گناهِ نکرده و ... سوخته!

[✘ றДƬДᗡØЯЄ ✘]

الراضِی بفِعلِ قَومٍ کالداخِلِ فِیهِ مَعَهُم. وَ عَلی کُلِ داخلٍ فِی باطِلٍ أِثمان اِثمُ العَمَلِ بهِ وَ اثمُ الرِضَی بهِ.



هر که به کار گروهی از مردم خرسند باشد، گویا با آنها همراهی کرده است، و هر که در کاری نادرست همراهی کند، برای او دو گناه خواهد بود: گناه همکاری؛ و گناه رضایت به آن. نهج البلاغه، حکمت 154



اسلام، دینی است که پیروان خود را، همواره از زندگی کردن در حصارهای خلوت و تنهایی و به سر بردن در چهار دیواریهای دربسته، باز داشته و همه را به زندگی اجتماعی دعوت می‌کند. برای یک چنین زندگی اجتماعی برادرانه یی، که در آن همه نسبت به یکدیگر وظایف و مسئولیتهایی دارند قوانین کاملی نیز قرار داده، که جلوه های گوناگون آن، در تعالیم درخشان اسلامی دیده می‌شود.

بر اساس این قوانین، خوب بودن و خوب زیستن، تنها این نیست که ما، خود را از همه کنار بکشیم، و در خلوت و تنهایی مشغول عبادت شویم و کاری به کار دیگران و سایر افراد جامعه نداشته باشیم. که در این صورت، حتی اگر هیچ گناهی از ما سر نزند، باز در گناهی که دیگران، در کنار ما و مقابل چشمان ما انجام می‌دهند، شریک و سهیم خواهیم بود.
یک مسلمان مومن و واقعی، نباید در برابر کارهای باطل و نادرست دیگران نیز، ساکت بنشیند و هیچ اقدامی نکند. چون این سکوت، دلیل آن است که او، با انجام آن کارهای باطل مخالفتی ندارد و کسی که مخالف امری نباشد، به طور طبیعی، به انجام آن امر، رضایت داده است و راضی بودن به انجام کار دیگران نیز مانند آن است که خود او هم در آن کار، شرکت و دخالت داشته است.

از این روست که امیر نازنین مومنان علیه السلام می‌فرماید: مسلمانِ مومن حق ندارد ساکت بنشیند و شاهد و تماشاگر کارهای باطل دیگران باشد. چون در آن صورت، از او دو گناه سر زده است. یک گناه همان رضایت دادن به انجام آن کار است، و گناه دیگر آن است که با چنین رضایتی، خود او نیز، در آن کار نادرست بصورت همکار و همراه درآمده و در حقیقت مثل آن است که خود نیز، در انجام آن گناه، شرکت و همکاری داشته است.



از امروز به دور و برمان بیشتر دقت کنیم ولی به حریم خصوصی دیگران سرک نکشیم!