مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 4 ]

[моои]

دلا مشتاق دیدارم غریب و عاشق و مستم
کنون عزم لقا دارم من اینک رخت بر بستم

[_sehun_]

می نوش که عمر جاودانی اینست
خود حاصلت از دور جوانی اینست
هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

[ßяɪcε]

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را ..

[מַברִיק]

ای کسوت زیبایی بر قامت چالاکت
زیبا نتواند دید ، الا نظر پاکت

گر منزلتی دارم بر خاک درت میرم
باشدکه گذر باشد یکروز بر آن خاکت

دانم که سرم روزی درپای توخواهدشد
هم در تو گریزندم دست من و فتراکت

ای چشم خرد حیران درمنظر مطبوعت
وی دست نظر کوتاه از دامن ادراکت

گفتم که نیاویزم با مار سر زلفت
بیچاره فروماندم پیش لب ضحاکت

مه، روی بپوشاند خورشیدخجل مانَد
گر پرتو روی افتد بر طارم افلاکت

گرجمله ببخشایی فضلست بر اصحابت
ور جمله بسوزانی حکمست بر املاکت

چندانکه جفاخواهی می‌کن که نمیگردد
غم گرد دل سعدی با یاد طربناکت

[z_farhad]

تا مست نباشی نبری بارِ غمِ یار
آری شترِ مست، کِشد بارِ گران را
ای روی تو آرامِ دلِ خلق جهانی
بی روی تو شاید که نبینند جهان را

[shahid]

اصلا سفر بہ کرب و بلا احتیاج نیست
زل میزنم بہ عکس حسین مست میشوم

[آمین]

می برم تا که در ان نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ نگاه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بی جا و تباه
ز تو دورش سازم

[z_farhad]

اصلا سفر بہ کرب و بلا احتیاج نیست
زل میزنم بہ عکس حسین مست میشوم

مِی خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می کنند

[מַברִיק]

دل ربودی از من دل مرده با چشم خمار
بردی آرام از دلم ، جـانم نمودی بی قرار

رفتی وآتش زدی برجان محزون تا ابد
مات و مبهوتم کُنون در التهابی ماندگار

[z_farhad]

روز هجرانت بدانستم قدر شب وصل
عجب ار قدر نبود آن شب و نادان بودم
خرم آن روز که باز آیی و سعدی گوید
آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

(تو مصرع آخرش میشه واقعا اشتیاق رو حس کرد)