سه ابرستاره آمریکای جنوبی،بارسلونارا دوباره به اوج برمی گردانند؟

[Hadis Messi]

به نقل از گل، لوئیز انریکه زمانی که تازۀ سکان مربیگری بارسلونا را بر عهده گرفته بود، به شوخی گفت که روان شناسی که می خواهد در کادرش جذب کند، تنها برای رسیدگی به او است.  

به هر حال داشتن سه ستارۀ درجه یک جهان در یک تیم و خوشحال نگه داشتن همزمان مسی، نیمار و سوارز می تواند هر مربی کم حوصله ای را تا مرز دیوانگی بکشاند و نیاز به یک روانشناس در چنین شرایطی بیش از هر چیز لازم است.

بر روی کاغذ لوئیز انریکه قدرتمندترین خط حمله آمریکای جنوبی (و حتی جهان را) در اختیار خواهد داشت. مثلثی از مهاجمان درجۀ یک آمریکای جنوبی که از زمان رونالدو، ریوالدو و رونالدینیویی که توانستند برزیل را فاتح جام جهانی 2002 کنند، هرگز اینچنین در یک تیم جمع نشده بودند. اما نتایج بازی ها بر روی کاغذ رقم نمی خورد و در زمین مسابقه است که عیار تیم ها سنجیده می شود. مشکل گلزنی آرژانتین در جام جهانی فعلی، نمونه بارز این مسئله است. بر روی کاغذ آلبی سلسته با داشتن سه – چهار مهاجم درجه یک (لیونل مسی، گنزالو ایگواین، سرخیو اگوئرو- ازکوئیل لاواتزی) یکی از خطرناک ترین خط حمله های جام بیستم را در اختیار دارد اما در عمل آرژانتینی ها در شش بازی تنها موفق شده اند، 8 گل به ثمر برسانند و با حداقل نتیجه حریفان خود را پشت سر گذشته اند. از این هشت گل هم نیمی از آنها را تنها مسی به ثمر رسانده است، اگرچه برندۀ چهار دوره توپ طلای جهان هم پس از مرحله گروهی نتوانسته برای آرژانتینی ها گلزنی کند.
یکی از بحث های اصلی که در مورد مسی از قبل وجود داشته و در این جام هم بسیار مطرح شده، نقش و محل بازی است و اینکه چه سیستمی برای این بازیکن بهتر است. مسی پس از پیروزی تیمش در مرحله گروهی جام جهانی برزیل، مقابل بوسنی و هرزگوین به صراحت گفت که سیستم 3-3-4 را ترجیح می دهد و از منظر تاکتیکی در بارسلونا هم سیستم مطلوب لیونل مسی همین سیستم خواهد بود و با این سیستم کاتالان ها می توانند موفق باشند.
لوئیز انریکه به خوبی مختصات تاکتیکی بارسلونا را می شناسد و یکی از مدافعین پر شور سیستم 3-3-4 است. قرار دادن سه مهاجم در خط حمله، همواره مورد علاقه انریکه بوده است و اکنون با در اختیار داشتن سوارز دست مربی کاتالان ها برای استفاده از این ترکیب بسیار هم بازتر می شود.
گذشته از این، سه ابر ستارۀ بارسلونا به نظر کاملا با این سیستم انطباق دارند و برای آنها این سیستم بهترین چینش تاکتیکی است. نیمار، مانند رونالدینیو، ترجیح می دهد در سمت چپ خط حمله ظاهر شود و در این جناح می تواند بسیار خطرناک ظاهر شود. مسی به عنوان "شماره 9 کاذب" در زمان پپ گواردیولا بسیار خوب ظاهر شد و استفاده از او در این نقش به ابرستارۀ آرژانتینی ها اجازه می دهد که آزادانه به خطوط دفاع حریفان حمله کند. لوئیز سوارز هم می تواند در نوک خط حمله قرار بگیرد. او این نقش را به بهترین نحو ممکن در دو فصل گذشته در لیورپول ایفا کرد. این بازیکن نه تنها شم گلزنی بالایی دارد بلکه می تواند برای دیگران هم موقعیت گل ایجاد کند. این کیفیت و توانایی دومش است که می تواند به درخشش او در نیوکمپ بسیار کمک کند.
سوارز همچنین به خوبی کار جمعی و فداکاری برای هم تیمی هایش را بلد است. حمایت و موافقت با عقبتر بازی کردن در لیورپول برای زوج شدن با دنیل استوریج، به خوبی این مسئله را ثابت کرد. با این حال، تیم لیورپولِ براندن راجرز بر محور لوئیز سوارز می چرخید و این مهاجم اروگوئه ای، ستارۀ اصلی سرخپوشان آنفیلد بود. عنوانی که در نیوکمپ از آن او نخواهد بود و قطعا توجهی که در لیورپول به او می شد در بارسلونا به او نخواهد شد.
در شرایطی که نشانه ها حکایت از آن دارد که لوئیز انریکه از سه مهاجمش به صورت متغیر در نقش های مختلف استفاده خواهد کرد تا خطوط دفاعی حریفان را گیج کند، سوارز باید بپذیرد که در بارسلونا او دیگر در مرکز توجه خط حمله و همه کارۀ این قسمت نیست.
