ها دارای حدود 32 فروند سوخو-25 کا ساخت شوروی هستند که بین سال های 89 – 1987 بدست آورده و یک هنگ تهاجمی را به آن مجهز کرده اند.در حالی که [ به صورت نظری] آنها می توانند در هر جنگی با جنوب، یک تهدید باشند ، اما آنها هم، تنها به سیستم های الکترونیک پروازی ابتدایی مجهزند و تعدادشان بسیار محدودتر از آن است که اصلاٌ اهمیتی داشته باشند.گذشته از تعداد ونوع هواپیماها ، موانع مهم دیگری هم وجود دارد که نیروی هوایی خلق کره به منظور نشان دادن نمادین مقاومت، مجبور به غلبه کردن بر آنها خواهد بود.در حالی که اعداد دقیقی در دسترس نیست، اعتقاد بر این است که بسیاری از هواپیماهای شمالی ها، پروازی نباشند. از زمان گلوله باران جزیره یئون پیونگ توسط شمالی ها در سال 2010 و تلاش بعدی آنها برای اسکرامبل جنگنده هایشان به عنوان یک اقدام احتیاطی در صورت پاسخ قدرتمند کره جنوبی _ داستان هایی از ناکارآمدی خلبانان و مشکلات سرویس دهی هواپیماها، پخش شد.
تصاویر ماهواره ای نشان می دهد که چگونه بازوی هوایی کره شمالی مجبور به اوراق کردن بخشی از جنگنده هایش به منظور تعمیر و نگهداری باقی مانده های پروازی شده است.فقدان سوخت ، نیروی هوایی را مجبور به خلاصه کردن بیش از حد آموزش خلبانی می کند.اعتقاد بر این است که به یک خلبان معمولی کره شمالی، حدود 25 ساعت پرواز در سال اختصاص داده می شود ( هر چند کسانی که با میگ-29 پرواز می کنند، میزان بیشتری زمان پرواز دریافت می کنند ).در مقام مقایسه، هر خلبان معمولی کره جنوبی سالانه حدود 130 ساعت پرواز می کند.با این حال شاید هشدار آمیزترین چیز برای رهبری پیونگ یانگ، ناتوانی آنها در کسب هواپیماهای پیشرفته است که بدون آن با گذشت زمان، موقعیت نظامی خود را در برابر کره جنوبی؛ بدتر خواهد یافت.متاسفانه هر قدر وضع دشوار امنیت شمال ؛ بدتر شود و وابستگی امنیت آنها به نیروی هوایی شان، کمتر وکمتر شود، احتمالاٌ رژیم به طور فزاینده ای به توانایی های هسته ای در حال تولید خود برای ایجاد توازن در برابر برتری های متعارفی که ایالات متحده و کره جنوبی از آن برخوردار هستند، متکی می شود.

[آرترود]

حال ادماش خوب نیس2024