28-12-2014، 10:00
پناهگاه صخره ای کوه یتیم در فاصله حدود 2 کلیومتری شهر ایج در استهبان فارس واقع شده است.
این پناهگاه که با توجه به پژوهشهای صورت گرفته مربوط به دوران فرا پارینه سنگی و احتمالاٌ محل استقرار انسان در آن دوران بوده است با ارتفاع 1454 متر از سطح دریا در ارتفاع حدود یک متری از کف دشت واقع شده است و عرض دهانه آن حدود 1/12 متر و عمق آن بیش از 2 متر است. مساحت کف پناهگاه حدود 25 متر مربع است.
در واقع این اشکفت و دیگر محوطه های شناسایی شده در دشت میان کوهی ایج در دوران انتقالی از دوره فراپارینه سنگی به دوره نوسنگی و استقرار دشتها توسط جوامع انسانی برای استقرارهای فصلی و دائمی مورد استفاده بوده است.
این نتیجه گیریهای اولیه براساس مجموعه مصنوعات سنگی بدست آمده از تمامی محوطه های شناسایی شده در دشت میان کوهی ایج شکل گرفته است که شامل تیغه ، ابزارهای تیز و خراشنده دندانه دار (روتوشدار) و ابزارهای هندسی است.
همچنین در مجموعه های گردآوری شده آثاری از صنعت دوره زرزی و اوایل دوره نوسنگی مشاهده شده است.
تحقیقات وپژوهشهای صورت گرفته به صورت تحقیات میدانی بوده و این اثر با توجه به اهمیت و ارزش تاریخی و نیز ضرورت حفاظت و صیانت ضمن رعایت حقوق مالکانه که تحت مالکیت منابع طبیعی است توسط سازمان میراث فرهنگی به شماره ثبتی 23393 به فهرست آثار ملی ایران پیوست و تحت حفاظت و صیانت این سازمان قرار گرفت.
این پناهگاه که با توجه به پژوهشهای صورت گرفته مربوط به دوران فرا پارینه سنگی و احتمالاٌ محل استقرار انسان در آن دوران بوده است با ارتفاع 1454 متر از سطح دریا در ارتفاع حدود یک متری از کف دشت واقع شده است و عرض دهانه آن حدود 1/12 متر و عمق آن بیش از 2 متر است. مساحت کف پناهگاه حدود 25 متر مربع است.
در واقع این اشکفت و دیگر محوطه های شناسایی شده در دشت میان کوهی ایج در دوران انتقالی از دوره فراپارینه سنگی به دوره نوسنگی و استقرار دشتها توسط جوامع انسانی برای استقرارهای فصلی و دائمی مورد استفاده بوده است.
این نتیجه گیریهای اولیه براساس مجموعه مصنوعات سنگی بدست آمده از تمامی محوطه های شناسایی شده در دشت میان کوهی ایج شکل گرفته است که شامل تیغه ، ابزارهای تیز و خراشنده دندانه دار (روتوشدار) و ابزارهای هندسی است.
همچنین در مجموعه های گردآوری شده آثاری از صنعت دوره زرزی و اوایل دوره نوسنگی مشاهده شده است.
تحقیقات وپژوهشهای صورت گرفته به صورت تحقیات میدانی بوده و این اثر با توجه به اهمیت و ارزش تاریخی و نیز ضرورت حفاظت و صیانت ضمن رعایت حقوق مالکانه که تحت مالکیت منابع طبیعی است توسط سازمان میراث فرهنگی به شماره ثبتی 23393 به فهرست آثار ملی ایران پیوست و تحت حفاظت و صیانت این سازمان قرار گرفت.