بعضی از مهاجمان درجه یک به راحتی حاضر به پذیرش این مسئله نیستند. زلاتان ابراهیموویچ نمونه بارز آن است. زلاتان در زمان حضورش در بارسلونا هرگز راضی نشد که به قول خودش " برای مسی بازی کند" . البته می توان این بحث را مطرح کرد که این ستارۀ سوئدی همیشه تمایل دارد که خودش در مرکز توجه تیم باشد و حاضر نیست برای هیچ کس به جز خودش بازی کند. زلاتان ابراهیموویچ هم در شرایطی بسیار مشابه با سوارز به نیوکمپ آمد و بسیاری انتظار داشتند که این مهاجم سوئدی ابعاد قدرت بارسلونا در خط حمله را افزایش دهد، اما اینگونه نشد.
برای نیمار هم تقریبا همین مسئله در فصل قبل بوجود آمد. ستارۀ تیم ملی برزیل 12 ماه قبل سانتوز را به مقصد بارسلونا ترک کرد و انتظار می رفت که کمک زیادی به بارسایی ها بکند، اما شرایط به گونه ای دیگر پیش رفت. گذشته از مصدومیت نیمار در فصل گذشته، زوج نیمار – مسی هرگز نتوانست در بارسای فصل گذشته موثر عمل کند.
نیمار به دفعات گفت که همه تلاشش را می کند تا به مسی "کمک" کند اما شاید این تنها یک حادثه و اتفاق نباشد که او در برزیل بسیار می درخشد اما در بارسلونا نتوانست در فصل گذشته چندان خوب عمل کند. نیمار هم در برزیل ستارۀ اصلی و مرکز توجه تیم محسوب می شود و در بارسلونا در میان خیل ستارگان نتوانسته چندان درخششی داشته باشد.
یوهان کرایف از همان زمانی که بارسلونا نیمار را به خدمت گرفت این مسئله را تشخیص داد و با اشاره به حضور دو ستارۀ به نام مسی و نیمار در یک تیم، گفت که دو پادشاه در یک اقلیم نمی گنجند.
اضافه شدن سوارز اکنون به نظر تنها مسئله را بغرنجتر کرده و تعداد ستارگانی که می خواهند در مرکز توجه باشند را بیشتر کرده است.
اکنون این سوال ها پیش می آید که چگونه انریکه می تواند بیشترین بازدهی را از این سه ستارۀ خط حمله اش کسب کند و بهترین شیوه و سیستم برای تطبیق دادن با استعدادهای این سه ستارۀ چگونه خواهد بود؟ انریکه چگونه می تواند مثلث خط حمله اش را هماهنگ کند آن هم در شرایطی که ستارۀ تازۀ جذب شده این تیم، تا مدت ها به دلیل محرومیت نمی تواند با هم تیمی هایش تمرین کند؟  او باید چگونه نیمار و مسی را به هم وفق دهد و هماهنگ کند؟
لوئیز انریکه به کرات از شمارۀ 10 تیمش به بزرگی یاد کرده است و از او تمجید کرده است. حتی زلاتان ابراهیموویچ هم شخصیت مسی را در زمان حضورش در بارسا تحسین کرد و گفت که این ستارۀ آرژانتینی فردی " خجالتی و مودب" است. اما وقتی وارد مسائل تاکتیکی می شویم قضیه فرق می کند و معمولا برندۀ چهار دورۀ توپ طلای جهان، در مسائل تاکتیکی آنچه را در تیم می خواهد را به دست می آورد. مسئله ای که زلاتان به خوبی کشف کرد و حاضر به پذیرش آن نشد که به قیمت جدایی اش از بارسلونا تمام شد.
اما شرایط لوئیز انریکه هم فرق می کند. این بازیکن سابق باشگاه بارسلونا، بسیار سرسخت است. "مرد آهنی" کسی نیست که از نام ستارگان بزرگ وحشت داشته باشد و از مواجهه با آنها بهراسد. زمانی که انریکه به عنوان سرمربی در رم حضور داشت، دانیله دی روسی را به دلیل تاخیر در حضور در تمرینات به شدت جریمه کرد. او حتی با اسطورۀ باشگاه رم، فرانچسکو توتی، هم برخورد کرد. انریکه آن زمان در مورد توتی گفته بود:" او بازیکن برجسته ای در تاریخ باشگاه رم است اما این من هستم که تصمیم می گیرم که چه کسی بازی کند و چه کسی بازی نکند".
لوئیز انریکه تصویر بزرگتر تیم را می بیند و تیمش را در یک منظر کلی در نظر می گیرد. او به خوبی در دوران مربیگری اش تشخیص داده است که تیم در ارجحیت قرار داد و مهمتر از بازیکنان است. وظیفه اصلی او در شرایط فعلی این است که مسی، نیمار و سوارز را مجاب کند که آنها برای یک باشگاه بازی می کنند نه برای خودشان. البته او برای این کار، مسیر دشواری را در پیش خواهد داشت و باید همه مهارت های مدیریتی و مربیگری اش را به کار گیرد.
در طول دو فصل گذشته بازی بارسلونا به طرز بارزی قابل پیش بینی شده بود. اکنون باید ببینیم که حضور لوئیز سوارز می تواند راه حلی برای این مسئله باشد و کاتالان ها را دوباره به اوج برخواهد گرداند یا خیر. در حال حاضر، حضور یکبارۀ سوارز در نیوکمپ بیش از آنکه پاسخی به این سوال بدهد، خود شکل گرفتن بسیاری سوالات دیگر را دامن می زند.
قطعا کار روان شناس لوئیز انریکه در شرایط فعلی بسیار دشوار و سنگین است.