بازی آنلاین
آپلود عکس
ERWIN
من فرید هستم. فقط اومدم این مطلب رو بذارم و برم. یه چیزایی شنیدم پس از رفتن از بعضی ها که واقعا توشون موندم. خب همه می دونید که من از انجمن برای همیشه رفتم و حتی کاری کردم که دیگه با نام کاربریم نتونم بیام. ولی چند روزی اتفاقاتی افتاد که تصمیم گرفتم بیام و چیز هایی رو بگم که تاحالا نگفته بودم.
4 سال من توی انجمن فلشخور و انجمن های دیگه بودم و اول توجهی به ادما توی اینترنت نداشتم و سرم به کار خودم بود ولی به مرور به خاطر کنجکاوی ها و شخصیتم با ادم های خیلی خیلی زیادی اشنا شدم.
چیزی که به مرور برام جالب شد این بود که بیشتر ادما (به ویژه کسایی که زیر 18 سال هستن) توی دنیای مجازی کلا فرق دارن با اون ادمی که توی دنیای واقعی هستن. شاید بهتر باشه نامش رو بذاریم نقش بازی کردن.
خب شاید یه سری بگن که نقش بازی کردن که اونقدر ها هم چیز مهمی نیست و حتی می تونه مثبت باشه برای فرد در دنیای واقعی و بهش کمک کنه ولی حقیقت اینه که چیزی که هست نقش بازی کردن نیست. بلکه جلوه دادن یک سری کمبود ها و صد البته چیز هایی هست که ادما می خوان توی دنیای واقعی باشن ولی نیستن و مجبورن که تلاش کنن تا توی دنیای مجازی که همون اینترنتمون باشه رفتار ها و حرف هایی رو بزنن که از دید خودشون و یا دیگران اون فردی به نظر بیان که در حقیقت هیچوقت نبودن ولی دوست دارن که باشن.
من چند جا مدیر بودم ولی فلشخور بهم توی شناخت ادما و کسب تجربه های مختلف خیلی کمک کرد. توی 4 سالی که توی فلشخور مدیر بودم از کسایی بودم که بیشترین ارتباط رو با دیگران داشتم. پس چیزی که میگم روی هوا نیست. چیزی هست که به روشنی دیدم.
می تونم بگم که حدودا از هر 10 تا کاربر فلشخور 8 تا شخصیتی غیر واقعی از خودشون توی اینجا نشون میدن. قسمت بزرگی از این عملیات خودآگاه و ناخودآگاه مربوط میشه به دروغ گفتن یا خیلی خودمانی تر چاخان کردن.
خیلی زیاد دیدم دخترا و پسرایی رو که حتی درباره ی اسم و محل زندگیشون دروغ گفتن. چیزی که دربارش خیلی دروغ گفته شده سن و سال بوده و درکنارش عکس های شخصی که عموما هم دخترا بودن که عکس دیگران رو به عنوان عکس خودشون به دیگران نشون دادن. متاسفانه خیلی ها و به ویژه کم سن و سال ها توی اینترنت خیلی ساده دروغ ها رو باور می کنن. هرچند که کلا دروغ گفتن توی اینترنت ساده هست ولی بازم راه های مختلفی برای پی بردن به راست و دروغ ها هست.
