03-08-2013، 11:29
ﻣﻈﻔﺮ ﺑﺮﻋﮑﺲ اﺳﻤﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﻏﺮ و ﻧﺤﯿﻒ ﺑﻮد ... ھﺮ وﻗﺖ اوﻧﻮ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ
ﮔﻔﺘﻢ اﻻﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﻔﺘﻪ و ﺑﻤﯿﺮه ...
ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﻋﺮوﺳﯽ ھﺎ ﺟﻮاد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﺎرش ﺗﻮ ﺗﮫﺮان ﺑﻮد داﺷﺖ از ﺗﮫﺮان ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ
ﮐﺮد .. از ﺑﺰرﮔﯿﺶ و اﺗﻔﺎﻗﺎت داﺧﻠﺶ ... ﻣﻈﻔﺮ ھﻢ ﺳﺮ و ﭘﺎ ﮔﻮش ﺑﻮد ...
ﺟﻮاد از ھﻤﻪ ھﻤﻪ ﮐﺲ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ھﻤﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دھﻦ ﻣﻮﻧﺪن ...
( ﺟﻮاد ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ آدم ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻨﺪی ﺑﻮد )ﺟﻮاد ﮔﻔﺖ اﻻن ﺗﻮ ﺗﮫﺮان ﻣﺮداﯾﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ
ﺑﺨﻮدﺷﻮن ﻣﯽ رﺳﻦ و ﻣﯽ رن ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎی ﺑﺎﻻی ﺷﮫﺮ ھﻤﯿﻨﺠﻮر ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﻮﻧﻨﺪ
و ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ھﺎی ﭘﻮﻟﺪار ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺎی آﻧﺠﻨﺎﻧﯽ اوﻧﺎ رو ﺳﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﺑﺎ اوﻧﺎ
...... و ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ دو ﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﯿﺼﺪھﺰار ﺗﻮﻣﻦ اوﻧﺎ ﮐﺎﺳﺐ ﻣﯽ ﺷﻦ ...
ﻣﻈﻔﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ!!!! ...
ﺟﻮاد اره ...
ﻣﻈﻔﺮ ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﻏﺮ ﺑﻮد ﺻﺪای ﮐﻠﻔﺘﯽ داﺷﺖ .. ﮔﻔﺖ : دروغ ﻣﯽ ﮔﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮدت
دﯾﺪی؟
ﺟﻮاد از ﺻﺪای ﻧﺎھﻨﺠﺎر ﻣﻈﻔﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ : آره ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮی ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻗﯿﻄﺮﯾﻪ ﺟﻠﻮ
ﭘﺎرﮐﺶ واﯾﺴﯽ دو ﺳﻮﺗﻪ ﺗﻮ رو ﺳﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ...
ﻣﻈﻔﺮ ﮔﻔﺖ : ﻣﻨﻢ ﺑﺮم ﻣﻨﻮ ﺳﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﭘﻮل ھﻢ ﻣﯽ دن
ﺟﻮاد ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زد و آره ﺑﺎﺑﺎ از ﺧﺪاﺷﻮن .. ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺳﯿﺼﺪﺗﻤﻮﻧﯽ ﮐﺎﺳﺐ ﻣﯿﺸﯽ
ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ ﻣﻈﻔﺮ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده .. رﻓﺖ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازی ...
.
.
ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻈﻔﺮ را ﻧﻤﯽ دﯾﻢ ﯾﮑﯽ دو ھﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻋﺮوﺳﯽ
ﯾﻪ روز اوﻧﻮ ﮐﻨﺎر درﯾﺎدﯾﺪم روی ﻧﯿﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺪ ﻣﻮج ﻧﺸﮑﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ...
رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ... ﺳﻼم ﮐﺮدم
ﻣﻈﻔﺮ ﻣﻈﻔﺮ ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻤﻦ ﮐﺮدو ﮔﻔﺖ ﺳﻼم
دﺳﺖ روﺷﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻤﻮ (اﺳﺘﺨﻮن ﮐﺘﻔﺶ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ) ﺑﻌﺪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻈﻔﺮ ؟
ﻣﻈﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺑﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... راﺳﺘﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ﻧﺒﻮدی؟ ...
ﺑﻤﻦ ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺗﮫﺮان ..
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﮫﺮان
ﮔﻔﺖ آره ... ﯾﺎدﺗﻪ ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﻼد ﺟﻮاد ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ؟
ﮐﻤﯽ ﯾﺎده از ﺗﮫﺮان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ
ﮔﻔﺖ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ در ﻣﻮرد زن ھﺎی ﭘﻮﻟﺪار
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺟﻮاد و ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ اوﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻟﺒﻨﺪه ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻪ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪه
ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺨﺎطﺮ ﺣﺮف ھﺎی ﭼﺮت ﺟﻮاد رﻓﺘﯽ ﺗﮫﺮان ؟!!
ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ : آره
ﺗﻮ ھﻢ رﻓﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن واﯾﺴﺎدی
ﻣﻈﻔﺮ آره... داﺳﺗﺎن - ﻟﺑﺎﺳﺎﺗو در ﺑﯾﺎر اﻻن ﻣﯽ آم
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ : ﮐﺸﯽ ھﻢ ﺗﻮ رو ﺳﻮار ﮐﺮد
ﻣﻈﻔﺮ ﮔﻔﺖ : ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺑﻌﺪاز ظﮫﺮ رﺳﯿﺪم ﺗﮫﺮان ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺑﻘﯿﻪ ...
اداﻣﻪ داد دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ اوﻧﺠﺎ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن اﯾﺴﺘﺎدم ﻣﺎﺷﯿﻦ ھﺎی ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺸﯽ زﯾﺎدی ﺟﻠﻮ
ﭘﺎم ﺗﺮﻣﺰ ﻣﯽ زﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﺎھﺸﻮن ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم
ﺑﮫﺶ ﮔﻔﺘﻢ زن ھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاد ﺣﺮاﻓﺸﻮن و ﻣﯽ زد ﭼﻪ دﯾﺪی ﺑﺮات وای ﻧﯿﺎﺳﺘﺎدن
ﮔﻔﺖ ﻧﻪ اﻣﺎ دﯾﺪم ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺪ ﺑﺎﻻ داره دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﻣﯽ آد ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﻪ زن ﺑﺎ ﻋﯿﻨﮏ
دودی راﻧﻨﺪش ﺑﻮد .. ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﺷﯿﺸﻪ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ و زل زد ﺑﻤﻦ
ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...
ﺧﺎﻧﻤﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎز ﮐﺮدو ﮔﻔﺖ ﺑﺸﯿﻦ ... ﮐﻤﯽ ﻣﺮدد ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺳﻮار ﺷﺪم و ﺳﻼم ﮐﺮدم ...
ﺧﺎﻧﻤﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﭗ اﻧﺪاﺧﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ ھﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﯽ
ﺟﺎﯾﯽ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎھﻢ ﺻﺒﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻮ راه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ ...
ﺳﻮار ﺑﺮ آﺳﺎﻧﺴﻮر طﺒﻘﻪ 23 ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ...
ﺧﺎﻧﻤﻪ در ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮد ﺗﻮ اﺗﺎق ﮔﻔﺖ : ﺷﻠﻮار و ﭘﯿﺮاھﻨﺖ رو در ﺑﯿﺎر ﻣﻦ اﻻن ﻣﯽ
آم ... در و ﺑﺴﺖ و ﻣﻦ ﺗﻮی دﻟﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻮد ... ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎس زﯾﺮ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎﻧﻤﻪ
ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دل دل ﻣﯽ ﮐﺮدم اوﻧﺎرم در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ...
دﯾﺪم در ﺑﺎز ﺷﺪ ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ : ﺧﻮب ...
دﯾﺪم ﯾﻪ ﭘﺴﺮه ھﻔﺖ ھﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق ...
ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﯽ ... ﯾﻪ ﭘﺴﺮه ؟!
اره ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ :
ﺧﺪای ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﮐﯿﻪ ..
ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺧﺎﻧﻤﻪ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮔﻮش ﭘﺴﺮه رو ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ
ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ
: ﻓﺮزاد ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ آﻗﺎھﻪ رو ... ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﻻﻏﺮه ... ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻏﺬا ﻧﺨﻮر ﻧﮕﺎه ﮐﻦ
ﺗﻮ ھﻢ ا ﻣﺜﻪ اﯾﻦ ﻣﺮده ﻻﻏﺮ ﻣﺮدﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ
ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮﺷﻮ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ:
ﻟﺒﺎﺳﺘﻮ ﺑﭙﻮش ﺑﯿﺴﺖ ھﺰار ﺗﻮﻣﻦ از ﮐﯿﻔﺶ ﺑﻤﻦ داد و ﮔﻔﺖ : ﺑﺮو
ﻣﯽ دوﻧﯽ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ...
ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻈﻔﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا
ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ھﻤﻪ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮ در ﻣﯽ اوردم ﭼﯽ ...
ﮔﻔﺘﻢ اره ﺑﺨﺪا ﺟﺎی ﺷﮑﺮ داره
دﯾﮕﻪ طﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ
زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و ﻣﻈﻔﺮ ھﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﺨﻨﺪﯾﺪن.