دلیل و درمان همسرگریزی چیست؟

[bOoOoOy]

اما در مورد همسرگریز بودن باید گفت شباهت آنها به گروه پیشین در این است که چنین افرادی به دلیل فرار از خانه و همسر مجبورند به کار پناه بیاورند.







همیشه وقتی به تعطیلات نزدیک می شدیم یا تقویم را ورق می زدیم و برای تعطیلات رسمی مان برنامه ریزی می کردیم، بین من و همکاران ام بحث می شد که چه کسی مجبور است در روز تعطیلی، دور از همسرش در بخش بماند....

این بحث و گفتگوها به خصوص برای دوستان ام که در بخش های خاص کار می کردند که حتما نیازمند کشیک بود، جدی تر دنبال می شد. به سختی کسی حاضر بود شیفت روزهای تعطیل را قبول کند. بیشتر بچه ها دوست داشتند کنار همسر و خانواده شان باشند و حتی یک روز تعطیل را هم از دست ندهند. ولی در این میان، آقایی بود که به رغم جوان بودنش و با اینکه یک پسر دو ساله داشت؛ همیشه داوطلب شیفت های اضافی و ساعات کاری بیشتر بود و نه فقط در بخش خودشان، بلکه در بخش های دیگر هم داوطلبانه اضافه کار قبول می کرد. همکاران اش می گفتند:

«او تمام ساعات زندگی اش را فقط کار می کند و کمتر کنار همسر و فرزندش است و جالب اینکه همسرش هم هیچ اعتراضی ندارد.» این مساله برای همه مان، سوال برانگیز بود. تا اینکه چند وقت پیش، یکی از همکاران به شوخی گفت: «باید فکری به حال شیفت های خالی مانده مان بکنیم؛ چون خوشبختانه آن دوست مان متوجه مشکل اش شده و تحت مشاوره و روان درمانی دوباره به زندگی سالم خود برگشته است!» همه پرسنل، به ویژه همکاران آن فرد، خوشحال بودند که زندگی او سر و سامان گرفته است اما باز هم ته دل مان به یاد روزهایی افتاده بودیم که او با خیال راحت، همه اضافه کاری ها و تعطیلات را به شیفت می گذراند.

شاید شما هم در میان همکاران یا دوستان خود افرادی را بشناسید که از خانه گریزانند و به رغم اینکه ظاهرا مشکلی ندارند، از همسر خود فراری اند و دوست ندارند در کنار هم باشند؛ همسرانی که هرگز لذت با هم بودن را نچشیده اند و تجربه نکرده اند، یک سفر دونفره یا یک شام دو نفره و حتی نوشیدن یک فنجان چای در کنار هم دیگر چه قدر لذت بخش است. این هفته به زندگی این همسرگریزان می پردازیم و راه حل هایی برای ایشان داریم.



قبل از هر چیز اجازه بدهید نکته مهمی را یادآوری کنم.

ما باید افرادی را که به طرز شدیدی وابسته به کارشان هستند و به شدت از انجام کارشان لذت می برند (و اصطلاحا معتاد به کارشان هستند) را از کسانی که همسرگریز هستند، جدا کنیم. درست است که این افراد هم اکثر وقت خود را در محیط کارشان می گذرانند و تمام مدت کار می کنند و روز تعطیل و غیرتعطیل نمی شناسند اما دلیل این رفتار آنها وابستگی روانی شدیدی است که به کار کردن دارند. با اینکه در نگاه اول این گروه را متهم به همسرگریزی می کنند اما اصولا این افراد ( اغلب معتادان به کار مرد هستند هر چند که در میان خانم ها نیز چنین حالتی گاهی دیده می شود ) با همسر و فرزند خود مشکلی ندارند. تنها مساله این آقایان آن است که تنها لذت شان در دنیا کار کردن است و هویت خود را صرفا در انجام کار می بینند. برای همین، حتی در روزهای تعطیل و ایامی که به اجبار از کارشان جدا می شوند با تلفن یا پشت میز کامپیوتر، مشغول کار می شوند.

خانواده های این آقایان، به آنها نام «ماشین پول سازی» می دهند و سعی می کنند نیازهای خود را به وسیله پول در ابعاد مختلف تامین کنند اما پس از مدتی با مشکلات عاطفی و غیره مواجه می شوند.

حضور نداشتن والدی که به کار معتاد است می تواند به سلامت بچه ها صدمه بزند و آنها را دچار خلأهای خاصی کند.

توصیه می کنم همه کسانی که مانند همکار شما فقط در زندگی از کار کردن تمام وقت لذت می برند و بس، با یک روان شناس مشورت کنند و در صورت تشخیص اعتیاد به کار می توانند مطمئن باشند که با روان درمانی به خوبی درمان می شوند.

اما در مورد همسرگریز بودن باید گفت شباهت آنها به گروه پیشین در این است که چنین افرادی به دلیل فرار از خانه و همسر مجبورند به کار پناه بیاورند.