اینم بگم که توی این مدتی که توی فلشخور بودم با یه سری دخترا در ظاهر رابطه ی عاطفی برقرار کردم ولی حقیقت اینه که اگه اون ها یکم می فهمیدم قطعا متوجه این می شدن که خود من به شخصه داشتم نقش بازی می کردم و تنها هدفم این بود که کنجکاویم فروکش کنه و یکم سرگرم بشم و در نهایت ادم ها رو بشناسم. وگرنه چرا کسی مثله من که بیرون با ادم های مختلفی در ارتباط هست باید خودش رو اینجا از لحاظ روابط اجتماعی ارضا کنه؟
راز ها و اسرار خیلی از ادم ها رو توی اینترنت می دونم(پس خیلی ها احساسات و راز هاشون رو توی اینترنت بروز میدن) و اگر بخوام رو کنم ، برام کاری نداره. خودآگاه و ناخودآگاه خیلی ها پیش من گاف دادن و یا اطلاعات با ارزشی رو لو دادن. خیلی ها هم احساس کردن که دروغ های خوبی بهم گفتن و به قول معروف سرم کلاه گذاشتن ولی حقیقت اینه که من به روی خودم نیاوردم وگرنه انقد بی تجربه نیستم که دروغ هایی که همراه با سوتی های مختلف هست رو باور کنم. پس خانوم و اقای X و Y من به روی خودم نیاوردم ولی بد نیست شما به روی خودتون بیارید که چه رفتار و عملکردی در اینترنت دارید.
نمی دونم خوندید اصن چیزی رو که توی 15 دقیقه نوشتم یا نه. ولی بد نیست یه سری بخونن و به خودشون بیان. ولی حقیقت اینه که متاسفانه اینترنت امروز جایی شده برای حل موقتی یک سری مشکلات که در دنیای واقعی هست به صورت خودآگاه و ناخودآگاه توسط کاربرای اینترنت.
هدفم از کل این مطالبی که گفتم. این بود که اونایی که توی اینترنت خودشون نیستن ، خودشون باشن. به جای بازی کردن نقش هایی که خیلی از شخصیتتون دور هست آب زیر کاه بودن و چاخان کردن و دروغ گفتن بسته. خدایی فایده ای نداره و اتفاقا زیان بار هست برای خودش شخص. اگه عقده ی حقارتی در کار هست برید مشکلتون رو پیش مشاور روان شناسی حل بکنید.
خودتون قضاوت کنید. دنیای واقعی مهم تره یا دنیای مجازی؟ اصلا حاضر هستید که به جای ساختن خودتون در دنیای واقعی ، وقت و انرژیتون رو بذارید برای ساختن یک خودی که واقعیت نداره و در دنیای مجازی هست؟
من فرید هستم. فقط اومدم این مطلب رو بذارم و برم. یه چیزایی شنیدم پس از رفتن از بعضی ها که واقعا توشون موندم. خب همه می دونید که من از انجمن برای همیشه رفتم و حتی کاری کردم که دیگه با نام کاربریم نتونم بیام. ولی چند روزی اتفاقاتی افتاد که تصمیم گرفتم بیام و چیز هایی رو بگم که تاحالا نگفته بودم.
4 سال من توی انجمن فلشخور و انجمن های دیگه بودم و اول توجهی به ادما توی اینترنت نداشتم و سرم به کار خودم بود ولی به مرور به خاطر کنجکاوی ها و شخصیتم با ادم های خیلی خیلی زیادی اشنا شدم.
چیزی که به مرور برام جالب شد این بود که بیشتر ادما (به ویژه کسایی که زیر 18 سال هستن) توی دنیای مجازی کلا فرق دارن با اون ادمی که توی دنیای واقعی هستن. شاید بهتر باشه نامش رو بذاریم نقش بازی کردن.
خب شاید یه سری بگن که نقش بازی کردن که اونقدر ها هم چیز مهمی نیست و حتی می تونه مثبت باشه برای فرد در دنیای واقعی و بهش کمک کنه ولی حقیقت اینه که چیزی که هست نقش بازی کردن نیست. بلکه جلوه دادن یک سری کمبود ها و صد البته چیز هایی هست که ادما می خوان توی دنیای واقعی باشن ولی نیستن و مجبورن که تلاش کنن تا توی دنیای مجازی که همون اینترنتمون باشه رفتار ها و حرف هایی رو بزنن که از دید خودشون و یا دیگران اون فردی به نظر بیان که در حقیقت هیچوقت نبودن ولی دوست دارن که باشن.
