جملات قصار

[Actinium]

هدف هنر نه وضع قانون و نه قدرت‌طلبی است. وظیفه‌ هنر، درک کردن است. هیچ اثر نبوغ‌آمیزی بر کینه و تحقیر استوار نیست. هنرمند یک سرباز بشریت است و نه فرمانده. او قاضی نیست بلکه از قید قضاوت آزاد است. او نماینده‌ دائمی نفوس زندگان است.

آلبر کامو

[Actinium]

به آنانی که «راه» را از من پرسیده اند چنین پاسخ داده‌ام: «این راهِ من است. راهِ شما کدام است؟» زیرا راهِ مطلق در کار نیست. 

فریدریش نیچه، چنین گفت زرتشت، ص 212

[•SAYDA•]

آزارم مـی دهـد دیـدن آن منظـره ای کـه مـادری کـودکش را سـیلی مـی زنـد

ولـی کـودک بـاز دامـانش را رهـا نمـی کنـد ؛

کجاسـت آن قاضـی تـا حکـم کنـد کـه سرچشـمه محـبت ، مـادر اسـت یـا فرزنـد ؟

[Actinium]

پیرو متن بالا صرفا بخاطر مشابهت متن پایین از علی شریعتی از دوران نوجوانی بخاطرم رسید. البته الان به این طرز فکر دکتر اعتقادی ندارم و معتقدم همین بدبینی ها باعث شد جماعتی رشد پیدا کنند که دهه ها فقط کارشان «مرگ بر ...» گفتن باشد و ایرانی را دچار توهم دشمن فرضی بکنند. در حقیقت خدمتی که مستشرق های غربی در شناخت شرق کرده اند را هیچ شرقی به آیین و فرهنگ خودش نکرده؛ ولی خب کلا جناب دکتر ذاتا تفکر کمونیستی داشت و مانیسفت های کمونیستی آن دوره مد روز بود و ایشان هم پیرو مد روزی چیزهایی می گفت!

بگذریم متن مورد نظر این است:

این دیالکتیک " سوردل" است. دیالکتیک سوردل دیالکتیک بچه است، بچه وقتی که مادرش
 می راندش، دعوا و تحقیرش می کند ناراحت است و برای اینکه از حمله های مادر در امان
 بماند به خود مادر پناه می برد!  نژاد برتر، ملت برتر، و حتی آدم برتر برای اینکه قوم و ملت
 یا آدمی را به زیر مهمیز قدرت و تسلط خویش بکشد، تحقیرش می کند، به قدری مذهبش را،
 ایمانش را، ادبش را، فکرش را، شخصیت هایش را، گذشته اش را، همه چیزش را تحقیر
 می کند که او برای اینکه از مسیر تهمت و تحقیرهای او، از جایی که همیشه به وسیله او
 تحقیر می شود، فرار کند، به دامن خود او پناه می برد و خودش را به شکل او در می آورد
که دیگر در مسیر تهمت های او نباشد ! این است که بعضی چیزها برای فرنگی یک کالای
 مصرفی است اما برای ما یک کالای مصرفی نیست، یک چیز سمبلیک است. 15% تمام
 اروپایی ها از سمفونی کلاسیک لذت می برند. اما ایرانی ها ، همه شان لذت می برند !
اصلا َ از هر سمفونی لذت می برند! کی جرات دارد که لذت نبرد ؟! چرا ؟! برای اینکه آن
سمبل یک ذوق برتر است و یک ذائقه برتر و این جرات ندارد بگوید که من نمی پسندم.
 یک فرنگی به سادگی میگوید خفه اش کن، این قیل و قال است، سردرد می آورد. اما یک
 شرقی، ناچار تا آخر می شنود و باید" به به " هم بگوید و لذت هم ببرد و حتی اگر لذت نبرد
 پیش خودش خجالت می کشد. چرا؟ برای اینکه برای او جنبه سمبلیک دارد و نشانه ای
 از یک برتر !
اینها همه ، به خاطر این است که ایمان به خویشتن را، عوامل گوناگون، از آدم می گیرد و
 تنها چیزی که ایمان به خویشتن را برای آدم فراهم می کند، خودآگاهی است. یعنی در مرحله
 اول من بفهمم که مربوط به چه نژادی، به چه ملیتی، به چه تاریخی، چه فرهنگی، چه زمانی،
 چه ادبیاتی هستم و به چه افتخارات، نبوغ ها ، ارزش هایی وابسته ام. این یک بازگشت به
آگاهی خود است، به خود آگاهی .

[Actinium]

اینکه شما نومید گشته‌اید بسی چیزها در این نومیدی احترام‌انگیز است؛ زیرا شما نیاموخته‌اید تن سپردن را؛ شما نیاموخته‌اید زیرکی‌های خوارمایه را.

نومیدی بِه که تن سپردن! و همانا شما را از آن رو دوست می‌دارم که امروز نمی‌دانید چگونه زندگی باید کرد، شما انسان‌های والاتر! پس بهین زندگی شما راست. 


فریدریش نیچه، «چنین گفت زرتشت»، «درباره انسان والاتر»، پاره 3

[Actinium]

سپاس بر طبیعت، این نگهبان مدیر و مدبر که ضرورت‌های زندگی را سهل‌الوصول، و آن‌چه را صعب‌الحصول است، غیرضروری آفرید.

اپیکور

[Actinium]

ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی
وز هفت و چهار، دائم اندر تفتی
می خور که هزار بار بیشت گفتم
باز آمدنت نیست، چو رفتی، رفتی

خیام

[Actinium]

هیچگاه مانع دشمنت نشو هنگامی که اشتباهی مرتکب می شود.

ناپلئون بناپارت

[Actinium]

شاد ماندن به هنگامی که انسان در گیرودار کارهای ملال آور و پر مسئولیت است، هنر کوچکی نیست.

فریدریش نیچه

[Actinium]

آدمی اگر فقط بخواهد خوشبخت باشد به زودی موفق می شود، اما او می خواهد خوشبخت تر از دیگران باشد و این مشکل است؛ زیرا او دیگران را خوشبخت تر از آنچه هستند تصور می کند.

شارل دو مونتسکیو