جنگی که ایرانیان در آن حتی یک اسیر ندادند

[ᵖᵃʳᶰᶤᵃᶰ]

سلطان سلیم پادشاه عثمانی با ارتشی حدودا 3برابر ارتش ایران در چالدران به شاه اسماعیل می رسد. همواره بجز برتری نفرات،مکانیزه بودن عثمانی به توپ و تفنگ یکی از دلایل عمده پیروزی آنان بود اما در گذر تاریخ، چالدران جنگی هست که ایرانیان با تمام توان و دلیری و شهامت بالایی که از خود نشان دادند دشمن عثمانی حتی یک اسیر از ارتش ایران نتوانست بگیرد در صورتی که ایرانیان حدودا 2000 اسیر از آنها گرفتند.

شاه سلیم به بلبل قولتای که از افسران و مشاوران نظامی عثمانی بود می گوید: آیا رسوایی نیست که ما نتوانیم از قشون عجم حتی یک اسیر بگیریم.

ایرانیان در این جنگ هراسی از سپاه معروف " ینی چری " که همه ارتشهای وقت دنیا رو به لرزه درآورده بود ، به خود راه ندادند و بی محابا در مقابل توپ و تفنگ آنها میجنگیدند.سپاهی که سوریه،حجاز و مصر را بدون مقاومت اعراب فتح کرد.اما ایرانیان نه از صورتهای آغشته به رنگ قرمز آنها ترسیدند و نه از سلاح و هیبت و سیبیلهای آنها.

در کتاب جنگ چالدران بنوشته جون بارک صفحه 352 آمده که باید شهامت و شجاعت و ایمانی مانند ایرانیان همراه با فرماندهی فردی با جرات و معتقدی همچو شاه اسماعیل داشت تا بتوان دوباره این مانور جنگی را تکرار کرد.(اشاره به مانوری که ایرانیان در" تپه کبود " انجام دادند و با سلاح ایمان،دلیری و شمشیر 250 توپ عثمانی را از کار انداختند)

عثمانیان ابرقدرت نظامی آنروزگار بودند که در مرزهای غربی خود تا اتریش و لهستان و قلب اروپا همواره ترکتازی میکردند و جولان میدادند و از سوی جنوب خود نیز تا عراق و مکه و شمال آفریقا و لیبی و مراکش حکمرانی میکردند ، تنها از سوی شمال بخاطر همجواری با دریا و از شرق بخاطر هم مرز بودن با ایران توان کشور گشایی نداشتند.

چه نیک گفت ستارخان :

"ایرانی خاک میخورد ، خاک نمیدهد."