من چند جا مدیر بودم ولی فلشخور بهم توی شناخت ادما و کسب تجربه های مختلف خیلی کمک کرد. توی 4 سالی که توی فلشخور مدیر بودم از کسایی بودم که بیشترین ارتباط رو با دیگران داشتم. پس چیزی که میگم روی هوا نیست. چیزی هست که به روشنی دیدم.
می تونم بگم که حدودا از هر 10 تا کاربر فلشخور 8 تا شخصیتی غیر واقعی از خودشون توی اینجا نشون میدن. قسمت بزرگی از این عملیات خودآگاه و ناخودآگاه مربوط میشه به دروغ گفتن یا خیلی خودمانی تر چاخان کردن.
خیلی زیاد دیدم دخترا و پسرایی رو که حتی درباره ی اسم و محل زندگیشون دروغ گفتن. چیزی که دربارش خیلی دروغ گفته شده سن و سال بوده و درکنارش عکس های شخصی که عموما هم دخترا بودن که عکس دیگران رو به عنوان عکس خودشون به دیگران نشون دادن. متاسفانه خیلی ها و به ویژه کم سن و سال ها توی اینترنت خیلی ساده دروغ ها رو باور می کنن. هرچند که کلا دروغ گفتن توی اینترنت ساده هست ولی بازم راه های مختلفی برای پی بردن به راست و دروغ ها هست.
اینم بگم که توی این مدتی که توی فلشخور بودم با یه سری دخترا در ظاهر رابطه ی عاطفی برقرار کردم ولی حقیقت اینه که اگه اون ها یکم می فهمیدم قطعا متوجه این می شدن که خود من به شخصه داشتم نقش بازی می کردم و تنها هدفم این بود که کنجکاویم فروکش کنه و یکم سرگرم بشم و در نهایت ادم ها رو بشناسم. وگرنه چرا کسی مثله من که بیرون با ادم های مختلفی در ارتباط هست باید خودش رو اینجا از لحاظ روابط اجتماعی ارضا کنه؟
راز ها و اسرار خیلی از ادم ها رو توی اینترنت می دونم(پس خیلی ها احساسات و راز هاشون رو توی اینترنت بروز میدن) و اگر بخوام رو کنم ، برام کاری نداره. خودآگاه و ناخودآگاه خیلی ها پیش من گاف دادن و یا اطلاعات با ارزشی رو لو دادن. خیلی ها هم احساس کردن که دروغ های خوبی بهم گفتن و به قول معروف سرم کلاه گذاشتن ولی حقیقت اینه که من به روی خودم نیاوردم وگرنه انقد بی تجربه نیستم که دروغ هایی که همراه با سوتی های مختلف هست رو باور کنم. پس خانوم و اقای X و Y من به روی خودم نیاوردم ولی بد نیست شما به روی خودتون بیارید که چه رفتار و عملکردی در اینترنت دارید.
نمی دونم خوندید اصن چیزی رو که توی 15 دقیقه نوشتم یا نه. ولی بد نیست یه سری بخونن و به خودشون بیان. ولی حقیقت اینه که متاسفانه اینترنت امروز جایی شده برای حل موقتی یک سری مشکلات که در دنیای واقعی هست به صورت خودآگاه و ناخودآگاه توسط کاربرای اینترنت.
هدفم از کل این مطالبی که گفتم. این بود که اونایی که توی اینترنت خودشون نیستن ، خودشون باشن. به جای بازی کردن نقش هایی که خیلی از شخصیتتون دور هست آب زیر کاه بودن و چاخان کردن و دروغ گفتن بسته. خدایی فایده ای نداره و اتفاقا زیان بار هست برای خودش شخص. اگه عقده ی حقارتی در کار هست برید مشکلتون رو پیش مشاور روان شناسی حل بکنید.
خودتون قضاوت کنید. دنیای واقعی مهم تره یا دنیای مجازی؟ اصلا حاضر هستید که به جای ساختن خودتون در دنیای واقعی ، وقت و انرژیتون رو بذارید برای ساختن یک خودی که واقعیت نداره و در دنیای مجازی هست؟
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
