بازی آنلاین
آپلود عکس
11-08-2013، 13:38
استودیوهای مختلف سه انیمیشن ترسناک در سه ماه اخیر منتشر کرده و میکنند ، ماه پیش فیلم عالی ParaNorman که متاسفانه ناعادلانه درجه ی متوسطی گرفت را داشتیم و ماه بعد فیلم تیم برتون به نام "فرانکنوینی" را خواهیم داشت که قطعاً موفق خواهد بود و در حال حاضر فیلم "هتل ترانسیلوانیا" درباره محل امنی ( با سبک معماری گوتیک ) که یک شبه امنیتش به خطر می افتد.
این فیلم برای جدا ساختن خود از قافله ی دو فیلم ذکر شده دیگر ، از هرگونه نمایش بیش از حد شبح ها صرف نظر کرده و تماماً روی کمدی متمرکز شده است که این کمدی ها هم اغلب کمدی های بدنی می باشند . با وجود آنکه فیلم ترسناکی است و سر و صدای دو فیلم دیگر را ندارد اما بسیار پر انرژیست و مانند دستگاه های بازی پین بال می ماند که پر از شخصیتهای ترسناک کارتونی بوده و واقعاً پر سر و صداست .
در مقدمه ی فیلم می بینیم صحنه ی فیلم مربوط به 100 سال پیش است و دراکولا ( که آدام سندلر با صدایی متفاوت با صداهای اپرایی معمول شخصیت دراکولا به جای او حرف زده) با نوزادش بازی میکند . نوزاد دختری به نام میویس است که صدای درون نوجوانیش را سلنا گومز در آورده است.دراکولا به دخترش اطمینان می دهد جایی برای او بسازد که دور از انسانهای خلافکار که مشعلهایی حمل می کنند باشد ، او تصمیم می گیرد هتلی رویایی برای هیولاها بسازد که در قلعه ای گوتیک واقع شده است . در یک طرف این قلعه جنگلی پر از روح است و طرف دیگر هم قبرستانی در اشغال زامبیهایی است که بطرز تعجب آوری باهوشند .
زمانی که داستان واقعی شروع می شود هیولاها از هر طرف برای شرکت در تولد 118 سالگی میویس به هتل می آیند ، بطور خلاصه فرانکنشتاین (کوین جیمز)، مورای مومیایی (سی-لو گرین)، واین ورولف (استیو بوسمی) و همسر باردارش واندا (مولی شانون) و گریفین، مرد نامرئی (دیوید اسپید) همه در هتل هستند ، درست است تمام هیولاهای کلاسیک اینجا هستند و گروه صدا پیشگان هم به نظر میرسد جمع بازیگران "بالغین" باشند.
و اگر صادق باشیم گروه صدا پیشگان اهمیت زیادی دارد چون بنظر می رسد ایده ی فیلم اینطور بوده که گروه سندلر را وارد پروژه ای با شخصیتهای هیولایی معروف کند ، حرف ما به معنای نامناسب بودن صدای صداپیشگان نیست بلکه بر عکس صدای آنها به خوبی در فیلمی که بسیار شلوغ است جا افتاده است ، تا زمانی که سر و کله ی جاناتان که پسری 21 ساله است (که زمانی که در حال طبیعت گردی است اشتباهاً وارد هتل می شود) پیدا شود هم این احساس خوب بودن صداها وجود دارد ، جاناتان که نقش او را اندی سامبرگ بازی کرده به تازگی در کمدی مخصوص بزرگسالان به نام "اون پسر منه" در کنار آدام سندلر و به نقش پسر او ظاهر شده است و به نظر نمی رسد تماشاگران دو فیلم نقطه اشتراک زیادی داشته باشند .
میویس همانطور که مشخص است عاشق تجربه ی زندگی بیرون قلعه است بنابراین ورود جاناتان برای زندگی ایزوله ای که دراکولا فراهم آورده تهدید محسوب می شود ، دراکولا که پدر بسیار سخت گیری است با حیله ای استادانه سعی کرده به میویس بقبولاند دنیای انسانها دنیایی ترسناک است و بعد از آمدن جاناتان هم او را درون آرایش مخصوص تئاترهای ژاپنی فردی غیر انسان به میویس معرفی می کند ، جاناتان از آن دست آدمهایی است که چند سال بعد از فارغ التحصیلیش از دبیرستان سعی کرده خودش را کشف کند و کوله پشتی پر او پر ارزشترین داراییش می باشد ، با توجه به شلی و ضعف شخصیتش به نظر نمی رسد جاناتان بتواند تغییر زیادی در قلعه و صاحب خون آشامش ایجاد کند.
