بچه منهای زن و شوهر

[ابراهیم هادی]

بچه منهای زن و شوهر     

---

گاهی خودمان را فراموش می کنیم، فقط بچه ها! هرچه آنها بخواهند، هر چه آنها دوست داشته باشند، برایشان نگرانیم، همیشه، اما انگار سال جدید که شروع می شود، نگرانیمان بیشتر می شود.

---

روزها و شب ها از پی هم می گذرند، امسال می رود و سال دیگر می آید، نوروز و تابستان در بهار و کمی هم فصل سرما، البته بدون بارندگی، دوباره اسفند می آید، خانه تکانی می کنیم و برنامه ریزی برای عید، بچه ها را کجا ببریم؟ چه سفری باشد که هم بهشان خوش بگذرد و هم چیزهای جدید و مفید یاد بگیرند؟ لباس های نو برایشان می خریم، شاید چند دست، کفش های نو و گران قیمت، عیدی هم می گیریم، هم اسکناس های نو و تا نخورده و رقم بالا بهشان می دهیم و هم وسیله های سنگین مثل اسکیت و تبلت و تلفن های همراه مدل جدید.
محور زندگی شده اند، گاهی خودمان را فراموش می کنیم، فقط بچه ها! هرچه آنها بخواهند، هر چه آنها دوست داشته باشند، برایشان نگرانیم، همیشه، اما انگار سال جدید که شروع می شود، نگرانیمان بیشتر می شود، آیا دوستانش، بچه های خوبی اند؟ امسال او را در کدام مدرسه نام نویسی کنم؟ چه کلاس های جدیدتری ثبت نامش کنم؟ دانشگاهش چه می شود؟ ازدواجش؟ نکند معتاد شود؟ نکند ما را فراموش کند، مثل هزاران فرزندی که در حق والدینشان جفا کردند؟
به راستی چه شد که فرزند به پدر و مادرش جفا کرد؟ آنها چه کردند و چه نکردند و ما چه می کنیم؟ کجای کار آنها اشتباه بود؟ آیا کار ما درست است؟ ای کاش در این پایان سال، یک حساب و کتابی کنیم ببینیم که برای فرزندانمان چه گذاشته ایم؟ اگر دور از جان همه ، قبل از پایان سال ، این دنیا را ترک کنیم، فرزندانمان چه در دست دارند؟
در تربیت فرزندانمان به کجا می رویم؟ آیا به آنها باور خوب بودن را یاد داده ایم؟ آیا خوب بودیم که آنها هم خوب شوند؟ در زندگیمان روی چه موضوعی تاکید کرده ایم؟
شاید خیال بعضی ها راحت باشد و بگویند: اینقدر برایش مال و ثروت گذاشته ام که تا نوه هایش هم اگر بخورند و بخوابند باز هم تمام نمی شود! اما منظور ما از این سوال چیز دیگری است؟ چه برای فرزندتان گذاشته اید؟ آیا اگر شما بالای سرش نباشید، نمازش را می خواند؟ درسش را ادامه می دهد؟ یاد شما را فراموش نمی کند و هر چند وقت یکبار با فاتحه و خیرات و انجام کارهای خوب و خداپسندانه ، برایتان خدابیامرزی می خرد؟ یا با خیال راحت از این که دیگر کسی نیست که به او گیر دهد، به سراغ سیگار و قلیان و دوستان نابابش می رود؟ پول های شما را خرج می کند و اصلا به یادش نمی آید که پدر و مادری داشته است؟
در تربیت فرزندانمان به کجا می رویم؟ آیا به آنها باور خوب بودن را یاد داده ایم؟ آیا خوب بودیم که آنها هم خوب شوند؟ در زندگیمان روی چه موضوعی تاکید کرده ایم؟ روی خوردن روزی چند لیوان شیر؟ روی درس و مدرسه؟ روی ورزش؟ کسب پول و ثروت؟
حضرت علی علیه السّلام فرمودند: «خَیرُ ما وَرِّثَ الاَباءُ الاَبناءَ الاَدبُ»؛ بهترین چیزی که پدران برای فرزندان به ارث می گذارند، ادب است.»غررالحکم، ص۳۹۳.

و حضرت صادق (علیه السّلام) در حدیثی می‌فرمایند: «بهترین چیزی که پدران برای فرزندان خود به ارث می‌گذارند، ‌ادب و تربیت است، نه مال و ثروت؛ زیرا که مال از کف می‌رود و ادب و تربیت باقی می‌ماند.» کافی 8/150
و در آموزه های کهن کشورمان، ایران، که غنی از اخلاق و عرفان است خوانده ایم: ادب مرد به ز دولت اوست.
انسان با ادب، نه فقط ان است که کلام بد و فحش بر زبان نراند، آن است که احترام پدر و مادر را رعایت کند، آن است که حق مردم را به ناحق نگیرد، آن است که همه از دست و زبان او راضی باشند، انسان با ادب ، کسی است که به خدا ایمان دارد و به روز حساب و کتابِ اعمالش معتقد است، پس پا کج نمی گذارد، از ترس عقاب خدا.
فرزندی که تاکید خانواده او، به جای خوشگذرانی و درس و دانشگاه و کسب ثروت و جاه و مقام، تقویت باور مسافر بودن و دنیا مزرعه آخرت است و شما در مقابل دوربین هستید و دیگر اعتقادات قشنگ مذهبی ، می باشد، فرزندی تحویل جامعه خواهند داد آنقدر خوب و مثبت، که حتی اگر امروز روز سفر پدر و مادرش به دیار باقی باشد، کسی خواهد شد که همیشه در راه درست حرکت خواهد کرد، حتی اگر از مال دنیا، چیز زیادی ارث نبرده باشد، و البته همواره والدینش از قِبَلِ کارهای خوب و خدابیامرزی های اطرافیان، در بهشت برین در تنعم خواهند بود، چرا که همه می گویند:خدا پدر و مادرش را بیامرزد، چه انسان خوبی است...