مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 3 ]

[shghyegh]

از دوست به يادگار دردي دارم كان درد به هزار درمان ندهم

مولوي

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

مکن کاری که بر پا سنگت آید
جهان با این فراخی، تنگت آید

بـابـا طـآهـر!

[ຖēŞค๑໓]

دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
ایزد دادند که آنچه او گفت نیم
خیام

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

مرا دیوانه و شیدا ته دیری
مرا سرگشته و رسوا ته دیری ...

بـابـا طـآهـر!

ته: تو
دیری: داری یا می داری

[ຖēŞค๑໓]

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند ب استادی خود شاد شدیم
خیام

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

مو آن شمعم که اشکم آذرین بی
کسی که سو ته دل، اشکش همین بی

بـابـا طـآهـر!

آذرین: آتشین
بی: باشد یا است
مو: من
سو ته دل: دل سوخته

[م‍حمّد]

یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد
دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد| حافظ

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

دلم از عشق خوبان گیج و ویجه
مژه بر هم زنم، خوناوه ریجه ...!

بـابـا طـآهـر!

[miss.bahar]

هر چه گشتيم در اين شهر نبود اهل دلي                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         که بداند غم دلتنگي و تنهايي ما

[ຖēŞค๑໓]

ای ویده اگر کور ن ای گور بببین
وین عالم پر فتنه و پر شور ببین
خیام