داستان از همان قراری بود که اشاره شد. زمانهایی وجود دارد که داستان فیلم درهم برهم می شود تا زمانی که بازهم لحظه هایی کنایه آمیز و موفق پیش بیاید مثلاً جایی که جاناتان و میویس بالای هتل به طلوع آفتاب نگاه میکنند. زمانی از یک زره صدای هشداری به شکل پارس سگ می آید که وضعیت اورژانسی را به دراکولا خبر بدهد اما دراکولا که مشغول فریب دادن دخترش است به هشدار توجهی نمی کند و دیگر شاهد هشدار زره نیستیم. بله این فیلم فیلمی کودکانه با داستانی شاداب و غنی است اما بهر حال بازهم آزاردهنده است.
بعد از سال 2006 حدود 5 کارگردان تصمیم گرفتند فیلم هتل ترانسیلوانیا را بسازند اما همه آن را پیچیده یا غیر قابل کارگردانی دانستند. نهایتاً گندی تارتاکفسکی که در حوزه ی انیمیشن مدرن نابغه است فیلم را ساخت. تارتاکفسکی قبل از ساخت هتل ترانسیلوانیا فیلم سوررئال جک سامورایی و بعد بخشهای اولیه ی جنگ ستارگان: جنگهای کلون را برای جورج لوکاس و کارتون نتورک ساخته بود. او همچنین استوری بورد آیرون من 2 را ساخت که مخصوصاً صحنه ی نبرد نهایی بدون خونریزی آیرون من و وار ماشین علیه وایپلش 100 درصد تارتاکفسکی وار می باشد.
با این وجود یافتن تاثیر تارتاکفسکی بر فیلم هتل ترانسیلوانیا مشکل است. کار طراحی تارتاکفسکی مطابق معمول عالی است و تاکید او بر نمایش سایه هایی از شخصیتهاست که به راحتی قابل شناسایی هستند. مثلاً صحنه های اشک مخفیانه ی دراکولا، شخصیت چهارگوش فرانکنشتاین، شخصیت گرد و قلمبه ی مورای و ترکیب فیلم که چیزی مابین کمیک استریپ و فیلمهای برایان دی پالما (فیلمهایی سرشار از عمق در جلو و عقب صحنه) می باشد از جمله این موارد است. اما کار اصلی تارتاکفسکی احساس منعطف بودن کاراکترهست که با خم و راست شدن آنها به نظر می رسد شخصیتها از لاستیک ساخته شده اند. این نحوه ی نمایش را تارتاکفسکی مدیون کارهای انیماتوری به نام تکس آوری و فیلمهای کوتاه اولیه ی “Looney Tunes” می باشد. در هتل ترانسیلوانیا همه چیز در هر لحظه ای در حال حرکت است.
و با اینکه "پارانورمن" به شیوه ی سالهای دهه ی 80 میلادی است (چیزی بین کارهای جان کارپنتر و جان هیوز) و فرانکنوینی وامدار فیلمهای ترسناک دهه های 50 و 60 میلادی می باشد هتل ترانسیلوانیا از ژانر ترسناک تنها به عنوان قالب ظاهری کار استفاده می کند. در برخی صحنه هی فیلم می توانید تقلیدهایی را ببینید (مثلاً تقلید از مغزهای شناور فیلم کلاسیک "شریر بدون صورت") اما میتوان به این نتیجه رسید تارتاکفسکی و همکارانش (به ویژه پیتر بینام و مغز متفکر برنامه ی زنده ی شبهای شنبه رابرت اسمیگل) اهمیت زیادی به اوریژینال بودن کار نمی دهند (مدتی قبل در همین سال 2012 تارتاکفسکی خبر از حذف برخی صحنه های فیلم به دلیل قانون کپی رایت داد). در واقع تارتاکفسکی بیشتر می خواهد بصورتی پر طمطراق داستان پدری سخت گیر و دختر جوانش را روایت کند. از این نظر هتل ترانسیلوانیا بسیار با فیلمهای معاصرش متفاوت است و ای کاش میشد با تاکیدی که در فیلم روی شلوغی شده کمی هم وقت بیشتری روی کاراکترها گذاشته میشد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
