پیمان چرا خفه نمی شوی؟!

[خخخخ]

حسی که برای هر رئالی در زمان آغاز بازی رئال مادرید و رایو وایکانو در زمان شنیدن صدای گزارشگر ایجاد می شد، مشترک بود. قابل پیش بینی بود که گزارشگر ضد رئالی و عشق بارسای بازی در طول بازی بهترین تیم حال حاضر اروپا را بکوبد و روی آنتن زنده عقده گشایی کند و همین هم شد.

اگر تغییر مشخص لحن صدا، از ذوق زدگی شدید پیمان یوسفی در زمان موقعیت های اندک رایو گرفته تا ارامش مرگبارش در مقابل سوپرگل های راموس و کروس را کنار بگذاریم، اگر نخواهیم سوتی های ریز و درشتش را ببنیم( از زیدانی که شماره اش در رئال را 10 می داند گرفته تا وقتی که مسی را دومین گلزن برتر لالیگا معرفی می کند و رونالدویی که او را با بیل اشتباه می گیرد)، اگر دوست نداشته باشیم حملاتش به رونالدو به خاطر گل نزدن مهاجمی که در 11 هفته 19 گل زده است را ببینیم،  اگر دلمان نخواهد درخواست عاجزانه اش از کمک داور برای سالم کردن گل مردود رایو را مورد توجه قرار بدهیم، باز هم نمی توانیم از جمله عجیبی که گزارشگر به زبان آورد بگذریم.

یوسفی در نیمه اول در یکی از عجیب ترین جملاتش ادعا کرد که رئال می تواند امسال قهرمان لالیگا شود، اما “در صورتی که بارسا نوسان داشته باشد و به اوج نرسد!” جمله ای که اوج عقده گشایی های وی بود. در یک لیگ 20 تیمی، رئال کلا دو بار مقابل بارسا قرار می گیرد که دفعه اول را برد و حالا به عنوان صدرنشین سرنوشتش فقط و فقط به خودش وابسته است، نه به اوج رسیدن بارسا!.

شاید زمانی بارسلونا به خاطر جامهایی که می برد ، توسط برخی عوام فوتبالدوست ایرانی تیم برتر دانسته می شد و طرفداری گزارشگر از آنها منطقی تر قلمداد می شد اما عشق ورزیدن به یک تیم بازنده روی آنتن زنده و پرمخاطب شبکه سه فقط عقده درونی گزارشگر را نشان می دهد.

هنوز یادمان نرفته که یوسفی در دقایق پایانی فینال کوپای سال گذشته ، به رئال هشدار داد که از بایرن شکست می خورد و بعدش چه شد. پس بهتر است او هم به جای استفاده از میکروفون برای عقده گشایی های شخصی به احترام بهترین تیم اروپا سکوت اختیار کند و از عرصه گزارشگری بازنشسته شود.