همسرگریزها برخلاف معتادان به کار، از کار کردن لذت نمی برند و چه بسا در تمام مدتی که سر کار هستند فقط با همکاران مشغول وقت تلف کردن و خوشگذرانی باشند. آنها فقط دل شان می خواهد وقت خود را پر کنند و پناه بردن به محیط کار از صبح تا شب بهانه خوبی برایشان است. خانم هایی که از همسرشان گریزان اند نیز ترجیح می دهند ساعات خود را با خانواده، دوستان و همکاران طوری تنظیم کنند که فقط زمان مختصری را در کنار همسرشان باشند. آنها نیز درست مانند شوهران خود تمام انرژی خود را صرف می کنند و وقتی به هم می رسند بی انگیزه و خسته اند. از آنجا که این همسران از با هم بودن لذت نمی برند، حرفی ندارند که بزنند، فصل مشترکی ندارند که با پرداختن به آن به لذتی مشترک دست یابند، حتی روابط جنسی آنها در این زندگی مکانیکی بدون رد و بدل کردن هیچ احساس و عاطفه ای صورت می گیرد. آنها با هم اند ولی تنها هستند.

علت واقعی این معضل ( همسرگریزی ) آن است که آنها در انتخاب همسر اشتباه کرده اند و متاسفانه بعد از ازدواج تازه متوجه شده اند که به درد هم نمی خورند و هیچ فصل مشترکی ندارند.



چرا آنها از همسرشان می گریزند؟

داستان زندگی همسرگریزها از آنجا شروع می شود که با یک انتخاب غلط و به دنبال تصمیمی عجولانه با یکدیگر ازدواج می کنند؛ مثلا ناگهان عشق شدیدی نسبت به هم پیدا می کنند و بدون در نظر گرفتن تناسب های لازم برای ازدواج پای سفره عقد می نشینند و زیر یک سقف می روند. تازه در این قسمت داستان متوجه شدند که در عرض همین مدت کوتاه دیگر از شعله های عشق روز اول خبری نیست و انگار آنها هیچ تناسبی با یکدیگر ندارند. حتی حرف هم را نمی فهمند و چون به محض حرف زدن با یکدیگر دچار سرخوردگی و کشمکش می شوند به تدریج از هم فاصله گرفته و تصمیم می گیرند لذت هم صحبتی با همسر را با چیز دیگری جایگزین کنند؛ به عنوان نمونه، گفتگو با دوستی قدیمی یا خواهر و غیره. بنابراین تمام نیازهای آنها بی پاسخ می ماند و حتی گاهی تلاش آنها برای هماهنگ شدن با یکدیگر جواب نمی دهد، در نتیجه آنها را به سمت همسرگریزی می کشاند.

با زوجینی مواجه شده ام که شدت همسرگریزی شان بیش از اینها بوده است و رسما از یکدیگر فرار می کردند. خانم می گفت: «حتی برای سه ساعت در مسیر تهران به شمال نمی توانم در کنار او باشم. حوصله ام سر می رود چون حتی مناظر زیبای جاده شمال که برای من لذت بخش است و دوست دارم ازش تعریف کنم برای شوهرم معمولی است و لذتی به او نمی دهد لذا ترجیح می دهم در اولین توقف گاه تا فرصتی پیدا کردم جای خود را با یکی از همسفران که در ماشین دیگری است عوض کنم. معمولا چند ماشین و گروهی سفر می کنیم. لااقل با این کار در مسیر سفر از نعمت هم صحبت خوب بهره مند می شوم. دنبال بهانه ای می گردم و مثلا می گویم می خواهم مطلبی را به فلانی بگویم و زود بر می گردم اما آن قدر طول می دهم تا یکی از مسافران آن ماشین جایش را با من عوض کند و راه بیفتیم.»

خانم دیگری می گفت: « با همسرم حتی در بهشت هم به من خوش نمی گذرد اما با دوست ام یا خانواده ام هر جای معمولی و عادی برایم مثل بهشت لذت بخش خواهد شد.

تنها موضوعی که وجه مشترک من و همسرم است این است که ما از با هم بودن لذت نمی بریم!»



چاره چیست؟

همین فاصله گرفتن ها و مراقبت نکردن از عشق و صمیمیت و صداقتی که باید در روابط همسران باشد، می تواند همسران را از هم جدا کند. آنها شاید طلاق نگیرند و حضور فیزیکی کنار هم داشته باشند اما در ابتدا طلاق عاطفی و بعدش طلاق های بعدی آن قدر عرصه را تنگ می کند که تصمیم بگیرند جدا شوند. ما انسان ها موجودات اجتماعی هستیم و مگر می شود حتی از هم صحبتی با کسی که زیر یک سقف در کنارش هستیم، بگذریم؟ خیلی از همسرانی که خود را ملزم به ادامه این روابط نمی بینند ( به دلایل اعتباری، وجود فرزند و غیره )؛ چون فصل مشترکی با هم ندارند، طلاق می گیرند و هیچ راه دیگری را امتحان نمی کنند؛



چاره همسرگریزی، زوج درمانی است.

همسران زیادی را می شناسم که به جای رفتن به دادگاه برای طلاق تصمیم گرفتند فقط چند جلسه زوج درمانی را امتحان کنند. با اینکه تا مدت ها زمان لازم داریم از این زوج همسرانی ایده آل بسازیم اما همان خانم ها و آقایان، امروزه از با هم بودن لذت می برند و جالب تر اینکه از انتخاب خود راضی اند. زوج درمانی به افراد کمک می کند قابلیت ها و ویژگی های فردی خود را در درجه اول بشناسند و سپس نیازها و انتظارات خود را شناسایی کنند و تغییر دهند.